«Tο ενδιαφερον ή το τηλεφωνημα» της Σταυρούλας Γ. Τσούπρου
Σαράντα πέντε. Τέσσερα για τις δεκαετίες και πέντε για τα έτη. Για τις μονάδες αυτές που πέφτουν άπαξ κάθε χρόνο, μειώνοντας κατά τι το παράστημά της – όχι μόνον το δικό της, φυσικά, αλλά και όλων των άλλων· ελαττώνοντας την απόσταση που τη χωρίζει από το έδαφος, από τη φιλόξενη γη.
Σαράντα πέντε. Παράξενο –αλλά πάλι, όχι και τόσο, αν το καλοσκεφτείς και το φιλοσοφήσεις– πώς αυτές οι μονάδες, που επαναλαμβάνονται απαράλλακτα προκειμένου να ολοκληρώσουν την εκάστοτε δεκαετία, άρχισαν, μετά τα σαράντα, να βαραίνουν στο σώμα της και το μυαλό της περισσότερο, όλο και περισσότερο απ' ό,τι παλαιότερα. Η πρώτη ήταν και ένα πρώτο μεγάλο σοκ· ξεπεράστηκε, όμως, εύκολα, γιατί ήταν πολύ κοντά στην αρχή, σχεδόν η αρχή η ίδια. Η δεύτερη χρειάστηκε τον δικό της χρόνο για να εμπεδωθεί το γεγονός ότι η μέση ηλικία ήταν εδώ, παρούσα και αμείλικτη, αλλά πάντως, και πάλι, όχι πολύ φανερή. Η τρίτη άρχισε να ψελλίζει ότι τα ψέματα τελείωναν και ότι οδεύουμε σταθερά προς την κορύφωση και, άρα, έπειτα, προς τον δρόμο τον κατηφορικό του βίου. Η τέταρτη, σαν αποφασισμένη πια από καιρό, προδιέθετε σιγά σιγά για τη γεύση της πίκρας, της πικρής συνειδητοποίησης ότι πολλές άλλες και είναι και φαίνονται νεότερες, και είναι και φαίνονται πιο ποθητές, και έχουν και φαίνονται πως έχουν μεγαλύτερα χρονικά περιθώρια να πραγματώσουν τον εαυτό τους στη ζωή· αρκεί να το θέλουν.
Το κουδούνισμα του τηλεφώνου, σε στιγμή όχι πολύ ακατάλληλη, την υποχρέωσε να σταματήσει το μεμψίμοιρο μέτρημα και, αφού κοιτάξει την αναγνώριση κλήσης, να σηκώσει το ακουστικό.
«Παρακαλώ».
«Η κυρία Αγγελική;»
«Μάλιστα», απάντησε ανόρεχτα.
Η αναγνώριση, πριν, της κλήσης και, τώρα, της επαγγελματικής ευγένειας την προετοίμαζαν για μία ακόμη μονόλεπτη συνδιάλεξη.
«Πώς είστε, κυρία Αγγελική μου; Είστε καλά;»
Η ερώτηση, και κυρίως ο τρόπος της εκφώνησής της, την ξάφνιασε λίγο. Ενώ η άμεση, προσωπική έως και φιλική απεύθυνση των σύγχρονων τηλεπλασιέ παντοειδών προϊόντων και υπηρεσιών είχε καταλήξει πια να είναι μία αναμενόμενη όσο και ευερμήνευτη διαφημιστική στρατηγική, το θερμό ενδιαφέρον που επεδείκνυε η συγκεκριμένη ερώτηση και ο απρόσμενος τόνος της ήταν μάλλον ασυνήθιστα. Η επαγγελματική ευγένεια εξελισσόταν, λοιπόν, σε ευγένεια ψυχής; Δυσκολευόταν να το πιστέψει.
Πόθεν η οικειότης; σκέφθηκε, ως εκ τούτου, να ρωτήσει, αλλά αμέσως το μετάνιωσε. Αντ' αυτού, μία πολύ πιο ερεθιστική ατάκα πέρασε κατευθείαν από τον νου στη γλώσσα της.
«Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι και πολύ καλά, τώρα τελευταία».
«Μα γιατί;» υποχρεώθηκε να συνεχίσει την επίδειξη ενδιαφέροντος η τηλεπλασιέ.
«Θα σας πω – υποθέτω πως έχετε λίγο χρόνο. Επιτρέψτε μου, κατ' αρχάς, μια ερώτηση. Πόσων χρονών είστε;»
«Είκοσι έξι».
«Παντρεμένη;»
«Φρεσκοπαντρέμενη κιόλας».
«Α, τι ωραία! Να ζήσετε!»
«Ευχαριστούμε!»
«Άρα παιδάκια δεν έχετε. Ή μήπως κάνατε από εκείνες τις γαμοβαφτίσεις που συνηθίζονται τον τελευταίο καιρό;»
«Χα, χα».
«Γελάτε, ε;»
«Γελάω, ναι. Απλά, ξέρετε... εγώ σας τηλεφώνησα για να σας ενημερώσω για ένα οικονομικό πακέτο...»
«Βέβαια, βέβαια. Το γνωρίζω», τη διέκοψε. «Μου έχουν ξαναμιλήσει σχετικά. Δεν με πολυενδιέφερε τότε. Αλλά πού ξέρετε; Σήμερα μπορεί και να με πείσετε», συμπλήρωσε με πονηριά.
«Λοιπόν...»
«Λοιπόν, δεν μου απαντήσατε. Έχετε ή δεν έχετε παιδάκια;»
«Όχι ακόμα. Λοιπόν, για το πακέτο...»
«Θα τα πούμε και για το πακέτο. Μου δημιουργήθηκε η εντύπωση, δεσποινίς... κυρία, με συγχωρείτε, μου δημιουργήθηκε, που λέτε, η εντύπωση στην αρχή του τηλεφωνήματός σας, διορθώστε με αν κάνω λάθος, ότι είχατε ένα πιο προσωπικό ενδιαφέρον. Θα γελάστηκα...»
«Όχι, όχι, δεν γελαστήκατε».
«Από την άλλη, τώρα που το σκέφτομαι... Γιατί να έχετε πιο προσωπικό ενδιαφέρον για μένα ειδικά; Αφού δεν με ξέρετε».
«Ναι, δεν σας ξέρω. Αλλά για όλους τους πελάτες μας ή, τέλος πάντων, τους υποψήφιους πελάτες μας ενδιαφερόμαστε. Σωστά το αντιληφθήκατε».
«Α, τι καλά. Τυχεροί οι πελάτες σας».
«Εύχομαι να γίνετε και εσείς μία από τις πελάτισσές μας. Λοιπόν, η εταιρεία μας...»
«Όχου πάλι για την εταιρεία σας», δυσανασχέτησε.
«Μα αυτή είναι η δουλειά μου», απάντησε δειλά η τηλεπλασιέ.
«Εφόσον αυτή είναι η δουλειά σας, δεσποινίς, κυρία, με συγχωρείτε, να περιοριστείτε σ' αυτήν, παρακαλώ. Και όχι να μας παραμυθιάζετε με το ψεύτικο ενδιαφέρον σας», έκανε την αγανακτισμένη. Και συνέχισε, ανεβάζοντας τους τραγικούς τόνους του υποκριτικού ταλέντου της (γιατί, όπως φαίνεται, είχε ταλέντο): «Σας πίστεψα, ξέρετε».
«Και πολύ καλά κάνατε. Αλλά ο χρόνος που έχουμε για τις τηλεφωνικές κλήσεις είναι περιορισμένος».
«Θα θέλατε να βρεθούμε κάπου έξω, λοιπόν; Για έναν καφέ;»
Διαβολεμένη ιδέα. Η άλλη θα πρέπει να είχε στριμωχτεί για τα καλά. Πόσο πολύ το ήθελε να πουλήσει αυτό το ρημάδι το οικονομικό πακέτο;
«Γιατί όχι;»
«Εκτός αν με παίρνετε για γριά. Είμαι 45 χρονών».
«Γριά; Μα τι λέτε; Το πακέτο μας...»
«Οχ, αφήστε με πια με το πακέτο σας».
Δεν είχε προλάβει να ολοκληρώσει την, υποκριτικά αγανακτισμένη και πάλι, φράση της, όταν αντιλήφθηκε ότι η γραμμή είχε κλείσει στην άλλη άκρη. Η συνομιλήτριά της είχε αγανακτήσει – στ' αλήθεια όμως.
Δεν πειράζει. Είκοσι έξι. Μόνο δύο για τις δεκαετίες και έξι για τα έτη. Έχει πολύ χρόνο να το ξεπεράσει.
