Δεν ήταν αγάπη αυτό – και τι είναι αγάπη; Ή, τέλος πάντων, δεν ήταν απλώς αγάπη. Διότι η αγάπη είναι, συχνά, κάτι ασαφές και παθητικό, που επενδύεται μέχρι και σε ρούχα ή φαγητά, σε ταξίδια ή αθλήματα. Αυτό ήταν έγνοια, στοργή, δόσιμο, αφιέρωση στην υπηρεσία του άλλου, του έξω από εσένα. Τέτοια συναισθήματα κυρίευσαν τον Τρίκο από την πρώτη στιγμή που η Τέλα εμφανίστηκε στη ζωή του.

Εκείνη τη στιγμή, αλλά και πολλές άλλες, άπειρες άλλες μετά, αν το μέσο έκφρασής του ήταν τα λόγια, θα της έλεγε: «σε περίμενα καιρό – είμαι εδώ τώρα για σένα». Αλλά ο Τρίκος δεν μιλούσε – δεν ήταν, άλλωστε, παρά ένα μικρούλι δοσομετρικό δοχείο, από εκείνα τα γυάλινα με τις διαγραμμίσεις και τα νούμερα, τα οποία υπολογίζουν με ακρίβεια τον όγκο στερεών και υγρών. Είδος πρώτης ανάγκης για μάγειρες και ζαχαροπλάστες, ερασιτέχνες ή και επαγγελματίες. Από τότε, δε, που η Τέλα έκανε αισθητή την παρουσία της, όλες τις μετρήσεις του ο Τρίκος άρχισε να τις κάνει με κέφι τρελό, ζώντας με τη φαντασία του τη στιγμή κατά την οποία τα μετρημένα υλικά, αναμεμειγμένα και καλοψημένα, θα σερβιρίζονταν στην ωραία επιφάνεια της Τέλας, ολοκληρώνοντας ταυτόχρονα τη δική του αλλά και τη δική της αποστολή στον κόσμο των ανθρώπων.

Διότι η Τέλα, όπως εξάλλου το λέει και το όνομά της, ήταν η ζηλευτά ζωγραφισμένη με υπέροχα χρώματα και σχέδια πιατέλα από φίνα πορσελάνη, την οποία, τα αφεντικά του σπιτιού, ύστερα από χρόνια προσεκτικής αποθήκευσης σε κάποιο ψηλό, δυσπρόσιτο ντουλάπι, είχαν αποφασίσει επιτέλους να βάλουν σε χρήση, δυστυχώς για τον Τρίκο όχι καθημερινή, αλλά, όπως και να έχει, πολύ συχνότερη από τις μηδενικές σχεδόν εμφανίσεις της στο παρελθόν.

Η Τέλα, πάντως, δεν ήταν καμιά ψωροπερήφανη, ακατάδεκτη αριστοκράτισσα, όπως ίσως να περίμενε κανείς. Παροπλισμένη καθώς ήταν όλον τον προηγούμενο καιρό στο ντουλάπι, αδημονούσε πραγματικά, κάθε φορά που επρόκειτο να κληθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες της. Πόσω μάλλον που θα βρισκόταν στον ίδιο χώρο με τον Τρίκο και τις πυρετώδεις προετοιμασίες στις οποίες εκείνος πρωτοστατούσε. Γιατί είχε, βέβαια, καταλάβει από την αρχή την αδυναμία που της είχε και του ανταπέδιδε και εκείνη την αγάπη και το ενδιαφέρον του. Προσπαθούσε να αναδεικνύει όσο γινόταν καλύτερα το φαγητό ή το γλυκό που απολάμβανε τη φιλοξενία πάνω στα όμορφα, γυαλιστερά στολίδια της στέλνοντας, παράλληλα, μαγικά επιβραβευτικά μηνύματα για τον άξιο δουλευτή που είχε φροντίσει, με άφθαστη επιμέλεια, τη σωστή δοσολογία των συστατικών.

Α! ναι! Η μαγεία έπαιζε ρόλο σημαντικό στη σχέση του Τρίκου και της Τέλας. Ήταν, βλέπετε, από εκείνα τα ζευγάρια για τα οποία μεριμνούσε η περίφημη Ο.Π.Α, η Οργάνωση της Παγκόσμιας Αρμονίας. Η Οργάνωση αυτή συμπεριλάμβανε στα μέλη της όλες τις μισές υπάρξεις της υφηλίου, έμψυχες ή άψυχες. Και μη φανταστείτε πως επρόκειτο για δύο μισά που έφτιαχναν ένα ενιαίο ολόκληρο, όπως για παράδειγμα σπάει ένα βάζο στα δυο και μετά κολλάς τα σπασμένα κομμάτια και το γιατρεύεις. Όχι. Όχι απαραίτητα. Οι μισές υπάρξεις μπορεί να ήταν εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους: ένα πιατάκι κι ένα φλιτζάνι, ας πούμε, ένα μαχαίρι κι ένα πιρούνι, μία γλάστρα κι ένα φυτό, μία καρέκλα κι ένα μαξιλάρι, μία κουρτίνα κι ένα παράθυρο, μία κουτάλα και μία κατσαρόλα. Η περίπτωση του δοσομετρικού και της πιατέλας, οπωσδήποτε, ήταν ιδιαίτερη – σαν να λέγαμε για τους ανθρώπους ότι κάποιος ξεκίνησε από τη Λαπωνία για να συναντήσει το άλλο του μισό στις χώρες της Μεσογείου. Αλλά γινόταν, δεν γινόταν; Και οι δύο, άνθρωποι ήταν. Και ο Τρίκος και η Τέλα, από την πλευρά τους, ήταν, και τα δύο, σκεύη, σκεύη της κουζίνας. Συναντήθηκαν και αγαπήθηκαν· δεν είναι παράξενο, είναι... μαγικό!

Η σχέση τους, ωστόσο, πρέπει να πούμε πως δεν ήταν ισότιμη. Καθόλου μάλιστα. Και πώς να είναι; Εκείνος εργαζόταν σκληρά, ίδρωνε και ξίδρωνε, αφού τον έπλεναν και τον ξανάπλεναν την ίδια μέρα πολλές φορές, ειδικά όταν οι ετοιμασίες της κουζίνας ήταν για περισσότερο κόσμο ή για επίσημες περιστάσεις. Μετρούσε και ξαναμετρούσε πάσης φύσεως υλικά, που λέει ο λόγος, και μάλιστα στην ασχημάτιστη, ωμή μορφή τους – την πιο άχαρη, δηλαδή. Ενώ εκείνη... Εκείνη ήταν η τυχερή. Όταν ερχόταν η σειρά της να δουλέψει, όλα σχεδόν ήταν έτοιμα: έμενε μόνο η φροντισμένη τοποθέτηση και η διακόσμησή τους. Η μεταχείριση, δε, που επεφύλασσαν στην ίδια δεν συγκρινόταν με τη μεταχείριση του Τρίκου. Για να μην αναφερθούμε στους επαίνους και τον θαυμασμό τον οποίο έβλεπε να θριαμβεύει στα μάτια των άλλων όταν την αντίκριζαν, κάποτε και χωρίς το περιεχόμενό της.

Ο καημένος ο Τρίκος, όμως, ήταν πάντοτε κρυμμένος στα παρασκήνια – κανένας δεν τον επαινούσε, κι ας ήταν ο πιο αναγκαίος, ίσως, από όλους. Χωρίς αυτόν, η Τέλα θα έμενε πιθανότατα άδεια. Ακόμη και τα ζωγραφισμένα σχέδιά της κάποια στιγμή θα κούραζαν, αν δεν είχε τίποτε άλλο να παρουσιάσει. Αλλά ας ήταν καλά ο Τρίκος της. Γιατί αναγνώριζε, βέβαια, πως η αγάπη του, δηλαδή η στοργή του και η έγνοια του και το δόσιμό του ήταν τα μόνα που μπορούσαν να τη γεμίσουν. Εκείνη, όμως, τι έκανε για να του ανταποδώσει στ' αλήθεια τα έμπρακτα και τόσο πλούσια αισθήματά του; Τη βασάνιζε αυτή η σκέψη. Σίγουρα δεν αρκούσαν τα λαμπερά της χαμόγελα και οι μυστικές από μέρους της επιβραβεύσεις. Πώς θα του αποδείκνυε, έμπρακτα και εκείνη, τα δικά της αισθήματα;

Κάποιες φορές την κυρίευε η απογοήτευση καθώς το συλλογιζόταν. Μήπως να απευθυνόταν στην Οργάνωση της Παγκόσμιας Αρμονίας; Μια φορά που ήταν έτοιμη να τους υποβάλει το ερώτημά της, μία πολύ δυσάρεστη σκέψη την απέτρεψε, την τελευταία στιγμή: κι αν της έλεγαν ότι εκ λάθους είχε συμπεριληφθεί στα μέλη τους; Κι ότι η θέση της ήταν κανονικά στις μονήρεις, εγωπαθείς υπάρξεις, οι οποίες δεν προσφέρουν ουσιαστικά τίποτε και δεν μπορούν να συμβιώσουν με κανέναν άλλον αρμονικά παρά μόνο με τον εαυτό τους, και, μάλιστα, συχνά, ούτε και με αυτόν; Τι θα γινόταν τότε; Θα μπορούσαν, μήπως, και να τη διαγράψουν; Και ο Τρίκος; Θα συνέχιζε να τη νοιάζεται; Η δυσάρεστη σκέψη είχε καταλήξει, αφού την είχε καλλιεργήσει στο μυαλό της, τρομακτική, γι' αυτό και, έκτοτε, κάθε φορά που ξαναεμφανιζόταν, την έδιωχνε και ούτε αντιμετώπιζε, για καιρό μετά, την πιθανότητα της απεύθυνσης στην Οργάνωση.

Κάποτε, ωστόσο, έλαμψε στο μυαλό της ένα άλλο, πιο φωτεινό ενδεχόμενο: κι αν της απαντούσαν ότι καμία σχέση δεν είναι ισότιμη; Γιατί, όπως σκεφτόταν και η ίδια, πώς να είναι ισότιμα η γλάστρα με το φυτό, ή το πιατάκι με το φλιτζάνι; Ασφαλώς, ένα από τα δύο είναι το πιο σημαντικό – μόνο που δεν μπορεί χωρίς το άλλο, δεν είναι πλήρες. Ο Τρίκος της ήταν πιο σημαντικός, πιο άξιος από εκείνη, και ικανός να κάνει οποιαδήποτε πιατέλα ευτυχισμένη. Αχ! πώς ευχόταν να εξακολουθήσει τις μετρήσεις του μόνον για εκείνην!

Twitter