Λίτσα Ψαραύτη: «Ο Αργύρης και το δελφίνι»
Σοκ (Ψυχολ.): Εντονότατη συγκίνηση και ταραχή που προκαλείται από απροσδόκητο γεγονός ή βίαιες καταστάσεις εξαιτίας της οποίας το άτομο δεν μπορεί, για μεγάλο χρονικό διάστημα, να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του περιβάλλοντος. (Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Μπαμπινιώτη).
Ο λαός μας σε παρόμοιες περιπτώσεις «μου κόπηκε η λαλιά» λέει ή «έχασα τη λαλιά μου».
Και ο μικρός Αργύρης αυτό ακριβώς έπαθε: Έχασε τη λαλιά του. Από αναπάντεχο, βίαιο γεγονός.
Ο Αργύρης είναι το κύριο πρόσωπο στο καινούργιο βιβλίο της Λίτσας Ψαραύτη που τη χρονιά που μας πέρασε τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το σύνολο του έργου της. Αλλά, βέβαια, έχει βραβευθεί επανειλημμένως με γνωστά και έγκυρα βραβεία. Ας μην τα απαριθμήσουμε, είναι πάντως αρκετά.
Όμως το ότι είναι αγαπητή στο νεανικό αναγνωστικό κοινό δεν οφείλεται στα βραβεία παρά στην ενδιαφέρουσα θεματολογία της, στην ζωντανή, ρέουσα γλώσσα της και στην εμμονή της στην ποιότητα. Ακόμη και αυτό το βιβλιαράκι, που καλά-καλά δεν αριθμεί ούτε πενήντα σελίδες-εφόσον προορίζεται για μικρές ηλικίες- το διακρίνουν η ποιότητα και το ήθος.
Κι ερχόμαστε στον Αργύρη∙ κατοικεί σε θαλασσινό χωριό, μοναχογιός ψαρά, παιδί τρυφερό και ευγενικό, λαχταρά να συνοδεύσει μια μέρα τον πατέρα του στο ψάρεμα. Να ξεκινήσουν μαζί την αυγή και περνώντας από κοιμισμένα σπίτια να έφθαναν στη θάλασσα που θα τους περίμενε. Στα μάτια του παιδιού φάνταζε ολόκληρη περιπέτεια: τα δίχτυα, τα πανέρια, τα ασημόψαρα, το σπαρτάρισμά τους κι ο ίδιος βοηθός του πατέρα του! Και αν η τύχη του χαμογελούσε ίσως να συναντούσαν κανένα δελφίνι. Α, πώς τα αγαπούσε! Από μικράκι ξελογιαζόταν με τις ιστορίες του πατέρα του∙ πώς πηδούσαν, πως έπαιζαν, πως τον κοντοζύγωναν. Και πόσο αγαπητά ήταν. Στα ανοιχτά του κόλπου περίσσευαν. Μακάρι να τους πλησίαζαν… Κι ήρθε η ώρα που ο πατέρας, ο καπετάν Γεράσιμος, το αποφάσισε. Νύχτα ακόμη, με τα αδέσποτα σκυλιά κουλουριασμένα και τις λιμανήσιες γάτες αραχτές σε μαζεμένα δίχτυα, το καλαθάκι με το κολατσιό στα χέρια, τη θάλασσα ήσυχη και τον ουρανό καθαρό. Ολοκάθαρο; Όχι∙ ένα ασήμαντο συννεφάκι διακρινόταν στρογγυλοκαθισμένο στο αντικρινό βουνό. Στη βάρκα το παιδί φόρεσε τη ζακέτα-σωσίβιο, έδωσε ένα χεράκι στον πατέρα του ως να ξεκινήσουν κι έπειτα απομακρύνθηκαν. Με το που έριξαν τα δίχτυα κάθισαν να κολατσίσουν κι έλεγαν κι έλεγαν πατέρας και γιος. Δηλαδή ο γιος έλεγε… Όσο να μαζέψουν τα δίχτυα η θάλασσα είχε ζωηρέψει και δεν άργησε να αγριέψει∙ τα κύματα θέριεψαν κι ο ουρανός σκοτείνιασε. Η βάρκα σαν παιχνιδάκι στα χέρια της θάλασσας. Η επιστροφή ήταν αφάνταστα κοπιαστική και αγωνιώδης. Πάλευε να κρατήσει το τιμόνι και την ψυχραιμία του ο καπετάνιος μα το μικρό σκάφος δεν κυβερνιόταν. Ούτε κι ο φόβος του παιδιού ελεγχόταν. Έρμαιο των κυμάτων και των ανέμων πατέρας και γιος.
Πριν βρεθούν στα μανιασμένα νερά ο καπετάν Γεράσιμος είχε, ευτυχώς, προλάβει να ρίξει τη φωτοβολίδα. Και να τους τώρα, κολυμπούν προσπαθώντας να φθάσουν στη στεριά. Ένας αγώνας που μοιάζει άπελπις∙ σφιχτά τα χέρια στο λαιμό του πατέρα ο Αργύρης, γαντζωμένος στην πλάτη του, τρέμει καθώς πελώρια κύματα τους κουκουλώνουν. Η βοήθεια ήρθε σύντομα. Ένα καϊκι έσπευσε, το αγόρι το είδε να πλησιάζει, θέλησε να πει το σωτήριο νέο στον πατέρα, μα ήχος δεν βγήκε από το στόμα του. Προσπάθησε ξανά, τίποτα. Είχε βουβαθεί. Κι έτσι βουβός παρέμεινε για καιρό. Ο τρόμος, είπαν οι γιατροί. Μίλησαν για ψυχή τραυματισμένη.
Ετούτη την «ψυχή την τραυματισμένη» ίασε -κατά πρώτον- με την αγάπη και τις γνώσεις της, μια γυναίκα: Η δασκάλα του, Αθηνά το όνομά της. Τον βοήθησε να αποδιώξει τον φόβο και τον τρόμο που τον κατείχαν για τη θάλασσα, κι έπειτα τον παρέδωσε γαλήνιο κοντά της, να την κοιτά και να την αγαπά σαν πρώτα. Κι ως την κοιτούσε ένα πρωί φάνηκε ένα δελφίνι. Στάθηκε σε απόσταση αναπνοής κοντά του κι άρχισε τις χαρές και τα παιχνίδια ενώ από το γελαστό του στόμα ακούγονταν ήχοι μουσική. Εκστατικός ο Αργύρης έμενε ακίνητος έως ότου το δελφίνι αναχώρησε. Για να επιστρέψει την επομένη, μάλιστα όχι μόνος… Α, ναι, συνέβησαν εκπληκτικά γεγονότα την ημέρα αυτή… Όταν, έπειτα από ώρες ασύλληπτης χαράς, και εκδηλώσεων αγάπης ανάμεσα στον Αργύρη και στα δελφίνια, εκείνα πήραν τον δρόμο της επιστροφής για την ομάδα και τα βαθιά νερά, το αγόρι μουσκεμένο από τη θάλασσα, γιατρεμένο από το σοκ, φώναξε γεμάτο χαρά: “Στο καλό, αδέλφια μου, στο καλό!» Γλυκιά ιστορία αγάπης∙ νομίζω θα αρέσει πολύ στα παιδιά τα οποία και θα αντιληφθούν και θα εκτιμήσουν για άλλη μια φορά την σημαντική προσφορά του δασκάλου, στις αθώες ακόμα ψυχούλες, τις ολάνοιχτες.
Ηλικία: 6-8 ετών
Υ.Γ. Μέρος από τις εισπράξεις του βιβλίου διατίθεται για την υποστήριξη του έργου του Ινστιτούτου Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος»
Ο Αργύρης και το δελφίνι
Λίτσα Ψαραύτη
εικονογράφηση: Ελίζα Βαβούρη
Ψυχογιός
64 σελ.
Τιμή € 5,99
