DARK ROOM MY MIND, DARK ROOM MY TIME

Κάθε φορά που ανάβει ο προβολέας

τα σώματα συρρικνώνονται

στο δωμάτιο.

Σκιές έρπουν προς το μέρος τους

ποδοπατούν τους εγκλωβισμένους –

όλα γίνονται μια μάζα

απέναντι σε βλέμμα

ασάλευτο και παγωμένο.

Οι ήχοι είναι εικόνες

και τα πάθη φυλακή.

Όποτε απλώνεις τα χέρια

και οι άλλοι αποσύρονται

αφήνουν ανεξίτηλα ίχνη

στου πάθους τα περίχωρα.

Αυτό που θέλεις στ’ αλήθεια

είναι ένα μικρό ζώο

να ξενυχτά τον πεθαμένο

σε ανήλιαγο δωμάτιο και άδειο.

ΣΕΡΒΙΤΟΡΑ

Μήνες, μέρες και χρόνια

προσφέρει ξεκούραση

στους ντόπιους θαμώνες.

Πίσω από τα ραγισμένα τζάμια

που συγκρατεί μαύρη ταινία

αποτρέποντας την κατάρρευση

μια ιδέα της λίμνης Βόλβης

βυθισμένη στην πρωινή ομίχλη

και στα καυσαέρια

των διερχόμενων φορτηγών

πλάνο θαμπό μιας ζωής

στοιχειωμένης από την ανάσα.

Η μνήμη της: αχνό αποτύπωμα κραγιόν

σε αξύριστο πιγούνι.

Στο κρυστάλλινο ποτό

αναγνωρίζει τα πρόσωπα των πελατών

καθώς το στόμα τους μηρυκάζει και πάλι

φθαρμένα, χιλιοειπωμένα λόγια

σε παράνομη σιωπή.

Τα μόνα που ακούγονται είναι τα παιδιά

παίζοντας κι αυτή τη φορά γύρω

από τον ανταριασμένο πλάτανο

που δεν ξέρει από βροχή.

Πάντα αργά αποχωρούν οι θαμώνες

κάνοντάς της νεύμα

πως σύντομα θα επιστρέψουν

στο ησυχαστήριό της.

Ωστόσο

κανείς ποτέ δεν της ανέφερε για εκείνον

που αναμένει χρόνια τώρα –

πώς ξοδεύει ακόμα τις νύχτες του

στο ίδιο σκοτεινό υπόγειο

πετώντας τα ρούχα του πριν τον ύπνο

σε άδειες καρέκλες.

ΠΕΡΙΧΩΡΑ ΑΠΩΛΕΙΑΣ

Σπίτι με χαρακές στους τοίχους

μισοσβησμένα γκράφιτι, ξεφτισμένοι σοβάδες

καθώς γέρνει η μέρα

πριν γλιστρήσει στο κανάλι της νύχτας.

Ένα ξέφωτο με σκουριασμένα σιδερικά

ρόδες, σκαριά αυτοκινήτων

σαύρες και έντομα

διερχόμενα τροχοφόρα

με τους βέβαιους προορισμούς

καραδοκούν έξω από την πόρτα της μνήμης.

Ο φίλος: μια φωτογραφία

που το ξύλινό της πλαίσιο

δεν άντεξε το αδύνατο καρφί

και θρυμματίστηκε με θόρυβο

στο πάτωμα μέσα στη νύχτα.

Έξω ακούστηκαν πάλι οι ίδιοι ψίθυροι

απόμακρες κουβέντες κτιρίων

όπου μετά βίας σαλεύουν κι απόψε

πίσω από πανύψηλα κυπαρίσσια

ένα πλήθος νυκτόβια.

ΚΑΡΤΟΤΗΛΕΦΩΝΟ

Sirkeci Gari [1]

Πάνω στο πεζούλι άφησες το πρόσωπό σου

ωθώντας προς τα μέσα βίαια

τη στιγμιαία σου απόφαση

ως κάρτα μάταιας επικοινωνίας.

Έχοντας κατά νου το νούμερό μου

παραβίασες την αναμονή μου

απαντώντας αρνητικά στη δική μου κατάφαση

χρησιμοποίησες επιχειρήματα με πειθώ

έχοντας απέναντί σου του σταθμού την εικόνα

με τα ταξί να αναμένουν τους άφαντους πελάτες.

Κατεβάζοντας το ακουστικό

έκλεισες μέσα σου για πάντα

της επιθυμίας μου την ένταση

επικυρώνοντας την απόστασή σου από τα πράγματα

συνήθη τακτική των πολλών που λοξοδρομούν

χωρίς καταισχύνη.

Το ρυτίδωμα του κόλπου

ακτινοβολώντας αμυδρά από τα φώτα των πλοίων

που επέστρεφαν στο μουράγιο

ήταν ένα τεθλασμένο φινάλε λάμψης.

Μα έτσι όπως άφησες τη συσκευή

στη γωνίας την άκρη

πλάι στον κλειστό κάδο των απορριμμάτων

ο αέρας που σηκώθηκε

σκόρπισε τα μάταια λόγια σου

τα κομπιάσματα της φωνής

ἐνα πλήθος συμπεράσματα

αμφίβολης αξίας υπαινιγμούς

και κοινότοπες υποθέσεις.

ΓΡΑΦΙΑΔΕΣ

Αθήνησιν και ουδόλως Αθήνηθεν

Να δεις πως θ’ απαγορεύσουν τελικά οι θιασώτες

το τιμητικό κάλεσμα της αποδοχής –

το πρόσωπο των φίλων με τις σκιές.

Μες στην ευμετάβολη νύχτα

θ’ αποκαλυφθούν παραχωμένα ερείπια

χρόνων και χρόνων –

τις υποχθόνιες όμως λογοτεχνικές παρέες

τους δυνάστες μιας ξεπεσμένης ζωής

φυτοζωώντας πλάι στις σήραγγες του μετρό

όπου γλιστρά όλο και πιο σπάνια ο συρμός

μεγεθύνοντάς τους τον πόθο για αποκαθήλωση

οι θιασώτες δε θ’ αποδεχτούν.

Τις συνάξεις σε άδεια εκδοτικά σαλόνια

από τους αλλεπάλληλους πλειστηριασμούς

όπου η γνωστή συμμορία αλληλοεξόντωσης

χλευάζει τα πρόσφατα τεκταινόμενα

στο όνομα μιας Τέχνης επηρμένης

επιστολές ανώνυμες, λίβελλους, υποτιμητικά σχόλια,

χυδαιότητα και στιγματισμός

είναι η καθημερινότητά τους

έως ότου την επαύριον

όταν η διάθεση αλλάξει και η ηρεμία αποκαταστήσει

του πανικού το τρέμουλο

μεταλλάσσονται σε πανευτυχείς συνδαιτυμόνες

στα πολυτελή σπίτια αυτών που φθονούν.

Εξαφανισμένοι εδώ και χρόνια

οι φίλοι κίτρινοι πια

κρυψίνοες σε ό,τι κάνουν

η τρυφερή φωνή τους στο τηλέφωνο

ξαφνιάζει και σαστίζει κάποιο τυχαίο απόγευμα.

Τα κολακευτικά τους όμως λόγια

η πίκρα για την καθημερινότητα

η ερωτική αναζήτηση στα σκοτάδια

το υπέρμετρο μεγαλείο των προυχόντων

που θαμπώνει πάντα τα μάτια τους

είναι μια ακόμα επιβεβαίωση

πως ως εδώ διαρκεί μονάχα

η ξεφτισμένη αυτή επικοινωνία

που αποζημιώνει και επισφραγίζει δήθεν τη φιλία

έστω και αν φαντάζει ξανά και ξανά

μια φευγαλέα ανάσα

σε παγωμένο καθρέφτη.

Γι’ αυτό και οι αλλεπάλληλες μεταφράσεις ξένων ποιητών

χωρίς βαθιά γνώση της γλώσσας

ή και παντελή της άγνοια

όπως και της μητρικής που ακροβατεί και αποτελματώνει

το ήδη καταποντισμένο στον πυθμένα νόημα

αποκαλύπτουν το ανείπωτο δράμα τους

πως δεν μπορούν να χριστούν πια ικανοί λογοτέχνες

που τόσο επεδίωκαν

γι’ αυτό και μεταλλάχθηκαν υπέρμετρα

εκτός από μεταφραστές και σε ειδικούς τιμητές

για όλα τα πρόσφατα και παλαιά βιβλία

χειρονομώντας κάθε φορά ενάντια

στο ίδιο τους το άγχος

φθονερό και μεγεθυσμένο

μέχρι να γίνουν απεγνωσμένα αποδεκτοί

από μια παρέα παραλλαγής

ημιμαθών και χαλασμένων ανθρώπων

που ανιχνεύει χρόνια τώρα σε αλλότρια χωράφια

με παραβιασμένα τα συρματοπλέγματα.

Μια μέρα θα αντικρίσουν επιτέλους οι θιασώτες

το πρόσωπό τους να φέγγει

τα οστά τους γυμνά δίχως σάρκα

και το αίμα τους

να ρέει εδώ και χρόνια πυώδες πια

σε βουλιαγμένα καλντερίμια

όπου άλλοτε περπάτησαν

πόδια αθώων αναχωρητών

γυμνά και φαγωμένα.

[1] Σταθμός του Σίρκετζι : Βρίσκεται στην περιοχή Εμίνονου της Κωνσταντινούπολης (ανήκει στο δήμο Φάτιχ), πλάι στον Κεράτιο, όπου ο σιδηροδρομικός σταθμός και λιμάνι συγχρόνως, από όπου αποπλέουν τα καράβια για τον πλου του Βοσπόρου, το Ούσκουνταρ, το Καντίκιοϊ, της ανατολικής ακτής και τα Πριγκιπόνησα.

Twitter