ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

        Ι

Σχίζω

τις φλέβες μου

και ρέει ο πόθος σου

στο χρώμα της θλίψης.

      ΙΙ

Οι λέξεις

δεν είναι πουλιά.

Είναι λεπίδες

καλά ακονισμένες,

αγαπημένε μου,

όπως κι οι αβάσταχτες σιωπές σου.

Μπήγονται βαθιά στη σάρκα.

     ΙΙΙ

Νύχτες πανσέληνες,

πληγές ολόγιομες

που στάζουν αίμα.

       ΙV

Ρήμα γυμνό

λιποθυμώ

στην κοίτη του κορμιού σου.

       V

Έθαψα ουρανό

στο χώμα το αμίλητο

το χρόνο

σέρνοντας

άδειο κέλυφος.

     VI

Απούσα

εντός μου

στο σχήμα σου

εσαεί

θα χύνομαι.

   VII

Ερωτεύτηκα σφόδρα

μια ανελέητη σιωπή.

Και εξέπνευσα στα σπλάχνα της.

   VIII

Εγώ

Δεν είμαι

Πια.

ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ

Ο πόθος του ελάχιστου

ψευδαίσθηση κι αυτός.

Η μόνη ίσως αλήθεια

η έλξη του κενού,

έτσι όπως ερημώνουν

οι ιδανικοί έρωτες

στα διάκενα των ποιημάτων.

ΑΙΝΙΓΜΑ

               στη Δώρα

Εκείνη

που πάντα λείπει.

Χωρίς ίχνη,

χωρίς σκιά,

χωρίς όλα τα δίχως της.

Με μόνη τη γύμνια της απουσίας της.

Και καθένα από τα θέλω της

μια ιδανική αυτοχειρία.

ΙΧΝΟΓΡΑΦΙΑ

Σε θαύμα βαθύσκιωτου έρωτα

λαμπυρίζει το αίμα της,

ανάγλυφα τοπία

ταξιδεύουν στα χείλη.

Το μελάνι διασχίζει

το λαβύρινθο της λευκής αγωνίας.

Με οδηγό την αδηφάγα μνήμη

σχεδιάζει ίχνη

στα καλειδοσκόπια των λέξεων,

για να πληγώσει τη σάρκα του χρόνου.

ΕΚΣΤΑΣΗ

Έξαφνα

Ρόδα τρυφερά

Σαν αίμα

Πλημμύρισαν το δωμάτιο.

Πορφυρό το κρεβάτι

Οι τοίχοι να ευωδιάζουν

προσμονή αθωότητας.

Κι εγώ έκπληκτη

από το θαύμα

τα μάτια να στρέφω

στον καθρέφτη

μήπως επιτέλους

αντικρίσω το πρόσωπό μου.

ΙΕΡΟΤΕΛΕΣΤΙΑ

Η λέξη πόσο σκληρή,

δεν σου χαρίζεται εύκολα.

Ματώνεις

Για να είναι αυτή.

Την αναγνωρίζεις,

Σε υποδέχεται.

Με τις εγκάρσιες τομές

Κάθε φορά

Στο έσω και το έξω δέρμα.

Και ο πανικός ύστερα

πώς να τις κρύψεις,

να διαφυλάξεις

το δικό σου ιερό μυστήριο.

ΥΠΑΡΧΕΙΣ;

Να παλεύεις

να υπάρξεις-

η ζωή σου

Λέξεις διαμελισμένες,

Συλλαβές αιμάσσουσες,

Φθόγγοι μετεωρίτες.

Και οι φλέβες

Έτοιμες να εκραγούν

Μες στο ποίημα.

Υπάρχεις;

Twitter