Δύο ποιήματα του Χρίστου Παπαγεωργίου
Ο ΔΡΟΜΟΣ
Ανηφορίζω το δρόμο που οδηγεί στο βουνό
Αρμενίζω στις θάλασσες σαν ναυαγός
Προκαλώ την ομορφιά, εννοώ την ασχήμια
Θεσσαλικός κάμπος, ιδρώτας, βουβαμάρα
Κλείσε την πόρτα με κλειδί που βρυχάται
Το τρένο ανάμεσα σε όγκους χωμάτων
Μια απίστευτα αληθινή ιστορία αγάπης
Νοσταλγώ τον αετό που πετούσα πάνω του
Αεροπλάνο που μαζεύει στις μασχάλες τα φτερά του
Δώσ’ μου το αλάτι να νοστιμίσω τη σούπα
Όπως πάντα τα σχέδια μένουν έτσι
Μια ματιά σε κάτι ξεθωριασμένο αναζωογονεί
Μπορώ και μπρούμυτα, μαμά, να ξαπλώσω
Η απλή ερωτική συνταγή ορθάνοιχτο βιβλίο
Μίλα μου με τα μάτια αφού δεν μπορείς
Κλάψε στο στήθος αν σου κάνει
Ανέβα στο μπαλκόνι με γέλιο νευρικό
Χρησιμοποίησε το κουτί για παν μυστικό.
ΙΣΩΣ
Θα σου μιλήσω για να
Πριν προλάβω να σου πω
Την αλήθεια που
Πριν και μετά
Σε πούλησα όταν
Για μια στάλα ψωμί στην
Μια γλύκα επίσης
Αγάπησα το κορμί σου γι’ αυτό
Δώσε ευχή που να πιάνει
Κυπαρίσσι ξερό αφενός
Μην καείς αφετέρου
Περνώ τον κρίκο στο χέρι που
Με μια υπόσχεση πως για πάντα
Θα κυλήσει εκτός
Των χρόνων ενώ
Θα γερνώ μ’ εσένα στο πλάι
Αψηφώντας το κρύο που ίσως