Πέντε ποιήματα της Αλεξάνδρας Μαυρίδου
ΠΑΡΑΜΥΘΙ
Λόγια σκληρά, άγουρα φρούτα
Kι ένα κομμάτι τους σκοτώνει τη Χιονάτη
Αλήθειες βροντερές κραυγάζουν
Θρυμματισμένες οι κρυφές ελπίδες
Στυφό φιλί η απουσία
Κι ο έρωτάς σου υπόσχεση ανάστασης
ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ
Κατακόκκινος ουρανός
Φλεγόμενος πάγος
Λόγια σύννεφα
Γλιστρούν
Και τσακίζονται
Άνεμοι πόθοι
Φιλιά σαν προσευχές
Ψιθυρίζουν μυστικά
Σ' αδιέξοδους λαβύρινθους
Παλλόμενα κορμιά
Αναζητούν κρυφά περάσματα
Στου Άλλου Κόσμου
Το θαμπό καθρέφτισμα
Ραγισμένες ανάσες
Ευωδιάζουν έρωτα
Και κεντούν ζωή
Της ελπίδας το σάβανο
ΔΙΝΗ
Αλλάζουν τα όρια συνεχώς
Παλιό σκοτάδι μάς κύκλωσε ξανά
Φόβοι, σκιές, φαντάσματα
περιπλανιούνται στ' άδειο δωμάτιο
Χαράχτηκαν οι σιωπές στο πάτωμα
τρίζουν, κραυγάζουν «λύτρωση»
Απ' τις γρίλιες τρύπωσε το φως
κι η λάσπη ξανάγινε ζωή,
αναπνέει.
ΙΡΙΣ
Ολόγυμνη αφήνομαι
με χέρια ανοιχτά
στον άνεμο του χθες
στην αύρα των μελλούμενων
Ορθάνοιχτα φτερά
δυο δρασκελιές, και ίπταμαι!
Γυμνή, ολόγυμνη, έτοιμη
Να ξαναγεννηθώ...
ΒΑΡΔΙΑ
Ατέλειωτα χωράφια στο μυαλό της
Καλοκαίρια που μύριζαν καρπούζι
Γέλια δυνατά σε γλώσσα άλλη
Λόγια και μουσικές κάτω απ' το δέρμα
Ψιθύριζαν απλά τα πιο μεγάλα μυστικά
Ξυπόλυτη, άφοβη, παντοδύναμη
Παντού σκορπιζόταν αμέριμνα
Τι θέλει τώρα εδώ;
Ποιες σιωπές ακολουθώντας
Έφτασε σε τούτο τον άχρωμο χειμώνα;
.........................
Ατέλειωτα χέρσα τοπία στο μυαλό της
Μυρωδιές φαρμάκων κι αντισηπτικού
Πόνος κρυμμένος σε ανάσες αγωνιώδεις
Η βροχή γλείφει τα τζάμια
Παγώνει τα όνειρά της
Τι θέλει εδώ;
Ποια ψέματα ακολουθώντας
Έφτασε σε τούτο το ανάστερο σκοτάδι;
.........................
Κρατά το χέρι της κοπέλας
Της χαϊδεύει τρυφερά το μέτωπο
Πόσα καλοκαίρια φωλιάζουν στις μνήμες της;
Πόσο λίγα καλοκαίρια;
Πόσο πολλοί χειμώνες;
Ζήσε, θέλει να της πει.
Ζήσε, θέλει να φωνάξει.
(Οι φίλοι την καλούν άραγε με το όνομά της ολόκληρο;)
Ζήσε, όπως κι αν σε λένε.
Πάλεψε!
Ζήσε!
Τίποτα δε λέει εντέλει
Μόνο την κοιτά και την αγγίζει
Δε μιλά
Δε μιλά πια
Κι η βροχή γλείφει τα τζάμια
.........................
Τι τα θέλουν τόσο μεγάλα παράθυρα στα νοσοκομεία;
.........................
Τέλος βάρδιας.
Η Αλεξάνδρα Μαυρίδου γεννήθηκε το 1971 στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει μόνιμα. Εργάζεται από το 2004 ως φιλόλογος στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Σπούδασε φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Ευρωπαϊκό Πολιτισμό στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο και Δημιουργική Γραφή σε μεταπτυχιακό επίπεδο στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Διδάσκει δημιουργική γραφή στο Πρότυπο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, έχει ασχοληθεί με την επιμέλεια ποιητικών συλλογών και έχει συντάξει άρθρα και κριτικές. Γράφει ποίηση και πεζά σύντομης φόρμας.