«Η γνώμη μου ήταν ότι όλοι καταλάβαιναν λάθος όλους. Δε χρειαζόταν φιλοσοφία. Οπότε, πώς θα μπορούσε να είναι απλή η συμβίωση. Πώς θα μπορούσε κανείς να εμποδίσει έθνη ολόκληρα να βυθιστούν στην τρέλα τη στιγμή που τα θεμέλιά τους βασίζονταν στην άγνοια και το λάθος;»

Τον είχα αγαπήσει από την Μπέτυ Μπλου, αλλά στους Ασυγχώρητους τελικά συνειδητοποίησα ότι ωριμάσαμε και γεράσαμε και οι δυο. Γεννημένος στο Παρίσι το 1949 (είμαι δέκα χρόνια μικρότερη), ο Φιλίπ Τζιάν σπούδασε δυο χρόνια δημοσιογραφία. Για να ζήσει χρειάστηκε να κάνει πολλές δουλειές, όπως αχθοφόρος στη Χάβρη, αποθηκάριος στις Εκδόσεις Γκαλιμάρ, νυχτερινός εισπράκτορας διοδίων και ρεπόρτερ στο Detective. Πρωτόγραψε δοκιμάζοντας μια γραφομηχανή, του τη χάρισε φίλος του και καλά έκανε, στη συνέχεια σκιαγράφησε όπως άλλος κανείς την εποχή του και την εποχή μας.

Στους Ασυγχώρητους, είναι η οικογένεια στο στόχαστρο. Μάλλον τα μέλη μιας οικογένειες που έχουν απομείνει. Και ο μικρόκοσμος μιας κωμόπολης στον Νότο.

Εκεί έχει καταφύγει ένας διάσημος συγγραφέας, ο Φρανσίς, μετά τον θάνατο της γυναίκας του και της μιας κόρης του (κάηκαν μπροστά στα μάτια του). Και σ’ ένα σπίτι ακριβώς δίπλα στον ωκεανό, πάνω που έχει μαζέψει τα κομμάτια του, έχει ξαναφτιάξει τη ζωή του με τη μεσίτρια Ζουντίν, χάνεται η Αλίς, η άλλη κόρη του.

Η δομή του μυθιστορήματος είναι σαν αντεστραμμένη πυραμίδα, όλα αρχίζουν απ’ το σασπένς –απαγωγή; φόνος;– και συνεχίζονται και καταλήγουν με φαινομενική νηνεμία. Ο συγγραφέας με τρόπο αριστοτεχνικό και διαρκή φλας μπακ ξεφλουδίζει παρανοήσεις και ολέθρια σφάλματα του παρελθόντος. Αποδεικνύοντας ότι η ζωή μας είναι μια ατέλειωτη φάρσα, ένας ακατανόητος ώρες ώρες συμβιβασμός, ένας δρόμος γεμάτος παρανοήσεις, με τους πάντες να εναλλάσσονται στον ρόλο του θύτη και του θύματος. Και η συγγραφή για τον συγγραφέα, η μοναδική –εγωιστική, έστω– ασπίδα και προστασία:

«Το γράψιμο ενός μυθιστορήματος απαιτούσε τόση ενέργεια, που όλα τα άλλα περνούσαν σε δεύτερη μοίρα. Αυτό ήταν το πλεονέκτημα. Το είχα δοκιμάσει πολλές φορές. Είχα γράψει τα τελευταία μου μυθιστορήματα σαν να ήταν οχυρά, και οι συνθήκες έμοιαζαν να υποδεικνύουν ότι ήταν καιρός να καταφύγω και πάλι σ’ αυτές τις δυνάμεις, έστω και με κάποιο κόστος. Είχα γράψει μυθιστορήματα σαν να ήταν αδιαπέραστα δάση γύρω μου – μετά τον θάνατο της Ζοάννας…»

Ο Φρανσίς θα χρειαστεί να συγχωρήσει και να συγχωρεθεί, να επιζήσει με λάθη και τύψεις, να προχωρήσει με διλήμματα για να φτάσει τελικά σε μια κάπως γαληνεμένη ζωή. Σε μικρότερη κλίμακα, την ίδια πορεία επιβίωσης και άφεσης θα έχουν και τα υπόλοιπα πρόσωπα: η δεύτερη σύζυγός του, η κόρη του, Αλίς, κι ο γαμπρός του. Με καθοριστικά πρόσωπα του δράματος την Α.Μ., παλιά του συμμαθήτρια, και τον γιο της.

Ένα ψυχολογικό θρίλερ με κλιμακούμενο σασπένς και με ανατροπές από σκηνές αποκαλυπτικές του παρελθόντος.

Εξαιρετικό συγγραφικό εύρημα το –κατά κάποιον τρόπο– παλινδρομικό τέλος. Και μια άκρως προφητική φράση του βιβλίου για το μέλλον: «Υπήρχε μεγάλη πιθανότητα αυτός ο κόσμος να μην κατοικείται πια παρά από δολοφόνους και τρελούς, σ’ ένα αρκετά κοντινό μέλλον. Έτσι που πήγαιναν τα πράγματα».

Ασυγχώρητοι
Philippe Djian
μετάφραση: Νατάσα Παπαδοπούλου
Gema
246 σελ.
Τιμή € 12,00

Twitter