Μίλτος Γήτας: «Συλλέκτης χρόνου»
Ο Μίλτος Γήτας, πτυχιούχος της Σχολής Δημοσιογραφίας του Ant1 και του τμήματος Ανθοκομίας και αρχιτεκτονικής Τοπίου των ΤΕΙ Ηπείρου, ποιητής από τα έντεκά του χρόνια, έχει εκδώσει μέχρι σήμερα έξι ποιητικές συλλογές, ένα δοκίμιο, ένα βιβλίο με δημοσιογραφικά κείμενά του. Στο ενεργητικό του έχει ακόμα μια συμμετοχή σε ομαδικό μυθιστόρημα και σε ομαδική έκθεση ζωγραφικής.
Σε μια αέναη αναζήτηση του χαμένου χρόνου, του απολεσθέντος παραδείσου, ενός μεγάλου έρωτα, μέσα από διαδρομές αποκτηθέντος πόνου και απογοήτευσης, ο ποιητής διαρκώς συναπαντιέται με το θάνατο.
Αν και σχετικά νέος, οι τίτλοι των προηγούμενων συλλογών του είναι ενδεικτικοί των θεμάτων που τον απασχολούν και διαχειρίζεται ποιητικά με τον δικό του τρόπο: Όλη μου η εφηβεία ένα ποίημα, Ψυχανεμίσματα, Η πρώτη παρτίδα, Στα Σύνορα της Θλίψης, Επαφή και Ανακωχή.
Η καινούρια του ποιητική συλλογή με τίτλο Συλλέκτης Χρόνου είναι φανερό πως έχει σκοπό να ξεπληρώσει κάποιους λογαριασμούς του με το χρόνο, ό,τι τέλος πάντων συμβαίνει σε ορισμένο χρονικό διάστημα και επηρεάζει τα καθημερινά δρώμενα είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο. Περιλαμβάνει 22 ποιήματα από τα οποία κανένα δεν ξεπερνάει τη μια σελίδα.
Από τους τίτλους των ποιημάτων, όπου η διάταξη των γραμμάτων δεν είναι οριζόντια, αλλά ακολουθεί κυκλική τροχιά και ανεξάρτητα από τον αριθμό των συλλαβών και των γραμματικών συμβόλων, καλύπτει τέσσερεις οριζόντιες σειρές
ΤΟ ΝΕΡ ΓΥΡ ΣΑΝ ΜΙΑ Φ
Ο ΤΟ ΙΣ ΩΤΕΙΝ
Υ ΧΡΟΝ Μ Η ΔΕΣ
ΟΥ ΟΣ ΜΗ ΗΛΙΟΥ
καθίσταται προφανές ότι θέλει να δώσει τη σφαιρικότητα του χρόνου που δεν αφήνει περιθώρια εξόδου από αυτόν, αφενός, και αφετέρου να καταδείξει ότι ο χρόνος είναι σαν μια ωρολογιακή βόμβα που δεν ξέρεις ούτε μπορείς να γνωρίζεις πότε θα εκραγεί. Σ’ αυτό συνηγορεί και ο σχεδιασμός του εξωφύλλου με την ίδια διάταξη των γραμμάτων του τίτλου και του ονοματεπώνυμου του ποιητή, αλλά και οι τρεις πρώτοι στίχοι του πρώτου ποιήματος με τίτλο «Το νερό του χρόνου»
Απόψε ο έρωτας, ο θάνατος κι η ζωή
πιάστηκαν χέρι-χέρι σαν φίλοι και μέθυσαν
απ’ το νερό του χρόνου
πάλι, κατά κάποιον τρόπο σχηματίζουν ελλειψοειδές σχήμα, που επαναλαμβάνεται με τους υπόλοιπους δώδεκα, ανά τρεις, στίχους του πρώτου ποιήματος, αφήνοντας έκθετη μόνο μια λέξη:
Σιγή.
Δεν συμβαίνει, ωστόσο, το ίδιο φαινόμενο με τα υπόλοιπα ποιήματα, όσον αφορά τη μορφή. Συμβαίνει όμως να επαναλαμβάνεται το τρίπτυχο: ο έρωτας, ο θάνατος, η ζωή, τρεις πυλώνες που συγκρατούν το στερέωμα της ύπαρξης που συντηρείται με «το νερό του χρόνου» μέσα από αντιθέσεις οι οποίες δημιουργούν εντυπωσιακές εικόνες:
Έστησαν ονειροπαγίδες, φόρεσαν μαύρα ρούχα
και μοιράστηκαν τα τριάκοντα αργύρια
...ρούφηξαν με δύναμη
κάθε γουλιά από το νερό του χρόνου
κι έπειτα τέλος!
«Σιγή».
Αλλού, στο «Απόσταγμα», η «λογική μετέωρη/τυφλή» πάει περίπατο κι ο χρόνος «θερίζει τελικά», κι όταν «οι απουσίες κάνουν θόρυβο κι οι σιωπές αυτοκτονούν/ πονάνε οι επιστροφές».
Εντέλει όλα περιστρέφονται γύρω από τους τρεις πυλώνες :Έρωτα, θάνατο και ζωή. Αλλά γιατί ο θάνατος είναι πριν τη ζωή, αφού είναι ο τελευταίος που γράφει τον επίλογο της ζωής; Ο ποιητής τον θέλει βασικό πυλώνα, κάπως σαν ζυγό που βαστάζει στα δύο τάσια τον έρωτα στο ένα, τη ζωή στον άλλο. Είναι, βέβαια, ένας τρόπος να του δώσει ρόλο θετικό, εξορκίζοντάς τον.
Σε μια αέναη αναζήτηση του χαμένου, υποθέτω, χρόνου, του απολεσθέντος παραδείσου, ενός μεγάλου έρωτα, μέσα από διαδρομές αποκτηθέντος πόνου και απογοήτευσης, διαρκώς συναπαντιέται με το θάνατο. Άλλωστε, είναι παλιοί γνώριμοι, αφού «Ο θάνατος περνούσε τακτικά» από την παλιά του γειτονιά. Κοντολογίς, όλες οι επιδιώξεις και οι αέναες αναζητήσεις του καταλήγουν σ’ ένα δυσερμήνευτο συμπέρασμα, στην αδυναμία να κατανοήσει και να δώσει όνομα σε ό,τι αναζητά, σε ό,τι θα του κάλυπτε το κενό και θα τον ελευθέρωνε από το μαρτύριο, από «τον φόβο της μοναξιάς», αν είναι πραγματική και όχι «ποιητική». Γράφει:
Σε αποκαλώ ποίηση, σε αποκαλώ μάνα.
Σε ψάχνω χρόνια τώρα και σε αποκαλώ θάνατο.
Σε αποκαλώ παιδί μου.
Βιάζεται να τα πει όλα μαζί. Να προφτάσει να κλείσει «τα πεφταστέρια» σ’ ένα «σεντούκι», να κλείσει έναν κύκλο πραγμάτων, θαυμάτων, λαθών, συμφορών, να τα ασφαλίσει κι ύστερα ν’ αρχίσει την αποδόμηση ξακρίζοντας ένα προς ένα τα στοιχεία της δόμησης του ποιητικού του, μπορεί και του κοινωνικού σύμπαντος, όπως ο ίδιος ο ποιητής το αντιλαμβάνεται και ενεργεί ως ο «χτίστης» του ποιητικού του κόσμου και ως ο καταλύτης, οπωσδήποτε και ως μέρος του προβλήματος και ως στοιχείο που παρέχει υλικό δόμησης του ατομικού και του κοινωνικού σύμπαντος, καθώς:
Φεύγουν οι λέξεις, οι αριθμοί
Τα χρόνια μαραμένα λουλούδια,
Ο έρωτας ξερό κλαδί...
...οι ζωές μας είναι μονάχα ένα παζλ από συντρίμμια
...οι φάσεις της θλίψης σου
κρεμασμένες σαν κάδρα στους τοίχους...
Ο αγώνας της αναζήτησης συνεχίζεται ωσότου προκύψει μια καινούρια γέννα, στο μαιευτήριο αυτήν τη φορά, κι ακουστεί το πρώτο κλάμα της κόρης του, της θηλυκής καινούριας ύπαρξης, το primal scream, η αρχέγονη κραυγή του νέου ανθρώπου που θα αποδομήσει έναν παλιωμένο, χιλιομπαλωμένο, χαλασμένο, σάπιο κόσμο για να αρχίσει να χτίζεται από την αρχή ένας καινούριος κόσμος «γεμάτος ανιδιοτέλεια, υπερηφάνεια και ελπίδα, ποίηση», γιατί :
Η ποίηση γεννά ποίηση.
Κι ένα παιδί είναι το ωραιότερο ποίημα!
Συλλέκτης χρόνου
Μίλτος Γήτας
Κάπα Εκδοτική
30 σελ.
ISBN 978-618-5191-28-3
Τιμή € 6,36
