«Το μπουμπάρι» του Γιώργου Γκόζη
Την πάρα πάν' ημέρα, ξημέρων' τα Χριστούγεννα.
Το κρύο ήταν να σ' ξεπετσαλώνεται εμ ο γκούγδας, εμ κι ο κουτσουμπάνος.
Καιρός τ' ήταν για τ' χιόν'.
Αποβραδίς η μάνα μ' ετοίμαζε το μπουμπάρ'.
Εσφαξάτην τ' γίδα τ' παπα-Νικόλα τ' Μπαλιούκα, γιατ' αυτός δεν κάν' να βαστάει μαχαίρ' και να ξεκοιλιάζ', όπου κείνος την έδωσ' χάρισμα την καρδιά και τα τζιέρια τ'ς.
Ζυμωσάτην με τα γλυκάδια τ' χοίρου μας –ζυγούρ άπαχο ήταν μα– και μ' ένα δράμ' λάδ'.
Ξερογκαγκάνιασ' το κρεμμύδ' με μπόλ'κο ρύζ', τσατσάλιασ' το σκόρδο, πατάτες δυο-τρεις, να, ίσα για τ' δόντ' κι άφησ' το ταψί καταγής να τ' φύγει η αψάδα.
Κούτσικος ήμαν κι απάν' απ' τα μιντέρια αγλάιζα τη μάνα μ' π' ετοίμαζε το μπουμπάρ'.
Στο μαχαλά είχ' αρχίσ' να το στρών'.
Τη νύχτα η μάνα μ' είχε ανταριάσ' στην καριόλα τ'ς – βλέπ'ς, η λιμασμέν' είχ' βουκίσει το χαρμάν' προτού αποσώσ' το ζύμωμα και την έκοψ' χέσ'μο.
«Σώνει! Σώνει! Μη με μουνουχίζεις κι εσύ, χομπλοκύδωνε!» θύμωσ' η μαμάκα με τα γέλια μ'.
Ξεμανταλών' την πόρτα και κωλοπηλαλάει ν' αποπατήσ' στον χαλέ, έξω στην αυλή, όπου τι να διει; Στρωμένο παντού το χιόν'. Όπου γύρω, χιόν'! Ίσαμ' την κρατούνα της, χιόν'!
«Αμ θα σ' την χάρ'ζα;» γυρίζ' και κρέν' στον ουρανό κι ανεβάζ' τη νυχτικιά τ'ς: «Πάρ' τα σκάγια σ' τώρα εδωδά, χλαπατσιασμέν' θάητανε η γίδα σ', παπά μ'».
Τη χρονιά εκείνη, δεν εφαγάμεν το μπουμπάρ'.