«Τρέμουμε όλοι τη Σιωπή

Για μια Φωνή Λύτρα θα δώσεις–

Μα Άπειρο είναι η Σιωπή

Κι Αυτό δεν έχει μία όψη».

Με ορισμούς, εσωτερικούς δραματικούς μονολόγους, στίχους ελλειπτικούς, συνθέτοντας το δικό της τεράστιο –ποίημα– πλεκτό της ζωής της, η Έμιλυ Ντίκινσον έχει αποδείξει ότι η αληθινή Ποίηση είναι πέρα από τον χρόνο και την κοινωνική συναναστροφή. Περιμένει υπομονετικά σε σεντούκια και εμφανίζεται αλλόκοτα χρόνια μετά σε μιαν άλλη εποχή, καταδέχεται την Έμιλυ που για χρόνια δεν έφυγε από τη δική της μοναχική εξοχή, σαν «ιδιόρρυθμη φιγούρα και αξιοσημείωτη βοτανολόγο» την αντιμετώπιζε η κοινότητα στην οποία έζησε μια ζωή. Το μέγεθός της δεν θα μάθουμε ποτέ αν το κατάλαβε κι αυτή η ίδια.

«Είσαι μεγάλη ποιήτρια», θα της πει η συγγραφέας Έλεν Χαντ Τζάκσον προφητικά, αλλά ο κόσμος δεν θα τη μάθει παρά μονάχα αρκετά χρόνια μετά τον θάνατό της.
Το κορίτσι με τ’ άσπρα, που είδε το φως της ζωής στις 10 Δεκεμβρίου 1830 στο Άμερστ της Μασαχουσέτης, μια μικρή πόλη δύο χιλιάδων κατοίκων, πλάι σε δάση από έλατα και σημύδες, κι έφυγε ένα μαγιάτικο απομεσήμερο του 1886, σε ένα άσπρο φέρετρο για την αθανασία, αν κι έζησε μια ζωή κρυμμένη και κλειδωμένη γράφοντας στην κάμαρά της, έμελλε με την ποίησή της να σημαδέψει τον επόμενο αιώνα και τον μεθεπόμενο, μέχρι τις μέρες μας.
Μορφή μυθική πια της λογοτεχνίας, η Αμερικανίδα ποιήτρια Έμιλυ Ντίκινσον, λίγο νεότερη από τον Πόε, και σύγχρονη του Ουίτμαν, του Μέλβιλ και του Χώθορν, έγινε διαχρονική σπρώχνοντας όπως όπως τον καιρό της. Υπήρξε οικουμενική δίχως να ξεμυτίσει από το δωμάτιό της στη μικρή πουριτανική πόλη του Άμερστ. Έγινε διάσημη, δίχως ποτέ να εκδώσει βιβλίο όσο ζούσε.
Ένα κλειδωμένο έπιπλο από ξύλο κερασιάς με 2.000 ποιήματα που θα ανακαλύψει η αδελφή της Λαβίνια την ώρα που εκείνη ξεκινούσε για το δίχως επιστροφή ταξίδι στο επέκεινα, θα είναι το όχημα που θα αποδείξει ακόμα μια φορά ότι η μεγάλη τέχνη βρίσκει τον τρόπο κι επιβάλλεται στον κόσμο, πολλές φορές με τρόπο αρκούντως παράδοξο.

Αγαπημένη του κόσμου της ποίησης αλλά και των Ελλήνων αναγνωστών, έχει γνωρίσει αλλεπάλληλες εκδόσεις. Μια κομψή έκδοση με ποίησή της –περισσότερο υπαρξιακή και φιλοσοφική– κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Γιαλός σε μετάφραση Μαρίας Δαμολή με κατατοπιστικό βιογραφικό και επίμετρο στο τέλος. Υπαινικτική και λυρική, έμμετρη στην παρούσα μετάφραση, με έντονο το προσωπικό ύφος και τον δικό της έμφυτο ρυθμό, συγκεράζοντας όπως μόνο αυτή ξέρει το παραδοσιακό με το κλασικό και το μοντέρνο, πρωτότυπη πάντα ακόμα και για τη δική μας εποχή και ανατρεπτική με μια αρχιτεκτονική δομή σχεδόν συμφωνική, κατακερματισμένη και πάντοτε περιφερειακή σαν τη δική μας εποχή, αγγίζοντας εκείνους τους αρχετυπικούς αρμούς όπου το ανθρώπινο συναντά το θείο.

«Η τρισευτυχισμένη Ώρα λιώνει ξαφνικά

Και δεν σ’ αφήνει ούτε κουρέλι να φυλάξεις–

Οδύνη αφόρητη το να μην έχεις τα φτερά

Ή να ’σαι απλώς πολύ βαρύς για να πετάξεις–».

Στο παρόν βιβλίο τα ποιήματα φέρουν την αρίθμηση και των δύο μελετητών: Τόμας Τζόνσον και Ραλφ Φράνκλιν, και έγιναν προσπάθειες να τηρηθούν η στίξη –και κυρίως οι παύλες– και τα κεφαλαία όπου τα χρησιμοποιεί η ποιήτρια, όπως μας πληροφορεί η μεταφράστρια Μαρία Δαμολή.

Ποιήματα
Emily Dickinson
μετάφραση: Μαρία Δαμολή
Γιαλός
104 σελ.
Τιμή € 11,50

Twitter