«Τα ευτελή και τα σπουδαία»
«Θα μείνω εδώ». Μια στερεότυπη φράση που επαναλαμβάνεται συχνά αποτελεί τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στα 28 (Α-ΚΗ) ολιγόστιχα ποιήματα, που συνθέτουν ένα ποιητικό σύνολο εστιασμένο στο χρόνο-χώρο του ποιητή Κώστα Λάνταβου: την πρόσφατη ποιητική συλλογή με τον χαρακτηριστικό τίτλο Τα ευτελή και τα σπουδαία, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Αρμός σε καλλιτεχνική έκδοση.
Αμετακίνητος στο χώρο και στον ποιητικό του χρόνο, σ’ ένα παρόν που είναι και παρελθόν και μέλλον (ο χρόνος δεν έχει διαστάσεις, είναι αδιάστατος, δεν νοείται ούτε προσδιορίζεται χωρίς το χώρο και είναι αέναος, «όλος ο χρόνος είναι αιώνιο παρόν»), ζει έχοντας και κατέχοντας «Τα ευτελή και τα σπουδαία» μέσα σε μια αιώνια άνοιξη, που ανθίζει γύρω του αισθησιακή. Και όλα πλέουν μέσα σε μια υπέροχη ηδονική γυμνότητα και μοναξιά κάτω από το φως των αστριών και συνοδεύονται με την αιώνια καλοσύνη του ανέμου, που ανανεώνει την ποιητική του διάθεση και την ευαισθησία και του δίνει τη δυνατότητα να έχει πάντα μπρος του το όραμα του όμορφου ποιητικού του κόσμου.
Αλλά η ποίηση του Κώστα Λάνταβου κουβαλάει στα ακούραστα φτερά της και την οδύνη του δημιουργού της, που βιώνει καθημερινά τη φονική οδύνη των άλλων όντας ο ίδιος «ασφαλής» ως έγκλειστος του Χρόνου στο κρησφύγετο του εαυτού του, ιχνηλατώντας στα άσπιλα πηγάδια του φωτός που κατοικούσε πριν τα σημάδια της ύπαρξής του. Εκεί η ψυχή, κυνηγώντας το άρρητο φως μέσα στον κύκλο τον αιώνιο και στις περιστροφές του χρόνου, ξεχνάει τον συμβατικό χρόνο που κυλάει.
Υπάρχει μια διαδοχή καταστάσεων και γεγονότων άτυπη, μια κίνηση αδιόρατη μέσα στην ακινησία των πραγμάτων, μια τρυφερή ρευστότητα ρυθμίζει θαρρείς τις κινήσεις του ποιητή πάνω στο σταθερό σημείο του εσωτερικού του κόσμου, από όπου ατενίζει τον θάνατο ως «συνάντηση στη δεύτερη πατρίδα». Γι’ αυτό, ίσως, κι ενώ κάποτε νιώθει πως είναι «γυμνός σαν θάνατος», η ζωή παίζει τα δικά της παιχνίδια, όταν «οι δρόμοι ανθίζουν απ’ αγάπη,/ όσο η ψυχή από έρωτα μεθάει», ο ποιητής είναι βέβαιος ότι είναι «κομμάτι της συνείδησης του κόσμου». Κι αυτό είναι κατιτίς «σπουδαίο» μέσα στα «ευτελή» της καθημερινότητας.
Αργά, πολύ αργά, μέσα στη νύχτα της επιλεγμένης σιωπής, επιστρέφοντας από τον εαυτό του στον έξω κόσμο, αισθάνεται την ανάγκη να βγει από τη μοναχικότητά του πετώντας το παλιό δέρμα, ν’ απλώσει τα χέρια ν’ αγγίξει τους άλλους ανθρώπους, να αφεθεί σε εράσμια δωρήματα, να δώσει και να πάρει, ένας διάλογος είναι η ζωή, ένα πάρε-δώσε είναι –πρέπει να είναι– η αγάπη. Ο έρωτας είναι μόνο «λαμβάνειν» δεν έχει, δεν ξέρει από «δούναι».
Όλη όμως η πορεία του ποιητή μέσα στον κόσμο των αισθήσεων, ύστερα από όλες τις δοκιμασίες που υπέστη, αφού δείπνησε τα «ξένια» της ποιήσεως με φως και με σκοτάδι στην απόλυτη γυμνότητα, στη σιωπηλή μοναχικότητα, που απαιτούν οι ώρες της δημιουργίας, κάνει μια βουτιά στον αείρροο χρόνο, αιωρούμενος στο κενό, μεταμορφώνεται όπως ο Άδωνις, αναδύεται και στο τέλος «ανθίζει».
Η νύχτα, η σιωπή, το φως, το νερό, η βροχή, ο Χρόνος, η αγάπη, ο έρωτας, η μοναξιά, ο Θάνατος, η πραγματικότητα γυμνή, τα μεγάλα κεφάλαια της ζωής αποτελούν τις σταθερές πάνω στις οποίες θεμελιώνει την ποίησή του ο Κώστας Λάνταβος, μια ποίηση κυκλική, στοχαστική, στιλπνή, απαλή, τρυφερή μέσα στην αισθησιακή γυμνότητα και τη διακριτική μελαγχολία της, ρέουσα, χωρίς υπερβολές και αινιγματικές αγκυλώσεις, διαρρέει τις διαστρωματώσεις του στοχασμού του και δημιουργεί ένα μικρό, μέγα εύρυθμο ποιητικό σύμπαν που αγαπά και δεν εννοεί να το εγκαταλείψει ποτέ, όπως άλλωστε δηλώνει ευθαρσώς: «Θα μείνω εδώ. Και θα σταθώ/ μ’ ευλάβεια στη βροχή/ λούζοντας την ψυχή μου στη δροσιά της. – Όσο ο άντρας μεγαλώνει/ και στρέφει το βλέμμα του εντός του/ ανακαλύπτει ότι στη γέννησή του επιστρέφει./ – Θα μείνω εδώ. Εδώ είναι ο δικός μου κόσμος,/ που πάντα έχει αύριο/ αν και το αύριο καθημερινά πεθαίνει. – Θα μείνω. Ασκώντας μόνο το δικαίωμα/ της ήρεμης συνείδησης» (ΙΕ, σελ. 25).
Τα ευτελή και τα σπουδαία
Κώστας Λάνταβος
εικαστικά: Νίκος Χριστοφοράκης
Αρμός
40 σελ.
Τιμή € 8,00
