Άφθονα αποσπάσματα ενός ημερολογίου βλεμμάτων, μαθηματικές λύσεις ζητημάτων διατροφής, περιθωριακές σημειώσεις φανατικού μουσικολόγου εν πλήρει εγκεφαλική δράσει, εκτεταμένη προβολή του Μότσαρτ αλλά και του Σούμαν, κεφάλαια και παράγραφοι αναποτελεσματικών ερώτων, αυτοβιογραφικά, αληθοφανή ή επινοημένα, περιστατικά δίπλα σε πασίγνωστες ή μη εκφάνσεις μειζόνων Διδασκάλων της δημιουργικής γραφής, όπως είναι π.χ. ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες και ο Γουάλας Στίβενς, από το καταπίστευμα του οποίου προέρχεται ο τίτλος του βιβλίου, λεπτομερέστατοι κατάλογοι διαφόρων ειδών ατομικής χρήσης, εμπλοκή τεχνικών των περιώνυμων Μ.Μ.Ε., εκτιμήσεις φιλοσοφικής υφής, ανακατατάξεις θεματικών υλικών, προσφυγή σε μινιμαλιστικές μεθοδολογίες, αλλά και ευάριθμες, έμμεσες πλην σαφέστατες μνείες των αναλόγων τρόπων συρραφής κειμένων από τον απρόβλεπτο υφολογικά και όχι μόνον Ζορζ Περέκ, η Σκέψη / Ταξινόμηση του οποίου έχει μεταφραστεί δεξιοτεχνικά από τη Λίζυ Τσιριμώκου (Εκδόσεις Άγρα), συναποτελούν τα πρωτεύοντα εξωτερικά και εσωτερικά στοιχεία της ταυτότητας αυτού του βιβλίου. Ο Γιάννης Ευσταθιάδης έχει προ πολλού θεωρηθεί δικαίως, μεταξύ άλλων, μάστορας της περιεκτικής κατάθεσης ουσιών ενός δεδηλωμένου αναστοχαστικού βίου. Στα προηγηθέντα, ευθύβολα από κάθε άποψη πεζογραφήματά του, π.χ. στην Πορσελάνη (2008), τον Καθρέφτη (2010) και στα Γραμμένα φιλιά (2006), από τις Εκδόσεις Ύψιλον και τα τρία, ο λόγος κομίζει και υποστηρίζει τη διηγητική έκπληξη, εμπεδώνει την ανώτερη αισθητική αξία και προβάλλει επαρκώς το νόημα των εσωτερικών αναδράσεων του κατά κανόνα ανήσυχου από πνευματική άποψη εγώ.

Αναζητώντας τα απώτερα αίτια και αιτιατά των κρισιμότερων περιόδων τους, τόσο η γραφή, όσο και η ίδια η ζωή εξετάζουν από κοινού τα των οίκων των, τονίζοντας όπου δει προσηκόντως τις αποφασιστικές εκείνες λεπτομέρειες που τις διαμορφώνουν διαλεκτικά ως τέτοιες. Τα τρία αφηγήματα του τομιδίου, τιτλοφορούμενα «Ο Έψιλον Έρως», «Η σαρδέλα θα κολυμπήσει στην κονσέρβα» και «Δον Ιωάννης» αντιστοίχως, συνιστούν συνοπτικές εφαρμογές της σημασιοσυντακτικής στρατηγικής του συγγραφέα, ο οποίος έμαθε πολύ καλά, στο πεδίο μάλιστα της απαιτητικής σύνθεσης, πώς να ταξινομεί τις φέτες των επιμόνων, παγίων φαινομένων, τα οποία τον προκαθορίζουν μάλιστα ως σκεπτόμενη οντότητα. Χωρίς να χάνει από τα μάτια του ούτε μια στιγμή τη γραμμή, η οποία χωρίζει την πραγματικότητα από την υπερπραγματικότητα, ο Γιάννης Ευσταθιάδης παρακολουθεί την πορεία του κόσμου και τις πλάνες του, εμφανώς αποστασιοποιημένος από τα περιρρέοντα πλέγματα των συμβάσεων, των αυταπατών και των οδυνηρών ψευδών, που θέλουν να καταστήσουν την αυτοτελή, δηλαδή πολυτιμότατη Ύπαρξη σκέτο αριθμό. Προσανατολισμός εν ολίγοις της γραφής προς τον αστερισμό και της Βιρτζίνια Γουλφ. Εννοώ: «Αλίμονο, η θεία αγαθότητα δε μένει ικανοποιημένη· με μια απότομη κίνηση κλείνει το παραπέτασμα· σ’ ένα καταιγισμό από χαλάζι κρύβει τους θησαυρούς της, και τους κομματιάζει, τους σκορπίζει, τόσο που να φαίνεται αδύνατο ν’ αποκτήσουν ξανά την αταραξία τους ή να συνθέσουμε από τα θραύσματά τους ένα τέλειο σύνολο ή να διαβάσουμε στα σκορπισμένα κομμάτια τις καθαρές λέξεις της αλήθειας» (βλ. Στο Φάρο, μετάφραση: Άρης Μπερλής, Εκδόσεις Κρύσταλλο, 1982).

Η μουσική πράξη, η ανωτέρα των τεχνών κατά τον Αρθούρο Σοπενχάουερ, συνιστά σταθερό συν τοις άλλοις επαρκέστατο δείκτη αναφορών και αυτοαναφορών, εμφανώς ή και αφανώς ακόμη. Η δε άγρυπνη οικολογική συνείδηση και η ευρύτατη κινηματογραφική παιδεία του συγγραφέα συμβάλλουν κατά τρόπο καθ’ όλα αποτελεσματικό στην όλη κειμενική παραγωγή.

Άνθρωποι από λέξεις
Διηγήματα μεγάλου μήκους
Γιάννης Ευσταθιάδης
Μελάνι
137 σελ.
Τιμή € 12,23

Twitter