Είδα στον ύπνο μου τον Γούντι Άλεν.

Ήρθε κι έκατσε στην πολυθρονίτσα δίπλα μου. Χρόνια τώρα την έχω εκεί, αντί για κομοδίνο, ώστε να κάθονται αναπαυτικά οι επισκέπτες των ονείρων μου. Χαμογελούσε, όμως εγώ, που ξέρω από τέτοια, πρόσεξα ότι προεξείχαν τα δόντια του, σαν σκυλί έτοιμο να δαγκώσει. Τον κοίταξα αλαφιασμένη.

Άρχισε να μιλάει με τον γνωστό απ’ τις ταινίες τρόπο του, κεκεδίστικα, νευρικά, σαρκαστικά. Πετούσε κι εβραϊκές λέξεις ανάμεσα στα αγγλικά – απ’ τη σύγχυσή του, σκέφτηκα. Ανακάθισα στο κρεβάτι μου να τον ακούσω με τη δέουσα προσοχή καθώς όσα έλεγε μου φάνηκαν πολύ σοβαρά, τουλάχιστον για τον ίδιο.

Το ζουμί ήταν ότι τον πρόδωσα αφού του πήρα την Κορεάτισσα αγαπημένη του που είχε υιοθετήσει η Μία Φάροου και τη μεγάλωσαν σαν κόρη τους, ώσπου την κουτούπωσε και δημιουργήθηκε μέγα σκάνδαλο.

«Τζον, δε σκέφτηκες ότι για μένα η Σουν Γι είναι ο τελευταίος έρωτας; Γιατί το έκανες αυτό; Πώς θα σου ξαναδώσω ρόλο σε ταινία μου;»

Έσκυψα το κεφάλι ντροπιασμένη. Δίκιο είχε. Πικράθηκα πολύ που δε θα ξανάπαιζα σε ταινία του. Ύστερα σκέφτηκα ότι αφού δεν είμαι ο Τζον, δεν έχω λόγο να στενοχωριέμαι. Πάντως ούτε διανοήθηκα να του πω ότι είμαι μια Ελληνίδα σαραντάρα νηπιαγωγός, γιατί ήδη γκρίνιαζε ότι η πτήση ως το Σικάγο κράτησε δεκατέσσερις ώρες και δεν μπορούσε να καταλάβει πώς έγινε αυτό και ήταν κουρασμένος και να μην τον διακόψω γιατί πρέπει να μου τα πει όλα προτού φύγει.

Έτσι δεν του είπα ότι θες δύο ώρες από Νέα Υόρκη για Σικάγο, άρα πήρε λάθος πτήση. Εξάλλου σίγουρα έφταιγε και το τζετ λαγκ για τη θολούρα του.

Ευτυχώς στα αριστερά μου υπάρχει κανονικό κομοδίνο όπου πάντα έχω ένα ποτήρι με νερό κι έτσι το έπιασα και του έδωσα να πιει. Σταμάτησε τον εξάψαλμο, ήπιε, το βλέμμα του μαλάκωσε όλο ευγνωμοσύνη, έβγαλε τα γυαλιά του, τα καθάρισε, πήρε βαθιά ανάσα.

«Πάω στην τουαλέτα», είπε ευγενικά και όντως βγήκε απ’ την κρεβατοκάμαρά μου προς το μπάνιο που προφανώς ήξερε, άρα είχε ξανάρθει σε κάποιο παλιότερο όνειρό μου που δε θυμόμουνα. Ύστερα άκουσα το καζανάκι. Σκέφτηκα ότι αν είναι σαν όλους τους άντρες, σίγουρα λέρωσε το καπάκι κι ότι μόλις φύγει πρέπει να σηκωθώ να το καθαρίσω και νευρίασα. Όμως ταυτόχρονα συνειδητοποίησα ότι το κάτουρο δεν ακούστηκε να πέφτει ηχηρά στην πορσελάνη, μάλλον γιατί απ’ το γήρας ουρούσε καθιστός ο καημένος. Κι αμέσως σκέφτηκα ότι η Σουν Γι έπραξε σωστά που τον παράτησε γι’ αυτό τον Τζον που λογικά ήταν νεότερος του Γούντι.

Ξαναγύρισε κι έκατσε δίπλα μου αμίλητος σαν να σκεφτόταν πώς θα μου δώσει τη χαριστική βολή. Περίμενα αμίλητη.

«Και τώρα, Τζον, για να σε πικράνω όσο με πίκρανες, θα σου πω για το ρόλο που δεν πρόκειται να σου δώσω ακόμα κι αν μου φέρεις πίσω τη Σουν Γι. Το σενάριο παρακολουθεί έναν άντρα απ’ τα τέσσερα ως τα εβδομήντα του κι όλος ο ρόλος είναι γραμμένος πάνω σου. Πιστεύω ακράδαντα στο ταλέντο σου, μην κουνάς το κεφάλι σου, είμαι σίγουρος ότι θα απέδιδες τέλεια το παιδί στα τέσσερά του… Κι αυτό που με θλίβει περισσότερο στην προδοσία σου είναι ότι κανείς άλλος δεν μπορεί ν’ αποδώσει το τετράχρονο παιδί σαν κι εσένα…» Μου έριξε ένα δηλητηριώδες μειδίαμα. «Δεν πειράζει, Τζον… θα αλλάξω το σενάριο… θα ξεκινήσω τον ήρωά μου απ’ τα είκοσί του. Αλλά εσύ θα ξέρεις ότι μπορούσες να έχεις πάρει αυτόν το ρόλο και το βραβείο στις Κάννες και όταν θα το δίνουν σε κάποιον άλλον –έστω κι αν δεν έχει παίξει τον ήρωα στα τέσσερά του– θα καταλάβεις τι σημαίνει τιμωρία».

Η βαρύτητα της κατάστασης απαιτούσε τσιγάρο. Κουνούσα το κεφάλι μου καπνίζοντας κι ανοιγόκλεινα τα μάτια να διώξω αυτό το όνειρο. Ο Γούντι παρεξήγησε την αντίδρασή μου.

«Μην κουνάς το κεφάλι, Τζον. Αυτό το κόλπο με τα λυπημένα βλέμματα και τις κατσιασμένες βλεφαρίδες που ανοιγοκλείνουν ταραγμένα πείθει τις γυναίκες, αλλά όχι εμένα!»

Ασυναίσθητα έβαλα το χέρι στο πρόσωπό μου κι άγγιξα με τα ακροδάχτυλα τις «κατσιασμένες βλεφαρίδες» μου. Η προσβολή ήταν αβάσταχτη. Έχω μακριές κατάμαυρες βλεφαρίδες που όταν τις βάφω με μάσκαρα, όλοι με ρωτάνε αν φοράω ψεύτικες και καμαρώνω.

«Τζον, θα σε εκδικηθώ. Δε θα ξαναπάρεις ρόλο της προκοπής στη μίζερη ζωή σου!»

Ύστερα έπιασε να με βρίζει χυδαία. Άνοιξα το στόμα να του πω μια κι έξω ότι δε με λένε Τζον, δεν είμαι Αμερικανός ηθοποιός, δεν του πήρα τη Σουν Γι και, το κυριότερο, να ξεκουμπιστεί απ’ το όνειρό μου, αλλά ξάφνου σκέφτηκα πως αυτός ο Τζον είχε τους λόγους του που του φέρθηκε σκάρτα και ταυτίστηκα μαζί του γιατί τώρα μόλις διαπίστωνα ότι ο Γούντι δεν είναι καλός άνθρωπος όπως νόμιζα. Έφτασα να χαίρομαι που του πήρε τη Σουν Γι, που στο κάτω κάτω ήταν σχεδόν κόρη του, αφού τη μεγάλωσε, και παραλίγο να φωνάξω: «Αιμομιξία έκανες, παλιόγερε, κι αν δεν ήσουν ο Γούντι Άλεν, θα σε είχαν χώσει φυλακή!»

Ούτε κατάλαβα πως όντως ξεστόμισα αυτά τα λόγια και ομολογώ ότι δεν πίστευα στ’ αυτιά μου όταν αιωρήθηκαν αυτόνομα στην ήδη βαριά ατμόσφαιρα της κρεβατοκάμαράς μου.

Φυσικά έγινε έξαλλος κι άρχισε να κεκεδίζει δικαιολογίες περί τρελού παθιασμένου έρωτα που χρόνια δεν κοιτά. Θύμωσα.

«Γούντι… Η Σουν Γι περιμένει παιδί από μένα…» ψέλλισα ανάμεσα στις βρισιές του, σίγουρη ότι δε θα με άκουγε αφού ούρλιαζε, αλλά και να με άκουγε, δε θα καταλάβαινε ελληνικά.

Όμως τα όνειρα είναι όνειρα κι έτσι ο Γούντι και άκουσε και κατάλαβε.

Σταμάτησε τις φωνές. Με κοίταξε αποσβολωμένος, σηκώθηκε απ’ την πολυθρονίτσα μου, έσκυψε από πάνω μου σαν έτοιμος να με δαγκώσει στη μύτη, τελικά το μετάνιωσε, τράβηξε το σεντόνι και φώναξε: «Σουν Γι, μην κρύβεσαι! Αφού είσαι έγκυος, όλα αλλάζουν. Ξέρω πόσο ήθελες ένα παιδί».

Δυστυχώς η Σουν Γι δε βγήκε απ’ την κρυψώνα της, αφού λογικά πρέπει να ήταν στο Σικάγο με τον Τζον και όχι στο κρεβάτι μου.

Όμως ο Γούντι, απτόητος, έπιασε το κλαρινέτο του λέγοντας: «Σουν Γι, βγες, θα σας παίξω ένα κομμάτι, να σου δείξω ότι σε συγχωρώ! Θα σας βαφτίσω και το μωρό, αν θες», και γέρνοντας στο αυτί μου ψιθύρισε: «Αρκεί να μην το μάθει κανείς…»

Κούνησα το κεφάλι καταφατικά.

Η Σουν Γι άφαντη. Ο Γούντι περίμενε λίγο τη σκορδόπιστη, χαμογέλασε σαν να αποδεχόταν την κατάσταση, μου έσφιξε το χέρι για συγχαρητήρια, έβαλε το στόμιο στο κλαρινέτο του, σάλιωσε τα κατάξερα απ’ το δεκατετράωρο ταξίδι χείλη του κι άρχισε να παίζει έναν αυτοσχεδιασμό κάπως λυπητερό – ίσως και παράτονο. Αλλά το τελευταίο μπορεί και να οφείλεται στη δική μου βαριά ωτίτιδα.

Twitter