Μικρές ιστορίες για μικρούς αναγνώστες
Έχω εμπρός μου τρία βιβλία για παιδιά της προσχολικής και της πρώτης σχολικής ηλικίας. Και τα τρία είναι αγλαοί καρποί της συνεργασίας δυο Γάλλων καλλιτεχνών, φημισμένων, πολυβραβευμένων –ιδιαιτέρως αγαπητών στους καινούργιους αναγνώστες, αλλά και στους πιο έμπειρους. Βλέπετε, είναι εξαιρετικά ευχάριστα αναγνώσματα, έχουν χιούμορ και θέτουν ερωτήματα επίκαιρα, αλλά και υπάρχουν αδιόρατα συμπεράσματα ανάμεσα στις γραμμές, διαφαίνεται μια σωστή, ποιητική και φιλοσοφημένη σκέψη και τάση, συχνά και στάση.
OΚριστιάν Ζολιμπουά, συγγραφέας των γεμάτων χάρη και ευρηματικότητα κειμένων (1948-), «Ακούραστος εφευρέτης ιστοριών, ψεμάτων και ονειροφαντασιών, έχει δέσει προσωρινά το τρικάταρτό του σ’ ένα μικρό χωριό της Βουργουνδίας για να αφιερωθεί στο γράψιμο. Μιλάει τη γλώσσα των γουρουνιών, των δέντρων, των τριαντάφυλλων και, βέβαια, των κοτόπουλων. Γιος μιας διάσημης Ιρλανδής νεράιδας και ενός Ιταλού βατράχου, μετράει σήμερα 352 χρόνια στην πλάτη του…» διαβάζουμε στη διασκεδαστική βιογραφία του. Προηγουμένως είχε εργαστεί με επιτυχία στο θέατρο και στην τηλεόραση.
Ο Κριστιάν Ενρίς (Αλσατία, 1966) έγινε μεμιάς γνωστός εικονογραφώντας το Δέντρο που τραγουδάει και, επίσης, Τα μάτια του Δράκου. Ζει και δημιουργεί στο Στρασβούργο και «Μιλά συχνά για τη θάλασσα με τους κορμοράνους που σταματούν για να ξεκουραστούν στο σπίτι του», όπως ισχυρίζεται στο σύντομο, κεφάτο βιογραφικό του. Αναζήτησα τη φωτογραφία του και την κρατώ δίπλα μου – από το πρόσωπό του αναβλύζει η χαρά και η έκφρασή του είναι σαν να καλεί τα παιδιά σε σκανταλιές και περιπέτειες…
Η σειρά των βιβλίων τους με τα κοτόπουλα τιμήθηκε με το «Βραβείο καλύτερου παιδικού βιβλίου της πόλης του Χερβούργου», το 2001. Τα βιβλία της σειράς «Ζωή και κότα» κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Πατάκη.Aς μιλήσουμε, λοιπόν, γι’ αυτά:
Η ΚΟΤΟΥΛΑ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΔΕΙ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
Όλες οι κότες πέρα στο μεγάλο κτήμα ζουν νοικοκυρεμένα και τακτικά, είναι ήσυχες και ευχαριστημένες. Μοναδική παραφωνία η νεαρή Καρμέλα, που έχει βαρεθεί τη ζωή ανάμεσά τους. Αρνείται δε να γεννήσει το αυγό της όπως κάνουν όλες οι άλλες καθημερινώς. «Αυγά, αυγά, όλο αυγά» μουρμουράει δυσαρεστημένη. «Λες και δεν υπάρχουν άλλα πράγματα να κάνει κανείς στη ζωή του!» Αγανακτεί. Και καταφεύγει στον Πέδρο τον Κορμοράνο ν’ ακούσει ιστορίες απ’ τα χειλάκια του, ιστορίες για στεριές και θάλασσες, να ευχαριστηθεί. Να φανταστεί. Ότι, τάχα, κι εκείνη ταξιδεύει για να συναντήσει τη μεγάλη πλατιά θάλασσα.
Έτσι, ένα βράδυ, την ώρα που συγκεντρώνονταν μικροί-μεγάλοι στις φωλίτσες τους, «Εγώ δεν θα συνεχίσω να κοιμάμαι με τις κότες!Θέλω να πάω να δω τη θάλασσα!»ξέσπασε. Αντιδράσεις, φωνές, κακό… Μάτι δεν έκλεισε η Καρμέλα όλη τη νύχτα. Και «Θα φύγω!» αποφάσισε. Έριξε μια στοργική, ίσως και λυπημένη ματιά στην οικογένειά της, έκλεισε σιγανά την πόρτα και ξεκίνησε για τηθάλασσα που λαχταρούσε. Περπατούσε στο σκοτάδι και στον άγνωστο τόπο, περπατούσε και περπατούσε. Μα την αυγή, ω, τι θαύμα! Η θάλασσα! Η μαγεμένη και όμορφη. Η ταξιδιάρα. Που την πήρε και την ταξίδεψε κι αυτήν, την πήγαινε και την πήγαινε πρίμα με τα μεγάλα χρωματιστά κύματά της πάνω σε μια σανίδα, όμως, σαν πήρε να νυχτώνει και θέλησε να γυρίσει στο κοτέτσι, στην οικογένειά της η κοτούλα, κοιτά τριγύρω, πουθενά στεριά. Έκλαψε η Καρμέλα. Ήθελε τους δικούς της. Μονάχα να τη δει, ήθελε, τη θάλασσα κι όχι να γυρνά στους ωκεανούς ολομόναχη! Και να την τώρα, αποκαμωμένη, κοιμισμένη στη σανιδούλα της, καταμεσής του νυχτωμένου σκοτεινού ωκεανού, έρμαιο των ανέμων και των κυμάτων…
Την ξύπνησαν ανδρικές φωνές: «Κότα στη θάλασσα! Κότα στη θάλασσα», ενώ στο φως του πρωινού η Καρμέλα είδε τρία πλοία, τις τρεις εξαίσιες καραβέλες του μεγάλου θαλασσοπόρου Χριστόφορου Κολόμβου. Τώρα η Καρμέλα κατευθύνεται προς τον Νέο Κόσμο με το υπέροχο ιστιοφόρο Σάντα Μαρία. Στο μεταξύ, βίωσε φόβους και αγωνίες, βίωσε χαρές, γνώρισε αγάπες, ερωτεύθηκε κι ήταν η πρώτη από όλους που αγνάντεψε το δασωμένο δάσος του νέου, άγνωστου τόπου. Ναι, της Αμερικής.
Η κοτούλα που ήθελε να δει τη θάλασσα, είδε σχεδόν τα πάντα. Έτσι πλούσια από εμπειρίες και εικόνες, γνωριμίες και αισθήματα, επέστρεψε στον τόπο της με τον ωραίο και αφοσιωμένο σύντροφό της. Τον Κόκο Ρικ. Από φυλή Ινδιάνων. «Η Καρμέλα! Γύρισε η Καρμέλα!». «Μαμά!»
Η κοτούλα που ήθελε να δει τη θάλασσα
Κριστιάν Ζολιμπουά
μετάφραση: Φίλιππος Μανδηλαράς
εικονογράφηση: Κριστιάν Ενρίς
Πατάκης
48 σελ.
Τιμή € 6,70
ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟ ΚΟΤΕΤΣΙ
Της κοτούλας της ταξιδεμένης το αγοράκι, Καρμελίτο το όνομά του, το οποίο γεννήθηκε μετά το ταξίδι του ζεύγους στο σπίτι της Καρμέλας, είχε κληρονομήσει κάτι από τον ανήσυχο και ονειροπόλο χαρακτήρα της μανούλας του.
«Δεν θέλω να κοιμάμαι με τις κότες!Εγώ θέλω να πάω στ’ αστέρια!»είχε ξεκαθαρίσει ευθύς εξαρχής. Ζωηρότατος, παίζει με τους φίλους μέχρι που νυχτώνει και μέχρι που η Καρμέλα βγαίνει να τον μαζέψει. «Η αλεπού. Έρχεται η αλεπού! Κοιτάξτε το φοβερό της βλέμμα!» Αχ, αυτές οι μαμάδες των παραμυθιών! Και κάποτε όχι μόνο των παραμυθιών… ας είναι. Πάντως όλα τα κοτοπουλάκια τρέχουν θορυβημένα. Μα ο Καρμελίτο δεν χαμπαριάζει. Ανεβασμένος σ’ ένα δεντράκι κοιτά γοητευμένος τα αστέρια. Λαμπερά, μυστηριώδη, λες και του γνέφουν. Λες και του μιλούν και του υπόσχονται – αχ! Κι έπειτα;
Ω, έπειτα ένα αστέρι προσγειώνεται κοντά του. Ένα πεφταστέρι! Και, «Έρχομαι, αστεράκι!» κραυγάζει έκθαμβος και το παίρνει με δέος στα χέρια. Αλλά εκείνος ο «παντογνώστης», ο Πέδρο ο Κορμοράνος, «Χα χα χα! Αυτό εδώ δεν είναι πεφταστέρι, Καρμελίτο!» γελά ειρωνικά. «Είναι ένας κοινός αστερίας, καημενούλη μου… Και μάλιστα μπαγιάτικος!» Όντως. Το «πεφταστέρι» ήταν βρεγμένο. Και μύριζε ψαρίλα. Και η φωνή του Πέδρο, απτόητη, αλύπητη έφτανε στα αυτιά όλων των φίλων: «Μάθε, καλό μου κοκοράκι, πως δεν υπάρχουν αστέρια!» Εκεί έκλαψε πικρά ο Καρμελίτο. Μα ο φίλος του, ο Κρι Άρης (ένα καλόκαρδο κριάρι δηλαδή) τον πλησίασε: «Μην κλαις, Καρμελίτο… έχω έναν φίλο, τον σινιόρε Γαλιλαίο. Θέλεις να πάμε να σου τον γνωρίσω;»Έτσι, σε λίγο έφτασαν στο σπίτι του ξακουστού αστρονόμου.
Και αργότερα έζησαν το θαύμα που αποζητούσε ο Καρμελίτο. Διότι το θαύμα, όταν το πιστεύεις, σπεύδει…
Το διαστημικό κοτέτσι
Κριστιάν Ζολιμπουά
μετάφραση: Φίλιππος Μανδηλαράς
εικονογράφηση: Κριστιάν Ενρίς
Πατάκης
48 σελ.
Τιμή € 6,70
ΕΝΑΣ ΑΔΕΡΦΟΥΛΗΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ!
Όλες οι κοτούλες στη μικρή κοινωνία όπου ζει ο Καρμελίτο με τους γονείς του, Καρμέλα και Κόκο Ρικ, γεννούν και ξαναγεννούν όμορφα μικρά παιδάκια, παιχνιδιάρικα, φιλικά, ευτυχισμένα. Το μεγάλο κοτέτσι γεμίζει γελαστά αδερφάκια.
Και μοναχά η Καρμέλα δεν έφερε στον κόσμο δεύτερο παιδί. «Γιατί να μην έχω κι εγώ έναν αδερφούλη;» ρωτιέται σκασμένος ο Καρμελίτο. «Θα μπορούσα να παίζω μαζί του “Πετάει πετάει”, “Πιάσε το σκουληκάκι”, “Πού είναι το φτερό”…» σκέπτεται γεμάτος λαχτάρα ενώ πλησιάζει έναν φίλο. «Θα μου δώσεις λίγο τον αδερφούλη σου, Κοκοπίξ;» τον ρωτά ευγενικά και ντροπαλά. Αλλά εκείνος, «Τι λες; Σιγά μη σου δώσω τον αδερφούλη μου!» απαντά σκληρόψυχα.
Οι γονείς του είπαν στον απελπισμένο Καρμελίτο ότι αιτία ήταν η επιστάτισσα, που έπαιρνε όλα τα αυγά της Καρμέλας –καθότι τα μεγαλύτερα όλων– και έτσι η καημένη πώς να κλωσήσει; Μα εδώ έσπευσε να συμπαρασταθεί ο πολύξερος και πολυταξιδεμένος κορμοράνος, ο Πέδρο…
Τελικώς, και έπειτα από πολλά και αναπάντεχα γεγονότα, σπαρταριστά θα τα έλεγα, ο Καρμελίτο απέκτησε αδερφάκι. Που δεν ήταν ο αδερφούλης που ονειρευόταν, αλλά μια πανέμορφη, πανέξυπνη και ζωηρότατη αδερφούλα. Κάρμεν το όνομά της και δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί της. Πλέον οι δυο τους είχαν γίνει αχώριστοι. Έπαιζαν δίχως σταματημό. Και αγαπιούνταν δίχως σταματημό, επίσης.
Ο κορμοράνος που κλωσά το αυγό της Καρμελίτας, οι σκαντζόχοιροι απαγωγείς του αυγού αυτού, τα ψίχουλα που αφήνει ο Κοντορεβιθούλης σημαδεύοντας το πέρασμά του και μια ωραία ιστορία αγάπης και αναμονής.
Και τα τρία βιβλία είναι επιτυχώς μεταφρασμένα από τον Φίλιππο Μανδηλαρά.
Ένας αδερφούλης και για μένα!
Κριστιάν Ζολιμπουά
μετάφραση: Φίλιππος Μανδηλαράς
εικονογράφηση: Κριστιάν Ενρίς
Πατάκης
48 σελ.
Τιμή € 6,70
