Το έτος 2015 έχει ανακηρυχθεί από τα Ηνωμένα Έθνη ως Διεθνές Έτος Φωτός. Το υπέροχο Φως έχει διαχρονικά από τον Όμηρο μέχρι τον Σεφέρη και τις μέρες μας ξεχωριστή θέση όχι μόνον στη ζωή αλλά και στην ποίηση.

Τη χρονιά αυτή η Χρύσα Αλεξοπούλου παρουσίασε την τέταρτη ποιητική συλλογή της με τίτλο Φάος φάος φάος φως, εμπνευσμένη από την Αυτοβιογραφία του Φωτός του εκλεκτού συναδέλφου διανοητή Γ. Γραμματικάκη. Τη συγγραφέα τη γνώρισα κατά τη διάρκεια των σπουδών της στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη συνέχεια παρακολούθησα την πορεία εκπόνησης της διδακτορικής της διατριβής. Εξαιρετική και αξιαγάπητη, η Χρύσα διακρινόταν πάντα για την κριτική της σκέψη και τη λογοτεχνική της πένα. Σήμερα ύστερα από αρκετά χρόνια αναγνωρίζω στα βιβλία της μια ώριμη και στοχαστική φιλόλογο.

Το βιβλίο περιλαμβάνει 25 ποιήματα γραμμένα με λογοτεχνικό οίστρο και γλωσσική αρμονία. Το εναρκτήριο ποίημα Α΄ υμνεί την ασυναγώνιστη και ακατάλυτη δύναμη του φωτός: «Χωρίς τη φύση/ και τα πάθη σου/ όλα ανυπαρξία,/ ένα τίποτα,/ ούτε καν ένα κενό,/ γιατί και το κενό/ το δάμασες,/ αφού απρόσκοπτα/ Σε διαδίδει».

Στη συνέχεια, στο ποίημα Ε΄ οι έννοιες του Φωτός και του Χρόνου εναλλάσσονται με χάρη: «Αρνήθηκες τον χρόνο,/ άχρονο Φως./ Τον άφησες να πορεύεται/ έξω από σένα./ Κι όμως διαλέγεις πάντα /τη διαδρομή που τον λιγότερο/ ξοδεύει χρόνο./ Φειδώ ή υπεροψία;».

Στο ίδιο μοτίβο κινείται και το ποίημα Π΄, με αναφορά στο Φως και στον Χρόνο και με λέξεις επιλεγμένες για να εκφράσουν τα ανθρώπινα συναισθήματα: «Σε θαυμάζω για τις φωνές σου/ τις εκφραστικές που ιστορούν/ ανατολές, αναλαμπές, σύθαμπα,/ κυματισμούς στις φυλλωσιές,/ σκοτάδια. Σε φθονώ γιατί χωρίς απώλειες/ γυρίζεις την πλάτη στον χρόνο,/ αμαχητί τον υποτάσσεις,/ τον δυνάστη της ύπαρξής μου».

Με ένα χορό λέξεων πλασμένων για να εκφράσει τη «σκηνοθεσία» του φωτός, η Χρύσα γράφει στο ποίημα Ζ΄: «Ανακλάσεως, διαθλάσεως,/ εκλείψεως,/ πεφτάστερων,/ λυκαυγούς και λυκόφωτος/ σκηνοθέτη ευφάνταστε!».

Με ένα παιχνίδι λέξεων και εννοιών περιγράφει το φως της Πανσελήνου στο ποίημα Ρ΄: «Φωτός χορηγία,/ για να είναι τα όνειρα/ περιττά μια τέτοια/νύχτα!/ Πανσέληνος!».

Η συγγραφέας κλείνει τον κύκλο της ποιητικής της συλλογής με το ποίημα Ω΄, παρακαλώντας το Φως: «Αξίωνέ με, Φως,/ ν’ακούω/ τις πολλές φωνές σου,/ τις διάφορες γραφές σου/ να διαβάζω/ κάθε στιγμή που/ υπομνηματίζουνε/το Σύμπαν».

Οι στίχοι της Χρύσας Αλεξοπούλου είναι πράγματι εμπνευσμένοι από την Αυτοβιογραφία του Φωτός του Γ. Γραμματικάκη και αξίζει να θυμηθούμε λίγα λόγια χαρακτηριστικά από την αρχή της πρωτότυπης αυτής αυτοβιογραφίας : «Γεννήθηκα πριν από αιώνες αιώνων, σε έναν Χώρο όπου δεν υπήρχε χώρος, και σε έναν Χρόνο όπου δεν υπηρχε χρόνος, Με έναν περίεργο ωστόσο τρόπο, αισθάνομαι ότι προϋπήρχα της γενέσεώς μου. Κι ενώ από τότε όλα έχουν αλλάξει, εγώ αισθάνομαι ότι τίποτε δεν αλλάζει. Η παρουσία μου μετρά το αιώνιο... Αυτό που ενισχύει την αυτοπεποίθησή μου είναι ότι η παρουσία μου έμοιαζε πάντοτε πρωταρχική: στους μύθους ή σε ό,τι ονομάζεται επιστήμη, στο έργο των θνητών αλλά και στις θρησκείες...»

Φάος φάος φάος φως
Χρύσα Ευστ. Αλεξοπούλου
Γαβριηλίδης
37 σελ.
ISBN 978-960-576-373-2
Τιμή € 8,52

Twitter