Το παραμύθι της τετράγωνης λογικής είναι μια επιστροφή στην πιο γλυκιά μας πατρίδα: την παιδική μας ηλικία. Επειδή δεν υπάρχουν χάρτες και δρομολόγια για να μας οδηγήσουν εκεί, ο Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος ανέλαβε να μας κάνει τον ξεναγό, να μας θυμίσει πως τα παιδιά ονοματίζουν τα πράγματα από την αρχή: ο Κυκλοσοφιστής, η Στρογγυλία (που γίνεται Ογγυλία), η μύγα Τσε-Κάτσε-Κακά, η Ραψομανεκέν διά της ονοματοθεσίας και μόνον μας βάζουν στο χέρι το εισιτήριο για αυτό το ολοστρόγγυλο ταξίδι στη χώρα της παιδικής μας ηλικίας.

Αν το τετράγωνο σε όλα τα ψυχολογικά τεστ είναι η λογική κι ο κύκλος το συναίσθημα, φανταστείτε έναν κόσμο που θα κυριαρχείται μόνον από τη λογική των αριθμών: δεν σας θυμίζει κάπως τη σημερινή μας κατάσταση με την τρόικα που μας επιβάλλει τον τετραγωνισμό όλων μας; Ένα παραμύθι, λοιπόν, για μεγάλους με πλάγιες πολιτικές αναφορές: «Πρέπει να κυβερνάς μια χώρα όπως τηγανίζεις ένα μικρό ψάρι. Με ελάχιστες παρεμβάσεις και χωρίς να το παρακάνεις», αναφέροντας με υποσημείωση πως είναι λόγια του Λάο Τσε. Υπάρχουν κι άλλες υποσημειώσεις στο βιβλίο (αναφορές στον Αριστοφάνη, τον Ιούλιο Καίσαρα, τον Γιώργο Σεφέρη, τον Οδυσσέα Ελύτη, σ' ένα αραβικό τραγούδι...), γιατί από σύμβαση ένα καλό παραμύθι πρέπει να μαθαίνει και πράγματα στους αναγνώστες του χωρίς διδακτισμό όμως, αλλά και γιατί μέσα στο νέο σύμπαν της θολής «διακειμενικότητας» ο Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος επιλέγει να αναφέρει τις πηγές του, διότι πιστεύει πως η παιδεία είναι να διδάξουμε πάλι από την αρχή το αυτονόητο.

Αυτονόητο είναι πως όταν ένας βασιλιάς που τον βασανίζει ο «τετραγωνισμός του κύκλου» και εκδίδει διάταγμα για έξοδο από τη ζώνη του κύκλου, να εξαφανιστούν όλα τα «κυκλικά αντικείμενα» (ρολόγια, πιάτα, ρόδες, μπάλες, σήματα τροχαίας, τα φινιστρίνια, τα στέφανα γάμου και τα στεφάνια κηδείας κ.λπ.), όπως και οι στρογγυλές κουβέντες, τα στρογγυλά γράμματα, οι κυκλικοί χοροί, με αποκορύφωμα την απαγόρευση της «κυκλοθυμικότητας», του στρογγυλοκαθίσματος, των καλλιτεχνικών κυκλωμάτων κι άλλων πολλών που καλύπτουν αρκετές σελίδες του βιβλίου, αλλά δεν χωράνε εδώ. Αυτονόητο γίνεται, λοιπόν, ένα ερωτευμένο ζευγαράκι να μπορεί να σταματήσει το φεγγάρι με μια ματιά του – τι άλλο είναι η αγάπη; Οι μαγικές σελίδες για το ζευγαράκι που κάθεται κάτω από ένα δέντρο και με τα μάτια του μαγνητίζει το φεγγάρι να μείνει ακίνητο στον ουρανό επί ώρες αποτελούν την πιο όμορφη ερωτική ιστορία (δίχως σεξ) που έτυχε να διαβάσουμε τα τελευταία χρόνια. Κι έτσι διδασκόμαστε το αυτονόητο: πως αγάπη είναι αυτή που μπορεί να σταματήσει ακόμα και το ολόγιομο φεγγάρι!

Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε και μπορούμε να τα νικήσουμε (μας λέει ο δάσκαλος-στιχουργός-ποιητής-παραμυθάς και ό,τι άλλο θα σκαρφιστεί στο μέλλον, Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος), μόνον αν βάλουμε στο κέντρο τον Άνθρωπο. Τον Άνθρωπο που ξαναγίνεται παιδί μέσα σε ένα ολοφώτιστο και πολύχρωμο λούνα παρκ: βάζοντάς του στο χέρι ένα γλειφιτζούρι και μαλλί της γριάς κι αφήνοντάς τον να γυρνάει στον ίλιγγο της φωτεινής ρόδας, να ξαναπαίξει με τους κρίκους και να ξανανέβει στα αλογάκια ενός μουσικού καρουζέλ. Αλίμονο στον Άνθρωπο που δεν μπορεί να ξαναγίνει παιδί, να φανταστεί τον κόσμο από την αρχή, να κλάψει και να γελάσει δυνατά διαβάζοντας αυτό το παραμύθι που κοσμούν και στηρίζουν αυτόνομα τα δεκατέσσερα σχέδια σε μολύβι του Κωνσταντίνου Έσσλιν.

Το παραμύθι της τετράγωνης λογικής
Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος
εικονογράφηση: Κωνσταντίνος Έσσλιν
Μικρή Άρκτος
208 σελ.
Τιμή € 10,50

Twitter