Εκτός από τους γνωστούς σε όλους μας και αγαπημένους θεατρικούς ήρωες, λίγο πριν από το γύρισμα της χιλιετίας ο Ανδρέας Φλουράκης γέννησε και έναν ποιητικό ήρωα, με το εύγλωττο όνομα Το σώμα (Ανατολικός, 1997). Από τότε, το Σώμα προσπάθησε να γνωρίσει τον εαυτό του, τους ανθρώπους γύρω του, τη γειτονιά του, την πόλη του, τον λαό του... (Δεύτερο σώμα: Ανατολικός, 2002, Σώμα 3: Μανδραγόρας, 2004). Σήμερα, 15 χρόνια αργότερα, το Σώμα είναι έτοιμο να βγει από τα σύνορα της χώρας –και κυριολεκτικά, αφού το Σώμα 4 εκδίδεται και στα αγγλικά– και να ανακαλύψει τον κόσμο. Ταξιδεύει, λοιπόν, και μας παραδίδει μια αφήγηση του νόστου, ενός νόστου που ξεκινά ήδη από τη στιγμή που προσγειώνεται στο αεροδρόμιο με τη βαλίτσα του.

η βαλίτσα με τη γαλάζια κορδέλα στα μαλλιά

κάνει έναν γύρο να βρει φαγητό

η βαλίτσα γεμάτη ασφυχτικά

κοιτάζει στα ντιούτι φρι να βρει συντροφιά

γύρω της ταξιδιώτες 2ης και 3ης γενιάς

η βαλίτσα δεν θέλει να μείνει εδώ

η βαλίτσα αδυνατεί να πάει πίσω

η βαλίτσα θέλει να χωθεί στο εσωτερικό

παρέα με το λάπτοπ

Έτσι το Σώμα φτάνει στο Λόρενς, στην Αμερική, στη γη των ευκαιριών και των ονείρων. Κι όπως είναι φυσικό στη βαλίτσα του, εκτός από την Αττική, κουβαλά μεγάλα όνειρα και φιλοδοξίες.

παρακαλώ τα βράδια να μην ξεχάσω πως θα τα καταφέρω

παρακαλώ τα βράδια να μην ξεχνώ πως στοχεύω ψηλά

Όμως στο ταξίδι του αυτό, το Σώμα δεν θα αντιμετωπίσει Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες, αλλά κάτι ακόμη πιο μεγάλο, γιγαντιαίο, αχανές. Οι αποστάσεις που κάθε μέρα γίνονται διπλάσιες, οι ουρανοξύστες που πετάνε νέους ορόφους, οι τρομοκράτες που πολλαπλασιάζονται μέχρι να πεις Μπους, τα μεγαθήρια σουπερμάρκετ που θέλεις μια εποχή να τα γυρίσεις, είναι μόνο οι πρώτες εντυπώσεις. Τα τεράστια σάντουιτς, που δεν τα τρώει κανένας γιατί έχουν καταστεί η σύγχρονη μνημειακή τέχνη της Αμερικής, το σύμβολο της νέας πίστης στον θεό της κατανάλωσης, δίνουν από την πρώτη σελίδα το στίγμα της συνέχειας.

Μακριά είναι καταδικασμένο να παραμείνει το Σώμα. Και δεν είναι μόνο γιατί η νοσταλγία έρχεται από εκεί που δεν την περιμένεις και προκαλεί αναφιλητά από αγνό ελαιόλαδο / και κρασί αλμυρό. Δεν είναι γιατί οι αναμνήσεις επιστρέφουν συνεχώς όπως τα φυσικά φαινόμενα, σαν μια νεροποντή με την οποία δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα. Είναι κυρίως γιατί η Αμερική «λείπει».

ένα περιβάλλον κενό έπαθα σοκ σου λέω

μου είπαν πως είχε πάει ταξίδι στην ελλάδα

άφησε ένα τοπίο ξηρό

θα μπορούσε να είναι γιγαντοαφίσα

από ένα απέραντο κομμάτι χαρτί

Η Αμερική είναι ένας κενός τόπος, σαν να λέμε μια κενή λέξη. Μοιάζουν οικεία, και η Αμερική και το αμερικάνικο όνειρο, γιατί έχουν μπει σε κάθε σπίτι του πλανήτη μέσα από το τηλεοπτικό γυαλί. Όμως το γυαλί δεν εξαφανίζεται με τη φυσική παρουσία του σώματος εκεί.

στο τέξας δεν έκανα καινούριους φίλους

και δεν είναι μόνο η γλώσσα

είναι πως είμαι μέσα σε ένα γυαλί

Το πανταχού παρόν τηλεοπτικό γυαλί κρατάει το Σώμα έγκλειστο, το αναγκάζει σε μόνιμη απόσταση, πάντα ξένο. Μπορεί να γεύεται, αλλά δεν μπορεί να χορτάσει.

η τηλεόραση στην άβαλον ρόουντ με κάνει να πεινάω συνεχώς

η τηλεόραση στην στρογν άβενιου είναι η ίδια η ύπαρξη

Το Σώμα πλέον ξέρει πως πρέπει να πατήσει pause, πως είναι η κρίσιμη στιγμή, η ώρα της κρίσης.

η ώρα για καφέ και τσιγάρο η ώρα μαζί σου η αλλαγή της ώρας και η ώρα της αλλαγής η ώρα που ο πλανήτης θα βγάλει καπνό τέτοια ώρα τέτοια λόγια η ώρα που η αμερική θα βάλει μυαλό η ώρα που η ελλάδα θα γίνει σμπαράλια η ώρα που κάποιος θ’ αναλάβει την ευθύνη η ώρα που θα παραδοθεί το στέμμα των καλλιστείων η ώρα που οι εχθροί θα εξαφανιστούν ως διά μαγείας κι εμείς θα ζούμε για πάντα

έιμιν

Από τη μέση της διαδρομής και μετά, το ταξίδι αρχίζει να στρέφεται προς τα μέσα και άρα προς τα πίσω. Η φωνή χαμηλώνει. Το Σώμα κοιτάζει βαθιά μέσα του και αρθρώνει το υπερρεαλιστικό του εγώ. Στερεώνεται στα πόδια του και δεν φοβάται πια τα φυσικά φαινόμενα.

πρώτη μου φορά είδα τόσους απελπισμένους σε μια ήπειρο

καιρός να μαζεύω τη βαλίτσα μου

να βάλω το μαγιό μου να γυρίσω

Ο νόστος τελειώνει. Το Σώμα έχει ενηλικιωθεί. Δεν χρειάζεται πια να δυσανασχετεί, ν’ ανησυχεί που δεν τα κατάφερε, που έχασε με το καλημέρα την ευκαιρία να γίνει ο διάσημος συγγραφέας που υποσχέθηκε, δεν χρειάζεται να σπάει τα δάχτυλά του για να μην μπορεί να γράψει. Έχει βρει τον τόπο του στον κόσμο και τη δική του, μοναδική ποιητική φωνή.

ένα αντιπροσωπευτικό ποίημα για την αμερική

αρχικά πρέπει να έχει την τηλεόραση

και πάνω από όλα τη σημαία

μετά τη λέξη αμερική διάσπαρτη στις γραμμές

από μία φορά την αμερικανική ευθύνη

επιπλέον ένα τουλάχιστον φως που σταθερό στον ουρανό

τέμνει μια άλλη φημισμένη αττική νύχτα

με αυτόν που βαδίζει ανάμεσα στην προσγείωση και στην απογείωση

νύχτωσε πια στο ημισφαίριο

το σώμα θα βάλει το ταξίδι να κοιμηθεί

Σώμα 4
Ανδρέας Φλουράκης
Άπαρσις
81 σελ.
Τιμή € 10,00

Twitter