fbpx
Τρία ποιήματα του Σαρλ Μποντλέρ

Τρία ποιήματα του Σαρλ Μποντλέρ

μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής

 

ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ Η ΑΥΓΗ

Σαν η άσπρη και ροδάπαλη αυγή στο μεθυσμένο
Σινάφι μπει που ως τρωκτικό το Ιδεώδες βλέπει,
Μυστήριο βγαίνει εκδικητικό και μετατρέπει
Τον άγγελο σε κτήνος της κραιπάλης ναρκωμένο.
*
Στους ουρανούς τους έμπνους έν' άφταστο γαλάζιο χάσμα
Γι' αυτόν που ακόμα νείρεται με ρεμβασμό και οδύνη
Ανοίγεται και ως βάραθρο τερπνό τον καταπίνει.
Και ιδού, ερατή θεά μου, αγνό και πάμφωτο εσύ Πλάσμα,
*
Μες στα καπνίζοντα συντρίμμια ηλίθιων οργίων,
Οι πιο λαμπρές και ρόδινες και ελκυστικές μνήμες,
Στων ανοιχτών ματιών μου υπερίπτανται τις λίμνες.
*
Τη φλόγα έχει ο ήλιος κατασβέσει των κηρίων
Μα να, το νικητήριο φάντασμά σου είναι πάντα
Όμοιο, ω ψυχή-αστραπή, με αθάνατο ήλιον αναστάντα.

 

ΕΣΠΕΡΙΝΗ ΑΡΜΟΝΙΑ

Ιδού, έρχεται καιρός παλλόμενος που ξεθυμαίνει –
Κάθε άνθος πάνω στο κοτσάνι του είναι θυμιατήρι
Τα μύρα και οι ήχοι πάνε στον αγέρα που 'χει γείρει
Βαλς μελαγχολικό και σκοτοδίνη λιγωμένη!
*
Κάθε άνθος πάνω στο κοτσάνι του είναι θυμιατήρι
Δονείται το βιολί σαν την ψυχή την πονεμένη.
Βαλς μελαγχολικό και σκοτοδίνη λιγωμένη!
Θλιμμένο κι όμορφο έγιν' ο ουρανός θυσιαστήρι.
*
Δονείται το βιολί σαν την ψυχή την πονεμένη.
Καρδιά παντρύφερη το τίποτα το μαύρο οικτίρει.
Θλιμμένο κι όμορφο έγιν' ο ουρανός θυσιαστήρι.
Στο αίμα του ο ήλιος έπνιξε την ύλη την πηγμένη.
*
Καρδιά παντρύφερη το τίποτα το μαύρο οικτίρει.
Απ' το λαμπρό το παρελθόν ο ερειπιώνας μένει.
Στο αίμα του ο ήλιος έπνιξε την ύλη την πηγμένη.
Κι η θύμησή σου εντός μου είν' άχραντο δισκοποτήρι.

 

Ο ΕΧΘΡΟΣ

Μια μαύρη καταιγίδα υπήρξε η νιότη μου, ένα βράδυ
Διαρκές· καμιά φορά τη σκίζαν ήλιοι λαμπεροί
Βροχές-βροντές τη χάλασαν, την έκαναν ρημάδι
Στον κήπο μου έχουν λίγοι μείνει πια ώριμοι καρποί.
*
Και να που το φθινόπωρο έχω των ιδεών αγγίξει
Και να δουλέψει φτυάρι πρέπει και τσαπί γερά,
Αν είν' της γης το χώμα γόνιμο να ξανασφίξει
Κι οι τρύπες να κλειστούν που ανοίξαν τάφους τα νερά.
*
Τα νέα τ' άνθη που ονειρεύομαι ποιος ξέρει αν πάλι
Στο χώμα ετούτο, που 'ν' σαν θαλασσόδαρτο ακρογιάλι,
Τη μυστική θα βρούνε την τροφή να τα ταΐζει
*
Με σφρίγος; Οϊμέ! Ο Χρόνος τη ζωή μας τρώει, σακατεύει
Κι ο σκοτεινός Εχθρός, που τις καρδιές μας ροκανίζει,
Απ' όσο χάνουμε αίμα πίνει και ρουφά και αντριεύει.

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ > ΠΟΙΗΣΗ
«Έτσι πολύπαθη που είναι η καρδιά» του Γιάννη Στεφανάκι

ΑΝ ΣΕ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΑ ΛΑΘΗ ΚΑΛΩΣ ΚΑΜΩΜΕΝΑ (στο φως και στο σκοτάδι) Αν όμως τα έντερα σου δένουν κουβάρι  και την άκρη να βρεις δεν μπορείς  αν τα ίδια και πάλι θα κάνεις μόλις τη στροφή του δρόμου  αφήσεις· τότε  τα λάθη...

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ > ΠΟΙΗΣΗ
«Το θάμπωμα απ’ του θανάτου το μυστήριο» της Ελένης Λιντζαροπούλου

Θυμάμαι άρα Υπάρχω Στην Δέσποινα μνήμη Γεωργίας Σκέφτομαι άρα υπάρχω έλεγε ο φιλόσοφος, αλλά εγώ δεν το καταλαβαίνω Εγώ είμαι άνθρωπος πιο μυστικός Ξεθηλυκώνω από την γλώσσα μου όλους τους βόλους της συνείδησης Κρατώ μόνο την απορία Το...

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ > ΠΟΙΗΣΗ
«Ένα βράδυ με βροχή στη Νέα Υόρκη» του Τσαρλς Σίμικ

μετάφραση: Γεράσιμος Βουτσινάς επιμέλεια μετάφρασης: Αλέξιος Μάινας ΚΡΥΦΤΟ Δεν βρήκα κανέναν  Απ’ την παλιά συμμορία.  Πρέπει να κρύβονται ακόμα    Κρατώντας την ανάσα τους,    Προσπαθώντας να μη γελάσουν.  Ο δρόμος μας δεν υπήρξε...

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.