fbpx
«Λοξή ομορφιά» του Φώτη Θαλασσινού
Φωτογραφία: Θοδωρής Πανώριος, Αλυκές,Τιγκάκι/Κως 2012

«Λοξή ομορφιά» του Φώτη Θαλασσινού

Η γυναίκα του ήταν γυμνή μέσα στο νερό. Την ακούμπησε καυλωμένος στο στήθος και το σώμα της, σαν να μην είχε ζωή μέσα του, πήρε την απαραίτητη ώθηση για να ξεκινήσει το κολύμπι του μέσα στα στάσιμα νερά ενός λησμονημένου ποταμού ή πιο σωστά μιας ακόμα Στυγός. Το σώμα της ταξίδεψε στα ελώδη νερά ακολουθώντας τη φυσική κατωφέρεια της κοιλότητας του νερού. Ο άντρας την άφησε μόνη της και σαγηνεμένος με γοργό βηματισμό περπάτησε πάνω σ’ ένα σμιλεμένο απ’ τον άνεμο ανάχωμα, πάνω σε αλλεπάλληλους λοφίσκους. Σταμάτησε όταν έφτασε στον ακροτελεύτιο, στη συμβολή των υφάλμυρων υδάτων του ποταμού με τα αλμυρά της θάλασσας. Παρέμεινε ατάραχος και με σκυμμένο το κεφάλι του στο υγρό κάτοπτρο υποτονθόρυσε σκοτεινούς συνειρμούς προς τη θάλασσα.

Ήταν ατάραχος. Ατάραχος όπως ο ιδανικός αυτόχειρας πριν από την εθελούσια τελευτή του. Σαν γαληνεμένος κατά τον τρόπο που ένας καταθλιπτικός καθώς λιγοψυχά βυθίζεται στους εσωτερικούς του δαίμονες και ο ομοτράπεζός του νομίζει γι’ αυτόν πως βιώνει κάποιου είδους παροιμιώδη γαλήνη. Ατάραχος όπως ο σατανιστής που μέλπει ύμνους προς τους δαίμονες ενώ την ίδια ώρα τους ορά σε σκοτεινές και παμμίαρες συνευρέσεις. Όπως ο παραδομένος στις ερωτικές θωπείες του συντρόφου του.

Έτσι καθόταν ο άντρας στην άκρη εκείνου του αναχώματος και κοίταζε τις μικρές δίνες που εμφανίζονταν κατά την εισροή του πολύ μικρού ποταμού μέσα στη μεγάλη θάλασσα. Μινύριζε ελάχιστες ποιητικές και αλλοπρόσαλλες σκέψεις του για την ομορφιά μπροστά στα πόδια του. Μετέφραζε τις εικόνες ομορφιάς που έβλεπε μ’ έναν ιδιαζόντως προσωπικό και στρεβλό τρόπο. Περίμενε, ψιθύριζε και έβλεπε. Έβλεπε τη θάλασσα και σκεφτόταν όλα τα ανθρώπινα, βιολογικά και πολιτισμικά υγρά που κατέληγαν σ’ αυτή. Σκεφτόταν τους τόνους από αίμα και σπέρμα, δάκρυα και ιδρώτα μέσα στα βάθη της. Τα ξεχώριζε απ’ το σύμφυρμα των υπόλοιπων ουσιών που ξεβράζονταν στα πελάγη και τους ωκεανούς με μια υπερφυσική δύναμη της φαντασίας του. Ρέμβαζε και αναθυμόταν ό,τι πιο ειδεχθές είχε ακούσει από άλλους για τη θάλασσα. Γι’ αυτόν, το αποτροπιαστικό ήτανε όμορφο. Έβλεπε μέσα στη θάλασσα με τα μάτια της ενατένισης και της διόρασης πλάσματα αταξινόμητα στα είδη των ζώων που επιβίωναν σ’ αυτή. Φανταζόταν μπροστά στα πόδια και στην αδιαφεγγή μολυσμένη θάλασσα σκιές-περιγράμματα κητωδών με πλοκάμια. Ετεροειδογενή ευφυή θηλαστικά των νερών διαπερνούσαν τις εικόνες των καταιγιστικών υποβλητικών ψευδαισθήσεών του. Τα ζώα συνάζονταν μεταξύ τους, αναδύονταν απ’ το θαλασσινό νερό και θηλυκώνονταν πάνω στις λείες επιφάνειες του δέρματος του άντρα. Ο άντρας έσφαζε και συνουσιαζόταν στο κρεσέντο του παραληρήματός του. Γι’ αυτόν ο φόνος των φανταστικών και όμορφων τεράτων ήταν μια πράξη ερωτική. Η δολοφονημένη ομορφιά εξιδανικευόταν στη σκέψη του με τον πιο νοσηρό τρόπο. Το τέλος του χρόνου της της έδινε την επίφαση της αιωνιότητας. Όσο θα ζούσε αυτός ο άντρας, η μνήμη του θα έκανε τα πράγματα της ζωής του που παρέρχονταν να φαντάζουν αιώνια. Μέσα σ’ αυτή τη νοερή ατμόσφαιρα με τα σπλάχνα του να θερμαίνονται από την παρηγορητική επιρροή των φαντασιώσεών του ανέμενε να φτάσει στα πόδια του η μοναδική αληθινή και απτή ομορφιά της περιοχής των υδάτων. Στα βρόμικα νερά –μα πάντα μπλε– που ήτανε μπροστά του παρεισέδυσε μια κόκκινη υγρή λωρίδα αίματος απολύτως αυτόνομη από τους νόμους της διαλυτότητας. Η στιγμή της έλευσης του αίματος του θύμισε την ομορφιά ενός λιβαδιού κατάσπαρτου με πένθιμα μοβ κυκλάμινα και με ελάχιστες παπαρούνες φρέσκες να καταλάμπουν όπως το σταγονίδιο του αίματος στο τρυπημένο δάχτυλο. Ευθυτενής στάθηκε εντελώς ακίνητος και περίμενε έπειτα απ’ το αίμα την εικόνα που τον είχε αφήσει εκεί πάνω απ’ τα νερά να δημιουργεί όλη αυτή την ατμόσφαιρα όμορφου ζόφου. Το σώμα της σφαγμένης του γυναίκας ξεπρόβαλε μπροστά του σαν σμιλεμένη, αγαλμάτινη, εγκλωβισμένη και αιώνια ομορφιά. Ακινητοποίησε για ώρες με ένα ξύλινο ραβδί το σώμα που ταξίδευε. Πήρε ζωή και ισόβιο έρωτα απ’ την απαράμιλλη ομορφιά του γαληνεμένου άψυχου κορμιού. Ύστερα έφυγε και άφησε τη γυναίκα του να ταξιδέψει προς τη σκοτεινιά.

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ > ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ
«Χορεύτρια στον Παρθενώνα» του Πέτρου Γκάτζια

«Και τι έχετε να πείτε εσείς οι νέοι; Τι έχετε να διηγηθείτε; Κάποτε γίνονταν πράγματα. Υπήρχαν προσωπικότητες, γεγονότα. Είχες κάτι να αφηγηθείς σε κάποιον προτού αφήσεις αυτόν τον κόσμο. Τώρα,...

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ > ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ
«Το μέντιουμ» του Γιώργου Μυλωνά

Τις περισσότερες ώρες τα Σαββατοκύριακα, που έμενα στους δικούς μου, τις περνούσα στο μπαλκόνι. Το έβρεχα με το λάστιχο για να καθαρίσει από το καυσαέριο που είχε μαζευτεί μέσα στην εβδομάδα και...

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ > ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ
«Τα δύσκολα, θαλασσινά ταξίδια» του Βασίλη Κόκκοτα

Εκείνα τα χρόνια, για να κάνεις ένα μακρινό ταξίδι στη θάλασσα, έπρεπε να προετοιμαστείς σωστά και για αρκετό καιρό: να συγκεντρώσεις όλες τις απαραίτητες προμήθειες, να δημιουργήσεις τις κατάλληλες επαφές, να πάρεις...

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.