ΔΕΝ ΕΧΩ ΗΧΟ

Όλα αυτά που δε ζήσαμε
Φωνάζουν κραυγαλέα
Και εγώ δεν έχω ήχο.

Μου τον πήρε η υπερηφάνεια,
Μόλις είδε πως δεν ήσουν
Παρελθόν μου.

Εγώ αδιαφορώντας για περασμένα
Και μελλούμενα,
Μετρώ το τώρα.

Σ' αυτό το τώρα μου και πάλι
Απέχεις.
Ίσως να με φωνάζεις, ίσως όχι.
Δεν έχω ήχο.

«Η ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΜΕ ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΥΡΩΔΙΕΣ»

Είδα μια αυλή με ένα ξύλινο παγκάκι για καθιστικό και να μοσχοβολάει ο καφές στο φλιτζάνι.
Η φρεσκάδα των δέντρων και των φυτών να σε διαπερνά.
Πιο πέρα η θέα μιας κούνιας που την κουνούσε ο αέρας.
Το ποτάμι ακουγόταν στο βάθος και σου θύμιζε την παραδείσια γαλήνη,
Που μόνο η φύση μπορεί να σου προσφέρει.
Είδα τις κοπέλες να ανεμίζουν τα μαντίλια τους και να χορεύουν ανέμελα,
Σε μια κατηφοριά. Και οι φωνές τους; Ανάστα ο Κύριος!
Τα αγόρια ψάρευαν και σφύριζαν πονηρά, ούτως η αλλιώς κάτι περίμεναν «να τσιμπήσει».
Το δειλινό, αφού αποχαιρετούσαν τον ήλιο, σειρά είχαν τα σπίτια.
Άναβαν λοιπόν το τζάκι και τα σαλόνια γέμιζαν ζεστασιά,
Έψηναν κάστανα, έπιναν ροφήματα και ακολουθούσαν στη συνέχεια
Ατέρμονες συζητήσεις δίνοντας την κατάλληλη προσοχή ο ένας στον άλλο.
Γέμιζε η ψυχή σου εικόνες και μυρωδιές.
Αλλά εγώ απ' αυτή την κοινότητα ήμουν περαστική.
Όχι πως δε χόρτασα τη φύση και την ηρεμία,
Σε χωριό μεγάλωσα.
Αλλά να! Που πρόλαβα στην κόψη του ξυραφιού τις αξίες και τα ιδανικά.

ΚΟΣΤΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Δυστυχεί αυτός που έχει αποδεχτεί τη δυστυχία.

Δεν τολμά να αγαπήσει
Όποιος προτιμά τον φόβο.

Πελαγώνει εκείνος
Που τερατώνει τα κύματα.

Και ύστερα είναι και η ελπίδα.

Ελπίζει όποιος χάνει την επιλογή
Και ξεχνά τη δράση.

Υπάρχουν κάτι λεπτές γραμμές,
Άλλοτε εμφανείς και άλλοτε όχι,
Που τα χωρίζουν όλα.

Και εμείς πριν φτάσουμε
Έχουμε προδικάσει,

Αμφιβάλλοντας, ή μη κατανοώντας
Πως το κόστος της ζωής
Δεν ξεχρεώνεται με ψεύτικες συναλλαγές,

Αλλά με αποδοχή και κατανόηση
Της ύπαρξής μας.

ΠΕΡΙ ΔΙΧΑΣΜΟΥ

Διχασμένες λέξεις, διχασμένα νοήματα στάζουν φιλαρέσκεια.
Μαντεύω, μαντεύεις, μαντεύουμε.
Ο μεγάλος φόβος για το άγνωστο μας απωθεί απ' την ένωση,
Παρότι το άγνωστο το κατοικούμε.
Η ελπίδα μας βαραίνει και ας ντυνόμαστε εξαρχής με το μάταιο.
Δυϊσμός ακόμα και στα νοήματα και θέλω να τα πετάξω από πάνω μου μονομιάς.
Το γυμνό είναι το αγνό, πώς μπερδευτήκαμε έτσι.
Ντυμένοι με προσωρινή φορεσιά ζεστών λέξεων
ή σκληραγωγημένοι στην άνευ όρου σιωπή.
Όντας διχασμένοι. Αλλού η αγάπη, αλλού ο έρωτας.
Τα ψάχνουμε και τα δύο σαν παρεξηγημένες έννοιες.
Ξεχάσαμε να βρούμε τα πρόσωπα που θα μας εμπνεύσουν
να παραδοθούμε σ' αυτές.
Κάτι μου λέει πως αν δε μας το προκαλέσουν τα πρόσωπα,
κινδυνεύουμε να νιώσουμε σκέτους ορισμούς.
Κατασυγκινημένοι, αδιαφορώντας, ο απόλυτος διχασμός.

Η Γιάννα Καπερνέκα γεννήθηκε το 1990 και κατάγεται από τη Μεσσηνία. Σπούδασε στο ΤΕΙ Ιονίων Νήσων δημόσιες σχέσεις και επικοινωνία και πραγματοποιεί την πρακτική άσκηση της σχολής της στον ιδιωτικό τομέα.

Twitter