Προσηλωμένη στο σχέδιο του εξωφύλλου, παρατηρώ τις τρεις συστάδες των σκοτεινών παραθύρων –που φαντάζομαι να κρύβουν μέσα τους φυλακισμένους στην ύλη και τη συνήθεια– και το ένα φωτεινό παράθυρο, όχι μια φτιασιδωμένη στίλβη, αλλά μια χαραματιά ανθρώπινου πόνου μεταμορφωμένου σε λυρικό ψίθυρο. Τέτοια είναι και η Μικρή διαθήκη, μια σημαντική παρακαταθήκη με πλεόνασμα ανθρωπιάς, ανάμεσα στις τόσες, μεγάλες, ογκώδεις και πολύτομες «ανθολογίες» των τραπεζικών «τίποτα».

Ας μην περιμένει ο αναγνώστης, μέσα από αυτή τη διαθήκη του ποιητή, αποστάγματα επηρμένης σοφίας, τσιτάτα του συρμού ή έστω οδηγίες προς ναυτιλλομένους στη ζωή ή την τέχνη• άλλωστε, ως «ναυαγός» βυθίζεται και ο ίδιος στο έλος της ύλης, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο απτό και το ιδεατό, αναρωτιέται:

Είναι εφικτό
Να είμαι ποιητής προστατεύοντας τόση ύλη;

Αλλά και αναδύεται παρατηρώντας γύρω του το φύσει υπάρχον, μέσα από το οποίο αντλεί ψήγματα ζωής που μετουσιώνονται σε μαθήματα αυτογνωσίας και αφορμές αέναης ενδοσκόπησης. Μικρά ποιήματα, με τα οποία το ποιητικό υποκείμενο αναμετριέται με τις αντοχές του, μια μάχη από τις οποίες, αν και τα λάφυρα της συμβατικής ζωής, της κανονισμένης, «σκληραγωγούνται», ο καθρέπτης του απολογισμού δεν αντανακλά την ήττα του ριψάσπιδος, του παραδομένου στην τρυφή και την ευκολία. Αντίθετα, αποκαλύπτει την αδυσώπητη αλήθεια του δοκιμασμένου. Και κατ' αυτή την έννοια, έχει να παραδώσει διδάγματα καθημερινού στοχασμού και αναδίφησης στα όντα και στα περιβάλλοντα.
Σαν μια μελωδία σιγανή, αρχικά ακίνδυνη, χαμηλόφωνη, που θεριεύει με την επανάληψη των μοτίβων της ζωής και γίνεται σπάραγμα, παραλήρημα δοσμένο με τη μουσική του Θ. Ανεστόπουλου, ο οποίος έχει μελοποιήσει και τραγουδήσει ποιήματα της συλλογής• σαν ένα οδοιπορικό φυσιοδίφη παιδιού, που τα «μικρά» του λόγια μεγεθύνουν την ανυπαρξία του σημερινού αισθήματος• και σαν βραχυπερίοδες ποιητικές εκδοχές του κόσμου μας, στις σελίδες της ποιητικής συλλογής ανακαλύπτουμε το άρρητο του αυταπόδεικτου και από καιρό ξεχασμένου από τον αστικοποιημένο τρόπο ζωής. Ελπίζουμε, καθώς

Το αηδόνι υποσχέθηκε πως θα νικήσει τον αετό.

Και αυτοακυρωνόμαστε, καθώς ακούμε την κραυγή – αντίβαρο στον κατασκευασμένο πολιτισμό μας, αφού

Από τον λόγο φωνάζω μ' όλη μου τη δύναμη
«Η δική μου εκδίκηση είναι το χαμένο σας φως».

Ας περιμένει, λοιπόν, ο αναγνώστης ένα corpus σκέψεων και παρατηρήσεων του ανθρώπου που περιδιαβαίνει φυσικά τοπία, περιδιαβάζει τα υποδόρια μηνύματά του, οσμίζεται τη μυστική ψαλμωδία της θάλασσας και των βουνών. Κι έπειτα, μετουσιώνει το ιώδιο και τη λεβάντα σε αναλγητικό «επί χάρτου»...

Συνεχίζοντας την παράδοση μιας –κατά την αίσθησή μου– «ημερολογιακής» καταγραφής της πραγματικότητάς του, ο Γιώργος Λίλλης κατόρθωσε να βγει έξω από τα «όρια του λαβύρινθου». Αλλά και να κινηθεί με συνέπεια στα χνάρια της προηγούμενης συλλογής του, αποδεικνύοντας ότι το στίγμα του ποιητή συνίσταται στην ικανότητά του να επαναφέρει με γεωμετρική πρόοδο αλήθειας την ευαίσθητη παρατήρησή του. Υπάρχει πάντοτε ένα «Εσύ», είτε ως alter ego του δημιουργού, είτε ως συγκεκριμένος αποδέκτης, με το οποίο αναπτύσσεται ένας διάλογος και δημιουργείται ένα κλίμα οικειότητας. Το ποιητικό σύμπαν είναι φτιαγμένο με λίγα, σύνθετα, «ακριβοθώρητα» επίθετα και πολλά ρήματα που ορίζουν, αλλά δεν περιχαρακώνουν. Πηγάζει από νερά, λάσπες, δέντρα και πουλιά, γεμάτο από τη γεωγραφία της ελληνικής και μεσογειακής υπαίθρου, προδιαγεγραμμένο από τους χάρτες της ψυχής. Χάρτες, οι οποίοι όμως δεν είναι ποτέ αδιέξοδοι, καθώς πάντα υπάρχει ένας δρόμος αισιοδοξίας, μια ελπίδα.

Η γυναίκα, ως διακριτική και συνάμα εμβληματική φιγούρα αυτής της αισιόδοξης τελευταίας σκηνής, μπολιάζει το χώμα με αντιφάρμακα σήψης και επιταχύνει την «Επούλωση» του λαβωμένου στο πεδίο του διπολικού εαυτού «ύλη-αέρας». Η Ελλάδα, ως χώρος μυθολογικής ανάκλησης συμβόλων, αλλά και ως φυσικό τοπίο, βοηθά να νιώσω ότι βρίσκομαι σε γνώριμο έδαφος, όπου ακόμα και η σιωπή είναι φιλόξενη. Και η παρατακτική, μεστή παρουσίαση του ποιητικού λόγου, με πείθει πως

Η ασχήμια μπορεί να λεηλατηθεί.

Με παρακινεί να παρακολουθήσω τη βραδυπορία μιας συνείδησης. Και να πιστέψω στην αξία της καταγραφής και κατάθεσης των μικρών διαθηκών της ποίησης και των μεγάλων διαδρομών προς το ένα, φωτισμένο παράθυρο.

Μικρή διαθήκη
Γιώργος Λίλλης
Περισπωμένη
49 σελ.
Τιμή € 8,50

Twitter