Κάθε ποιητική συλλογή συνιστά και μια διάρρηξη. Το Αλγοδοχείο του Άλκη Παπαντωνίου δεν ξεφεύγει από αυτόν τον άτυπο κανόνα.

Ο δημιουργός εισβάλλει στον κρυμμένο του εαυτό και προσπαθεί να συνομιλήσει μαζί του. Οι μύχιες σκέψεις, τα δειλά, συνεσταλμένα συναισθήματα, στοιβάζονται μέσα του. Αυτό που μένει ανεξήγητο είναι πότε σε βρίσκει η μούσα. Το σίγουρο είναι ότι κινείται πάνω στο απίθανο και έτσι ξαφνικά σε συναντά.

Ο Άλκης Παπαντωνίου με το ποιητικό του ντεμπούτο απέδειξε ότι ήταν απόλυτα έτοιμος γιʼ αυτή τη συνάντηση. Φυσικά, χρειάζεται θάρρος για να εκτεθείς και η σημερινή εκδήλωση αποδεικνύει ότι ο δημιουργός διαθέτει αρκετό απʼ αυτό. Βέβαια, το να φτάνει κανείς στο σημείο της δημοσιότητας σημαίνει ότι το αξίζει. Ο χώρος της ποίησης δεν κάνει χάρες. Το βέβαιο είναι ότι από το Αλγοδοχείο ο αναγνώστης θα πάρει πολλά. Η εν λόγω συλλογή θα τον κάνει πλουσιότερο σε εικόνες. Εκεί εντοπίζεται η δύναμη της ποίησής του. Ο δημιουργός είναι εικονοποιός. Όχι όπως ένας ζωγράφος. Η αχαλίνωτη σκέψη του δίνει χρώμα και ένταση στους στίχους και αυτοί σε παρασέρνουν με την ομορφιά τους. Παράδειγμα, στο ποίημα «Επώδυνο» (σελ. 14) γράφει στο ξεκίνημα:

Έσβησα τις παλάμες μου

στη σκοτεινή αγκαλιά του ίσκιου σου.

Νιώθουμε ότι με τη βοήθεια του ποιητή μπορείς να δεις τα πάντα. Εξάλλου, εκεί που δεν φτάνει η θωριά μας έρχεται το ποίημα για να μας δείξει αυτά που κρύβονται στην αχλή της καθημερινότητας. Κατά τη γνώμη μου, εξανθρωπίζει τα γεννήματα της φαντασίας του.

Ένα άλλο στοιχείο είναι η δυνατότητα να αυτονομούνται οι στίχοι του. Δηλαδή να αποσπώνται από το σύνολο και να θέλγουν. Χαρακτηριστική περίπτωση το ποίημα «Ομφάλιος κόμπος» (σελ. 22) και ο στίχος:

Σιγούν τʼ αστέρια στης σκιάς σου το άκουσμα.

Οι αισθήσεις αποκτούν άλλο νόημα. Αναδύεται υπερρεαλισμός. Η σκέψη φεύγει από τον έλεγχο της λογικής. Η σκέψη όμως γίνεται ποιητική και μπορεί να δαμάσει την ηλεκτρισμένη φαντασία και την ανησυχία που έχει εισβάλει στη ζωή του Άλκη Παπαντωνίου. Η ποίησή του συλλαμβάνει τα ασύλληπτα. Στο «Μʼ Ερωτας;» (σελ. 31) εκτός από τον εύηχο ρυθμό, τη μουσικότητα που εκπέμπει το ποίημα, καταλαβαίνουμε ότι ο ίδιος μπαίνει στο ποίημα και λειτουργεί ως ουδέτερος παρατηρητής. Μας παραδίδει το ψυχογράφημα του έρωτα.

Ο ποιητής, πάντως, αφήνει το καλύτερο για το τέλος. Με τα «2 Αυστηρά» & «2 Μόνα» δείχνει γιατί δεν πρόκειται να χάσει ποτέ τον δρόμο της ποίησης. Δείχνει ότι βρήκε το αόρατο νήμα που δένει τον κόσμο που ζούμε με αυτόν που έχει χτίσει και συνεχίζει να χτίζει η ποίηση. Σε αυτά τα ποιήματα φαίνεται ότι ο δημιουργός έβαλε γερές βάσεις και μπορεί να εξελίξει την ποίησή του όσο θέλει. Τολμά και αποκαλύπτει ένα μέρος από την αθέατη δράση του ποιητή. Παράγει ποιητικό έργο αυστηρό, μινιμαλιστικό, αλλά τόσο μεγάλο. Δηλώνει ότι όλα ξεκινάνε με μία λέξη, μία σκέψη, ένα ερέθισμα.

Η πρώτη ποιητική συλλογή του Άλκη Παπαντωνίου ταξιδεύει ήδη στον ποιητικό κόσμο και εμείς νιώθουμε τη δύναμή της.

Αλγοδοχείο
Άλκης Παπαντωνίου
Ιωλκός
47 σελ.
Τιμή € 10,00

Twitter