Μικρά αναγνώσματα για μικρά παιδιά (Β’ Μέρος)

Και σήμερα μερικά ακόμη βιβλία για μικρούς, άπειρους αναγνώστες. Κείμενα σύντομα, εύληπτα, προσεγμένα και γραμμένα με στοργή και γνώση· εικονογράφηση χαρούμενη και χαριτωμένη.

ΔΕ ΘΑ ΧΑΘΩ ΠΟΤΕ!

Η Ντάγκμαρ Γκάισλερ (γενν. 1958), Γερμανίδα από το Ζίγκεν, σπούδασε ζωγραφική στο Βισμπάντεν, κατοικεί δε στο Μόναχο, όπου και γράφει και εικονογραφεί τα ωραία βιβλία της που απευθύνονται στα μικρά παιδιά κι έχουν τόσα να τους πουν. Και, πρώτα απ' όλα, πάντοτε μέσω μιας αρκετά αστείας και μάλλον περιπετειώδους και επεισοδιακής ιστορίας, η συγγραφέας θέτει κανόνες ζωής και σκέψης, χαράσσοντας τα περιθώρια που ένα παιδί, κορίτσι ή αγόρι, πολύ μικρό μα και μεγαλύτερο, έχει στη διάθεσή του για να κινηθεί, να γνωριστεί, να δράσει, να αντιδράσει, να αγαπήσει ή να αγαπηθεί, να μάθει, να συναναστραφεί... Όχι, το βιβλίο δεν ορίζει κανόνες σωστής συμπεριφοράς, απλώς βοηθά το παιδί να κρίνει, να δεχθεί ή να αρνηθεί, να αποφύγει κινδύνους, επηρεασμούς, παρασυρμούς.

Έξω από την προστασία του σπιτιού ή του σχολείου ελλοχεύουν κίνδυνοι, ενώ μες στην καρδούλα του μικρού τα πάντα είναι ορθάνοιχτα· στους πάντες. Εδώ λοιπόν χρειάζεται η προσοχή, όχι φόβος βέβαια παρά η κρίση, η σκέψη, η συλλογή. Το μέτρο και η σύγκριση. Η ζωή δεν μας δόθηκε για να τη φοβόμαστε, μας δωρήθηκε για να τη χαιρόμαστε.

Στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο της Ντάγκμαρ Γκάισλερ, η Λουλού βγαίνει με τη μανούλα στην πόλη. «Ελπίζω να μη σε χάσω μέσα σε όλον αυτό τον κόσμο!» λέει η μαμά. «Δε θα χαθώ ποτέ, μαμά», της απαντά η Λουλού. Χάθηκε όμως...

Η αγωνία. Ο τρόμος. Που δεν κράτησε πολύ, ωστόσο, καθώς η μητέρα της κοπελίτσας την είχε από καιρό ενημερώσει για το πώς θα αντιδράσει σε περίπτωση που απομακρυνθούν η μια από την άλλη, της είχε μιλήσει δηλαδή για τους κανόνες που ισχύουν και που θα πρέπει να τηρηθούν ως να περάσει η δύσκολη ώρα.

Στο τέλος του ωραίου –και χρήσιμου– αυτού βιβλίου, η συγγραφέας θέτει για χάρη των γονιών τους κανόνες που, χωρίς αυτούς, η Λουλού θα είχε βρεθεί σε δεινή θέση μόνη, θορυβημένη, μες στο πολύβουο, άγνωστο πλήθος.

Ένα ακόμη βιβλίο της Ντάγκμαρ Γκάισλερ που πρέπει να αναζητηθεί από τους γονείς είναι και το Δεν πάω πουθενά με ξένους (Εκδόσεις Ψυχογιός, ομοίως). Και ας μη θεωρηθεί ότι αυτά τα βιβλία είναι κάπως συντηρητικά ή εγχειρίδια αυτοάμυνας· πρόκειται για χαριτωμένες, έξυπνες, μάλιστα και εύθυμες, ιστοριούλες.

Δε θα χαθώ ποτέ!
Ντάγκμαρ Γκάισλερ
μετάφραση: Δομινίκη Σάνδη
εικονογράφηση: Ντάγκμαρ Γκάισλερ
Ψυχογιός
40 σελ.
Τιμή € 6,60

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ

Μπορεί τα βιβλία της Ράνιας Μπουμπουρή –τα περισσότερα– ιδιαιτέρως εκείνα με τα χαρωπά, ρυθμικά στιχάκια που αρέσουν τόσο στα παιδιά (και τους μεγάλους) να είναι γραμμένα με κέφι τρελό, να φαίνονται κάπως ανέμελα, στην πραγματικότητα όμως περιέχουν ψήγματα στιγμών μοναδικής οικογενειακής αρμονίας, καθαρότητας νου, αθωότητας ψυχής και ένα διάχυτο φίνο γούστο· μια αισθητικότητα.

Έτσι και στο νέο βιβλιαράκι της, Οι γονείς μου, όπου ένα μικρό αγόρι εκφράζει την αγάπη του για τους γονείς του και, περιγράφοντάς τους με λογάκια της καρδιάς, μας λέει:

Η μαμά μου...
...ποτέ δεν έχει ταξιδέψει στο φεγγάρι,
αλλά φροντίζει να έχω πάντα καθαρά ρούχα στο συρτάρι.
...ποτέ δεν έχει κολυμπήσει συντροφιά με φάλαινες και καρχαρίες,
μα δεν ξεχνάει να πάρει για το τρένο μου καινούριες μπαταρίες.
[...]
Ο μπαμπάς μου...
...ποτέ δεν έχει πάει να δει καγκουρό στην Αυστραλία,
αλλά πάντα με βοηθάει να φτιάξω κάστρα και οχυρά στην παραλία.
...ποτέ δεν του τηλεφωνεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας,
αλλά μου διαβάζει όποτε θέλω τα 101 σκυλιά της Δαλματίας.

Στιγμές ωραίες, αγαθές, ειρηνικές. Εμπιστοσύνη, σύμπνοια οικογενειακή κι ένα παιδί που μεγαλώνει στην ασφάλεια, χαϊδεμένο από την αγάπη, προστατευμένο από την απλότητα των πραγμάτων.
Αστείες, εκφραστικές, επινοητικές οι ζωγραφιές της Χρύσας Σπυρίδωνος.

Οι γονείς μου
Ράνια Μπουμπουρή
εικονογράφηση: Χρύσα Σπυρίδωνος
Ψυχογιός
40 σελ.
Τιμή € 6,60

ΠΙΡΟΥΛΙΤΟ ΚΑΙ ΡΟΖΑΛΙΑ

Δυο πουλιά στο βιβλίο της Αθηνά Μπίνιου. Φλαμίνγκο. Ο Πιρουλίτο και η Ροζαλία. Πανέμορφα, αλλά δεν κελαηδούν. Κράζουν. Παρά τα όμορφα λαμπερά φτερά τους, παρά την απεριόριστη δύναμη και ικανότητά τους να ταξιδεύουν σε τόπους μακρινούς, επιθυμητούς, παρά την αγάπη τους και τη μοναδική σχέση τους, ο Πιρουλίτο αρχικώς βασανίζεται που η φωνή του δεν είναι καλόηχη.

Αλλά τι να τα κάνεις τα μελωδικά τραγούδια όταν έχεις την αγάπη σου στο πλευρό σου, σκέπτεται τελικώς μια μέρα, κι εφόσον μάλιστα αυτή κινδυνεύει; Άλλωστε, το τραγούδι της αγάπης μπορεί να ακουστεί και μέσα από την απόλυτη σιωπή και αλαλία. Επιπλέον, η ζωή προσφέρει πολλά ωραία πράγματα –και θαύματα– στους τυχερούς της. Την αγάπη, τα ταξίδια, το άγγιγμα του άλλου, έναν χορό, πετάγματα στο φως. Και οικογένεια, βέβαια – πρόσωπα γελαστά κι αγαπημένα, μικράκια, που θα χρειαστούν προστασία και γαλήνη. Χαρές και φιλιά. Στοργή και γλυκοκοιτάγματα. Τρυφερότητα.

Ένα ευαίσθητο και καθόλου μελαγχολικό βιβλίο για τη διαφορετικότητα, για τα ανόμοια άτομα που διαθέτουν τη θέληση και τη γνώση. Ένα βιβλίο που αναδεικνύει τη δύναμη των αισθημάτων.

Ωραία η εικονογράφηση της Έφης Λαδά, εξαιρετική η επιμέλεια.

Πιρουλίτο και Ροζαλία
Αθηνά Μπίνιου
εικονογράφηση: Έφη Λαδά
Πατάκης
56 σελ.
Τιμή € 14,70

ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ

Πώς διαβάζοντας το βιβλίο Πίσω στο δάσος της Αντιόπης Φραντζή εισέβαλε στη μνήμη μου το αισθαντικό ποίημα «Όνειρο» του Λάμπρου Πορφύρα; «...μπήκαμε μέσα σε μια γαλανή μεθυσμένη βαρκούλα,/ μπήκαμε μέσα και πάμε μακριά στης Χαράς το νησί...». Υποθέτω, διότι ο ήρωας του παραμυθιού, το αγόρι με τ' όνομα Ιωνάς, έζησε ένα όνειρο: οδήγησε τα έγκλειστα αγαπημένα του ζώα στης Χαράς το νησί, δηλαδή στο «υπέροχο, δροσερό, καταπράσινο δάσος», στη γη τους, στην εστία τους, στην πατρίδα τους.

Όταν, μετά το γεφύρι που χώριζε το δάσος από την πόλη, τα αποχαιρετούσε βέβαιος για την ασφάλεια και την ευτυχία τους, «Εδώ οι δρόμοι μας χωρίζουν», τους είπε, κι είχε μια συγκίνηση η φωνούλα του. «Να ξέρεις ότι θα έχεις πάντα μια θέση στην καρδιά μας», τον κοιτά με αγάπη ο σοφός μπούφος και απλώνει σε αγκαλιά τις πλατιές φτερούγες. Ενώ όλα μαζί τα ελεύθερα πλέον ζώα τού τραγούδησαν:

Σ' ευχαριστούμε, Ιωνάκο,
πιστέ, γενναίε φιλαράκο
σου ευχόμαστε όπου κι αν πας
για το καλό να πολεμάς.

Θα εννόησε ο αναγνώστης ότι ο Ιωνάς, που λατρεύει τα ζώα, ήταν τακτικός επισκέπτης τους στο Πάρκο των Ζώων. Μια Κυριακή που θα την περνούσε ολόκληρη κοντά στους φίλους του, μετά τους χαιρετισμούς μαζί τους –γνωρίζονταν καλά πια– τα ζώα τού φανέρωσαν το μεγάλο μυστικό. Θα δραπέτευαν. Δεν την άντεχαν τη σκλαβιά. Μισούσαν τους περιορισμούς. Χρειάζονταν, όμως, τη βοήθεια του Ιωνά. Που τους την παρείχε· με όλη του την καρδιά...

Δεν πρόκειται βέβαια μόνο για την περιπέτεια της απόδρασης, εδώ στο βιβλίο της Αντιόπης Φραντζή ο αναγνώστης θα βρεθεί αντιμέτωπος με τη δυστυχία του εγκλεισμού, με τη νοσταλγία των ζωντανών, θα ζήσει την ελπίδα της απελευθέρωσής τους, θα αισθανθεί αλληλέγγυος. Θα χαρεί. Έστω κι αν τελικώς ήταν ένα όνειρο – αλλά μήπως στα όνειρα δεν ανταμώνουν όλες οι αλήθειες; Ή μήπως από τα όνειρα δεν ξεκινούν όλες οι αλλαγές;

Πίσω στο δάσος
Αντιόπη Φραντζή
εικονογράφηση: Γιώργος Καραχρήστος
Πατάκης
49 σελ.
Τιμή € 4,90

ΜΕΛΣΗ, Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΟΥ ΚΕΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΕΛΙΟΥ

Από τη συγγραφέα Άννη Θεοχάρη έχω αποκομίσει πολύ καλές εντυπώσεις. Τα έργα της Πού πάει ένα μπαλόνι όταν φεύγει από το χέρι σου, Ένας ξεχωριστός φίλος και Το σιτάρι μού άρεσαν πολύ και έχω γράψει γι' αυτά πολύ επαινετικά σχόλια. Και η δουλειά της Αιμιλίας Κονταίου είναι, επίσης, ξεχωριστή. Οι εικόνες της στον Μικρό τυμπανιστή της Δέσποινας Πετρή είναι χάρμα. To ίδιο και οι εικόνες της στη Γυναίκα του γίγαντα της Μαρίας Ρουσάκη, το αυτό και στο Τριαντάφυλλο της αγάπης της Λίτσας Ψαραύτη, κ.α.

Ωραία συνεργάστηκαν και στο παρόν, όπου η Μέλση, μελισσούλα που εργάζεται στο τμήμα παραγωγής κεριού, δεν είχε διάθεση για δουλειά, καθώς δεν της άρεσε η επανάληψη και η κούραση. Άλλα ονειρευόταν αυτή. Διαδήματα και σκήπτρα και τιμές βασιλικές, διότι σίγουρα η Μέλση θα γινόταν βασίλισσα· σύντομα, μάλιστα. Ονειρευόταν...

Προς το παρόν, και επειδή ο ήλιος έλαμπε και η μέρα μοσκοβολούσε, προτίμησε να κάνει σκασιαρχείο. Πήρε ένα κλαδάκι για σκήπτρο, έβαλε μια κορόνα αυτοσχέδια και πετούσε από λουλούδι σε λουλούδι καμαρώνοντας και παριστάνοντας τη βασίλισσα. Οι φίλοι της πολλές φορές προσπάθησαν να τη συνετίσουν· μια βασίλισσα γεννιέται, και είναι μόνο μία σε κάθε Μελισσούπολη, και πως μια μέλισσα-εργάτρια δεν μπορούσε να καθίσει στον θρόνο, πλην η Μέλση ακλόνητη και αμετάπειστη.

Τελικώς τα κατάφερε να γίνει βασίλισσα. Όχι όμως στη Μελισσούπολη, αλλά στις καρδιές ορισμένων λυγερών και πανέμορφων πασχαλιάτικων λαμπάδων, που βρίσκονταν στο σπίτι του μελισσοκόμου. Αυτές, μετά την πρώτη τους συνάντηση με τη Μέλση, την υποδέχονται με όλες τις τιμές που αρμόζουν σε μια αληθινή βασίλισσα.

Η Μέλση κυνήγησε το όνειρό της.

Μέλση, η βασίλισσα του κεριού και του μελιού
Άννη Θεοχάρη
εικονογράφηση: Αιμιλία Κονταίου
Λιβάνης
40 σελ.
Τιμή € 8,33

ΘΕΛΩ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΓΕΛΑΣ

Σελίδες αβρές, τρυφερές· δυο μικρούλες συμμαθήτριες, κοπελίτσες γεννημένες σε διαφορετικές πατρίδες, αναθρεμμένες σε άλλες κοινωνίες, γίνονται φίλες και δίνονται η μια στην άλλη με την αυθορμησία που διακρίνει τα παιδιά. Ελληνίδα η μια –και αφηγήτρια της ιστορίας–, από την Ιαπωνία η άλλη. «Ένα στρογγυλό προσωπάκι σε σχήμα καρδιάς, δυο ματάκια σχιστά που κρύβονται κάτω από μια μαύρη αφέλεια. Η Γιοσίμη μου! Η αγαπημένη μου φίλη, που έχει έρθει από μια χώρα που –όπως μου είπε– εκεί ανατέλλει ο ήλιος. ΩΩΩ! Αυτό ήταν αρκετό για να με μαγέψει. Όπως με μάγεψαν και οι ζωγραφιές της...»

Η Γιοσίμη ζωγραφίζει δέντρα· λουλουδιασμένα όταν είναι κεφάτη, ολόγυμνα όταν στενοχωριέται. Οι δυο τους φτιάχνουν μαζί φιγούρες ζώων ή πουλιών από χαρτί, τα οριγκάμι, παρασκευάζουν με τον τρόπο της μακρινής πατρίδας τσάι, καλά περνούν έως ότου ένα πρωί, η μικρή Ελληνίδα, Χαρά το όνομά της, βλέπει τη φίλη της πολύ θλιμμένη και σκεπτική. Γιόρταζαν στην Ιαπωνία μια γιορτή ξεχωριστή, τη «Μέρα του παππού και της γιαγιάς». Απ' όλες τις γωνιές της χώρας ξεκινούσαν να συναντήσουν τους πολυαγαπημένους ηλικιωμένους... Και μόνον η Γιοσίμη δεν θα 'ταν κοντά τους...

Ιστορία απαλή και πραϋντική, σαν μια «Μικρή νυχτερινή μουσική».

Θέλω πάντα να γελάς
Φραντζέσκα Αλεξοπούλου-Πετράκη
εικονογράφηση: Σάντρα Ελευθερίου
Εκδόσεις Παπαδόπουλος
32 σελ.
Τιμή € 3,99

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΣ ΑΠΟ ΚΟΥΝΙΑ

Η Κατερίνα Σέρβη (Αθήνα, 1966) σπούδασε μεν αρχαιολογία και την αγαπά, αλλά εξίσου αγαπά να διαβάζει και να γράφει βιβλία, ιδιαιτέρως αυτά που σε πηγαίνουν σε άλλους τόπους, σε άλλους χρόνους, σ' ανθρώπους άλλους. Τελευταίως έχει καταγοητευτεί από τον υπέροχο κόσμο των μουσείων –πώς όχι, άλλωστε;– και γράφει γι' αυτά. Το βιβλίο Ακρόπολη. Το μουσείο της Ακρόπολης (Εκδοτική Αθηνών) είναι ένα πολύ καλό, όσο και κατατοπιστικό έργο. Όπως και το Μισή μαγική ώρα στην Ακρόπολη (Εκδόσεις Πατάκη). Και άλλα. Πάντα ενδιαφέροντα βιβλία.

Tο Αρχαιολόγος από κούνια είναι ένα ταξίδι στον θαυμαστό κόσμο των αρχαιολογικών ανασκαφών· και χωρίς να υπερβάλλω, θα σκεπτόμουν πως το μικρό, έστω, ταξιδάκι της Στέλλας ήταν «γεμάτο περιπέτειες, γεμάτο γνώσεις», καθώς η κοπελίτσα επέστρεψε από το ταξίδι «πλούσια με όσα κέρδισε», αν όχι στον δρόμο αλλά κατά τη διαδικασία των ανασκαφικών εργασιών, τις οποίες, να σημειώσω, διηύθυνε η αρχαιολόγος μητέρα της.

Αλλά ας αφήσουμε τη Στέλλα να εξηγήσει: «Με λένε Στέλλα και η μαμά μου είναι αρχαιολόγος. Φέτος το καλοκαίρι με ρώτησε αν θέλω να πάω μαζί της στην Κρήτη, σε μια ανασκαφή, κι εγώ είπα ναι... Η εναλλακτική μου όμως ήταν να μείνω σπίτι με τον μπαμπά, που έχει δουλειά, και τον Πέτρο, τον μεγάλο μου αδελφό...» Αχ, ο Πέτρος! Που μπαίνει στο Ίντερνετ όταν το ίδιο θέλει και η Στέλλα, που βλέπει dvd όταν η αδελφή του αποφασίζει να δει τηλεόραση, που νυστάζει όταν εκείνη ακούει τις μουσικές της...

«Και το πλοίο φεύγει...» Και να η Κρήτη. Φαράγγια, βουνά, παραλίες. Στάθμευση σε μερικά μινωικά ανάκτορα και οικισμούς, μια και η μητέρα είναι ειδικευμένη στη μινωική αρχαιολογία, έπειτα το σπίτι όπου κατέλυσαν. Στα πόδια της θάλασσας. Κατόπιν η σπουδαία, η μοναδική ώρα της ανασκαφής του χώρου· η δοκιμαστική τομή είχε δείξει ότι στην περιοχή εκείνη υπήρχε μινωικό οικοδόμημα. Νέοι, νέες, εργάτες, χωριανοί, παιδιά, εργαλεία, καλοκαιράκι, και μια γη ακατάβλητη που ακατάπαυστα γεννά το θαύμα...

Η Κατερίνα Σέρβη με τρόπο απλό, με γνώση και χιούμορ, μυεί τα παιδιά στα όσα τεκταίνονται κατά τη διάρκεια μιας ανασκαφής, ενώ συγχρόνως δημιουργεί μικρά διαλείμματα χαράς και φιλικών σχέσεων, σημαδεύοντας με τον τρόπο της το λαμπερό ελληνικό καλοκαίρι.

Νομίζω ότι οι εικονογράφοι, το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς των οποίων είναι σε στιλ κόμικ, αφηγούνται μια χαρά και αυτοί τα γεγονότα.

Αρχαιολόγος από κούνια
Κατερίνα Σέρβη
εικονογράφηση: Θανάσης Πέτρου, Λίλα Καλογερή
Πατάκης
78 σελ.
Τιμή € 5,90

Η ΓΟΡΓΟΝΑ ΕΛΙΣΣΩ

Ήταν και δεν ήταν γοργόνα η Ελισσώ. Διότι δεν την έβλεπες όπως ακριβώς μας την κάνουν γνωστή οι νεοελληνικές παραδόσεις, που οι ρίζες τους βαστούν από τους αρχαίους μύθους, που θέλουν τη διαμονή της στα βάθη της θάλασσας, τη φωνή της μελωδική και τον καημό του μεγάλου βασιλιά αδελφού της στην καρδιά. Ετούτη η γοργόνα η Ελισσώ δεν ήταν μισή γυναίκα και μισή ψάρι, δεν δάκρυζε μαργαριτάρια, δεν μπλέκονταν αστερίες στα μαλλιά της. Η Ελισσώ, στο βιβλίο του Χρήστου Δημόπουλου, ήταν μισή γυναίκα –κούκλα μοναχή, βέβαια– και μισή ψάρι· χελιδονόψαρο, όμως. Ήταν προικισμένη με πελώρια γκριζογάλανα φτερά, που απλώνονταν και φούσκωναν με τον αέρα και την πήγαιναν στα ουράνια ψηλά. Διέθετε, όμως, και την ασημένια ψαρίσια ουρά της και κολυμπούσε όμοια δελφίνι. Και καλύτερα!

Εντούτοις, μια θλίψη την έζωνε ολόκληρη: τα ψάρια την απέφευγαν. Και τα πουλιά φτερούγιζαν μακριά μόλις την έβλεπαν να τα πλησιάζει. Ήταν, βλέπετε, διαφορετική. Ζητούσε συντροφιά· παρακαλούσε. «Να σας χαρώ, πουλάκια μου, να 'ρθω στη συντροφιά σας». Μα εκείνα την άφηναν ολομόναχη να σπαράζει στο κλάμα. Έως ότου αποφάσισε να πει τον πόνο της στον άνεμο, τον Λεβάντε. «Λεβάντε μου, άνεμε καλέ, είμαι δυστυχισμένη...» Όταν έφυγε από κοντά της ο άνεμος, είχε φύγει και το βάρος από την καρδιά της γοργόνας, που λεγόταν Ελισσώ και ήταν –κάποτε– μόνη και λυπημένη, καθώς είχε κάποια ιδιαίτερα γνωρίσματα που την έκαναν να ξεχωρίζει από τις γνωστές γοργόνες. Αν και αυτά τα γνωρίσματα ήταν χαρίσματα που ομόρφυναν τελικώς τη ζωή της...

Ωραίες εικόνες, όμορφη ιστορία, ποιητική και τρυφερή· παραπέμπει σε μύθους παλιούς και ανακαλεί μαγικά ακρογιάλια. Επίσης, ο λόγος του Χρήστου Δημόπουλου έχει έναν ρυθμό εσωτερικό, μουσικό. Αρκετές από τις σελίδες του, αν τις προφέρεις, ηχούν σαν ποιήματα· η αρμονία των λέξεων πάντα κερδίζει τον μικρό αναγνώστη.

Η γοργόνα Ελισσώ
Χρήστος Δημόπουλος
εικονογράφηση: Σάντρα Ελευθερίου
Ψυχογιός
48 σελ.
Τιμή € 15,50

ΔΟΜΗΝΙΚΟΣ ΘΕΟΤΟΚΟΠΟΥΛΟΣ

Ασφαλώς και δεν χρειάζεται συστάσεις ο μεγάλος Έλληνας. Τα παιδιά όμως θα διαβάσουν με μεγάλο ενδιαφέρον το ωραίο έργο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, Ελ Γκρέκο, της Αγαθής Δημητρούκα: είναι καλογραμμένο, πολύ κατανοητό και εύληπτο, σαφέστατο και διατυπωμένο με τον τρόπο των παραμυθιών. Αλλά μήπως και σαν παραμύθι δεν έμοιαζε το πέρασμά του από αυτή τη ζωή; Ένα παραμύθι, βέβαια, που ακόμη συντηρείται και διατηρείται φρέσκο και λαμπερό, γεμάτο αστραπές φωτός και χρωμάτων. Όπως δε τα παραμύθια του κόσμου έχουν την ικανότητα να παρηγορούν και να υπόσχονται θαύματα, έτσι και η τέχνη ενθαρρύνει και ανακουφίζει· κάποτε και γιατρεύει.

Αυτόν τον καιρό που οι εκδηλώσεις για τον μέγιστο ζωγράφο και Έλληνα (Κρήτη 1541 – Τολέδο 1614) διαρκώς πληθαίνουν και άρθρα γράφονται και διαλέξεις δίνονται και εμείς συρρέουμε τιμώντας τον (400 χρόνια αφότου σφάλισαν για πάντα τα αστραποβόλα μάτια του γαρ), θεωρώ, κι εσείς θα το διαπιστώσετε, πως το βιβλίο αυτό είναι απαραίτητο για τα μικρά μας.

Τα χρώματα στις ενδιαφέρουσες εικόνες του Νικόλα Ανδρικόπουλου είναι εκπληκτικά.

Δομήνικος Θεοτοκόπουλος
Ελ Γκρέκο
Αγαθή Δημητρούκα
εικονογράφηση: Νικόλας Ανδρικόπουλος
Πατάκης
40 σελ.
Τιμή € 5,50