ΤΑ ΟΛΙΓΟΣΤΙΧΑ

Ρωτάς πώς χτίζεται η αγάπη; Με γκρεμίσματα.
*
Ν' αφαιρείσαι, να μοιράζεσαι, να κόβεσαι σε χίλια κομμάτια.
Αυτό λέγεται πρόσθεση, άνθρωπε.
*
Φυσώ, ξεφυσώ.
Μαύρα, νεκρά του κλαδιού σάπια φύλλα.
Σκορπάνε οι σκέψεις.
Φυσώ, ξεφυσώ, τ' όνομά σου; Συγχώρεση.
*
Κοίτα μονάχα το «ησύχασα» να μη σημαίνει «σάπισα» αλλά «άνθισα».
Αλλιώς να μη σωπαίνεις.
*
Ανελέητο το ύψος την ώρα της πτώσης.
Εκστατικό την ώρα της ψυχής.
*
Πέντε λίτρα σύννεφα τα σωθικά μου.
Σα νοιάζομαι, βρέχει.
*
Πόσο κοντά το πουθενά;
Μισή πιθαμή αν δε νιώθεις την καρδιά σου.
*
Στα πόσα «πρέπει» πουλάς τον έρωτα;
Στα πόσα «γιατί» τον αγοράζεις;
*
Τόσα θεριά, τόσα δαιμόνια. Ο ήχος της καρδιάς μου σε στοιχειώνει;
*
Όλοι εσείς οι ρομαντικοί της πανσελήνου,
στ' αντίο φαίνονται τα δόντια του λύκου,
στο πάντα μαζί ακόμα κουτάβι.
*
Πάντοτε η καρδιά φωνάζει περισσεύω.
Θε μου, πώς την εχώρεσες σε τόση λίγη σάρκα;

ΕΡΩΤΙΚΟ
Η πένα,
ως παραδομένη ερωμένη στα εκστατικά χέρια,
εκρέει μ' ορμή υγρούς μελανούς χυμούς,
επιφωνήματα και στίξεις,
αράδες, γράμματα και λόγια,
εις τα λευκά γραμμοειδή σεντόνια.
Τελείωσα.

ΕΙΧΑ ΕΝΑ
Εγώ είχα ένα.
Εσύ μετράς, όλο μετράς.
Εγώ και συ. Εσύ κι αυτοί.
Και μεις. Και σεις.
Όλο μετράς.
Αυτά που λες, αυτά που θες.
Μετράς τα πόσα, τα τόσα.
Όλο μετράς.
Εγώ είχα ένα.
Κι αυτό σ' το χάρισα.
Εγώ είχα κανένα.
Και έγινα τα πάντα.

ΣΑΝ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ, ΣΑΝ ΜΑΥΡΕΣ ΤΡΥΠΕΣ
Φαντάσματα, σαν μισέψαμε ο ένας τον άλλο, έτσι να υπάρχουμε.
Μέσα σου να περνώ, μέσα μου να περνάς.
Να μη σ' αγγίζω, να μη μ' αγγίζεις.
Έτσι να υπάρχουμε.
Μαύρες τρύπες, απόλυτος αδιαπέραστος όγκος,
σαν αγαπήσαμε, εγώ εσένα, εσύ εμένα.
Έτσι να υπάρχουμε.
Ν' αγκαλιαζόμαστε, να συνθλιβόμαστε.
Μονάχα έτσι να υπάρχουμε.
Θυσία της ζωής, θυσία του θανάτου.

Η ΣΤΙΓΜΗ
Θα 'ρθει η στιγμή που θα 'μαστε το σούρουπο, πρωί πρωί.
Θα 'ρθει η στιγμή που θα 'μαστε ο Ήλιος μες στο βράδυ.
Θα 'ρθει η στιγμή να πλάσουμε εμείς τη μέρα.
Εμείς τη νύχτα.
Τη ζωή όλη.
Θα 'ρθει η ξεχασμένη στιγμή, η φυλαγμένη στιγμή, η στιγμή που δεν έγινε ποτέ.
Η στιγμή των πάντων.
Το στίγμα της το αιώνιο να χαραχτούμε.
Αυτή η στιγμή.

Ο Νικόλαος Κοτσαμπουγιούκης (κιχεμ) γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται. Σπούδασε Πληροφορική κι έχει διδάξει σε ιδιωτική σχολή και σχολείο. Παρακολούθησε σεμιναριακά μαθήματα για την τέχνη της αφήγησης και του παραμυθιού. Γράφει ποίηση και παραμύθια.

(Έργο του Γιώργου Καρακάσογλου από την πρώτη του ατομική έκθεση με τίτλο «Μεταμορφώσεις του Πνεύματος» στην Αίθουσα Τέχνης «Καπλανών 5, 11/03 – 05/04/14)

Twitter