Επιστροφή... Κυριακή βράδυ. Ένα φεγγάρι να χωράει όλη τη γη αντανακλάται στα νερά του κόλπου της Επιδαύρου. Μαγεία...

Η μουσική συνηγορεί. «Βύσσινο και νεράντζι του κουταλιού γλυκό».

«Μπαίνω μια νύχτα να βρω αλήθεια».

Η μνήμη και η απουσία σου ορμούν σαν κύμα να με πνίξουν.

«Φέρνω κοντά μου πάλι ό,τι πήρε ο καιρός μακριά».

Μου λείπεις. Ήρθα προχτές στο μνήμα, χαμογελούσες μέσα απ’ τη φωτογραφία σου. Χαμογελούσες πραγματικά. Γύρισα σπίτι με τη σκέψη σου.

Πού εδραιώνονται άραγε οι φιλίες; Τι είναι αυτό που κάνει άλλους ανθρώπους να περνούν από τις ζωές μας αδιάφοροι κι άλλους να μένουν ανεξίτηλες παρουσίες;

Θα σου λείψουν πράγματι οι συναυλίες ή θα είσαι εκεί σε όλες να υπογραμμίζεις τους στίχους με μηνύματα; Δεν ξέρω... δεν πάω ακόμη. Δεν μπορώ. Πενθώ τα τραγούδια που ακούσαμε μαζί.

Μου αντέγραφες δισκάκια και μου τα έστελνες αρωματισμένα... κρατούν ακόμη οι μυρωδιές. Φύλλα δάφνης και δεντρολίβανο, μπαχάρι και κανέλα.

Και η υπογραφή σου Θήτα Ταυ... Κρατάει κι εκείνη το άρωμά της.

«Βρύση του χρόνου στάζει στα μάτια το πιο πικρό νερό».

[Από την υπό έκδοση συλλογή Κείμενα μικρά, σχεδόν ανήλικα.]

Η Ελένη Λιντζαροπούλου είναι θεολόγος και ποιήτρια.

Άλλα κείμενα:

• Μαρώ Τριανταφύλλου: «Αινίγματα»
• Ελένη Καραγιάννη: «Το κόκκινο τάπερ»
• «Για τη διαχείριση του πένθους και της απώλειας» και «Γιατί υπάρχει το κακό στον κόσμο;»
• «Το θάμπωμα απ’ του θανάτου το μυστήριο» της Ελένης Λιντζαροπούλου
• Σταυριανή Ατταλειώτη: «Mωχάμετ-Μιχαήλ»

Twitter