fbpx
Βίκυ Τσελεπίδου: «ελενίτ»

Βίκυ Τσελεπίδου: «ελενίτ»

Είναι πράγματι αξιοπρόσεκτο το γεγονός ότι τόσο ασήμαντα καθημερινά επεισόδια, τόσο ρεαλιστικές εκδοχές, τόσο μονοσήμαντες προτάσεις, που η συγγραφέας Βίκυ Τσελεπίδου επεξεργάζεται, γίνονται αληθινά έργα τέχνης, προσομοιάζουν και δρομολογούν αναγνωστικές προοπτικές, άκρως ενδιαφέρουσες και σαφέστατα διπολικές. Η πρωτοεμφανιζόμενη δημιουργός, λοιπόν, δέχεται ερεθίσματα απ' την πραγματικότητα, εντελώς απλά, λιτά και απέριττα και τα διαμορφώνει σε μινιμαλιστικά αφηγήματα λίγων σελίδων, έτσι ώστε να μπαινοβγαίνει στην αληθοφάνεια, να παίζει με το λογοτεχνικό ψεύδος, να κυριαρχεί πάνω στον μύθο, τέλος να προστατεύει το προϊόν της ή, ας πούμε, το υλικό της, από εξωγενείς παράγοντες αρνητικούς. Είναι τόσο κατακτημένη η πεζογραφική ικανότητα της Τσελεπίδου, που με εντελώς φθαρμένα σημεία έμπνευσης, με συνολικές ισορροπίες, με δραματικές αιχμές, με πλήρες συναισθηματικό τοπίο εκφοράς και με εμπεδωμένη την, παρά την πρώτη εμφάνιση, ταχύτητα περιδίνησης των κομματιών, ώστε τόσο η κριτική πένα, όσο και η αναγνωστική αποδοχή, να βρίσκονται μπροστά σε ένα πολύ αξιοπρεπές έως μαγικό συγγραφικό αποτέλεσμα, που συνάδει και με την ηλικία και με το ταλέντο, αλλά και με την αγωνία δημιουργίας.

Έχουμε, δηλαδή, μια ταυτόσημη πορεία πεζογραφίας και ποίησης, μια καθαρή ισορροπία των δύο τεχνών, έτσι ώστε να μην καταγράφεται και να μην παρατηρείται διηγηματογραφική άλογη προσπάθεια, αλλά με κάθε τρόπο μια άξια υπόμνησης λογοτεχνική προώθηση.

Ας δούμε τώρα λίγο το πώς εργάζεται η Τσελεπίδου, όπως μας προσφέρει τα πονήματά της, προκειμένου να τα αξιολογήσουμε: είναι δεδομένο πως, παρότι οι εμπνεύσεις είναι κοινές, οικείες και τετριμμένες, άπτονται της απλότητας και λοξοδρομούν προς τη γλωσσική εκφορά η περιγραφή να γίνεται παράλληλα και με ποιητικούς όρους. Έχουμε, δηλαδή, μια ταυτόσημη πορεία πεζογραφίας και ποίησης, μια καθαρή ισορροπία των δύο τεχνών, έτσι ώστε να μην καταγράφεται και να μην παρατηρείται διηγηματογραφική άλογη προσπάθεια, αλλά με κάθε τρόπο μια άξια υπόμνησης λογοτεχνική προώθηση. Η συγκεκριμένη δημιουργός, λοιπόν, θέτει βάσεις για ακόμη καλύτερες συγγραφές, προσκομίζοντας όμορες εκφραστικές δυνάμεις. Η δραματική δε απόπειρα ένδυσης των κομματιών, με στόχο την υποκίνηση συναισθηματικών εκκρίσεων, και η τραγική κατάληξη κάποιων εξ αυτών αποδεικνύουν περίτρανα πως η Τσελεπίδου γράφει για να ευαισθητοποιήσει, για να κερδίσει την αναγνωστική συμπάθεια υποψιασμένων ληπτών, για να πετύχει να γράψει ένα βιβλίο το οποίο δεν θα ξεχαστεί εύκολα. Το ύφος όπως και η ατμόσφαιρα διηγημάτων σαν το «Ο Πέτρος», «Κρίκος ανάμεσα» και «Μισό», υπερισχύουν των μύθων και συνάμα κινούν υποβοηθητικά τις αφηγήσεις, έτσι ώστε να αποτελούν μέρος μιας κατασκευής, έστω και μικρής φόρμας, έστω και συναισθηματικής ταχύτητας, που καταλαμβάνει τη δημιουργό στην προσπάθειά της να πει λιγότερα απ' όσα θέλει· τέλος, και χωρίς υπερβολή, ο αντικατοπτρισμός τής, έτσι και αλλιώς, φυσικής και υπερβολικής αντίστιξης δημιουργίας να αποτελεί λογοτεχνικό συμβάν συγκριτικά θεμιτό, να λειτουργεί με ομαλό τρόπο και να δείχνει την πραγματική αισθητική αντίληψη, η οποία και εκπλήσσει.

Η Βίκυ Τσελεπίδου, παρά τα σαράντα της χρόνια, είναι μια πολλά υποσχόμενη δημιουργός, η οποία έχει όλο το μέλλον μπροστά της. Διότι με το πρώτο της βιβλίο, το ελενίτ, έθεσε σοβαρές βάσεις ποιοτικές, πέτυχε να γράψει με την ψυχή της, μοίρασε αισθητικές και κοινωνικές επιπτώσεις, παρ' όλα αυτά πρέπει να της καταλογιστεί το ότι απέφυγε συστηματικά κάθε πολιτική σκέψη, απέκρυψε την κρίση που μαστίζει τη χώρα, κάθε σημείο που θα μπορούσε να δείξει την πραγματική κατάσταση, την οποία όλοι υφιστάμεθα. Δεν ξέρω τον λόγο για τον οποίο έγινε αυτή η επιλογή, υποψιάζομαι όμως πως η συγγραφέας, καθώς κάνει διηγήματα προσωπικά, τα οποία άπτονται σε βιωματικές συνιστώσες, μάλλον αποφασίζει να μην μπει σε χωράφια που δεν γνωρίζει καλά και να μη χαθεί σ' αυτή την επιταγή –αφού σχεδόν όλοι οι νέοι συγγραφείς σήμερα μπαίνουν στα βαθιά της κρίσης– ουσιαστικά όμως δεν μειώνεται η προσπάθειά της, η οποία άλλοτε ως παζλ καταγραφής και άλλοτε ως ποιητική προσήλωση σε στοιχεία που δεν ερμηνεύονται, σίγουρα, αργά ή γρήγορα, παραμένει στην ατομική της προσήλωση, που στόχος της είναι το κοινωνικό γίγνεσθαι και το κοινοτικό ένστικτο. Ούτως ώστε να θέτει προβληματισμούς, να επικοινωνεί συμβολικά και υπαρξιακά, να μη λειτουργεί άλογα και παραμυθιακά, αλλά άκρως ουδέτερα, να μη βάζει νομοτελειακές αλλά ούτε και ιστορικές προδιαγραφές, να μην αποπροσανατολίζει αλλά να συνδέει, τέλος, να μην οριοθετεί ακραία συναισθήματα αλλά να παίρνει βάρος από τη λάμψη της μεσαίας οδού, του ομαλού δρόμου.

ελενίτ
Βίκυ Τσελεπίδου
Νεφέλη
104 σελ.
Τιμή € 8,90
001 patakis eshop


 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
ΚΡΙΤΙΚΕΣ > ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ
Ελένη Καραγιάννη: «Το κόκκινο τάπερ»

Όταν έφτασε στα χέρια μου αυτή η πρώτη συλλογή διηγημάτων της Ελένης Καραγιάννη ήμουν βέβαιη, διαβάζοντας τον τίτλο, ότι θα ήταν γεμάτη αγάπη όπως ένα μαμαδίστικο «κόκκινο τάπερ» και δεν γελάστηκα....

ΚΡΙΤΙΚΕΣ > ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ
Γιώργος Αγγελίδης: «Σκοτεινή κληρονομιά»

Η Σκοτεινή κληρονομιά του Γιώργου Αγγελίδη αποτελεί μια ενδιαφέρουσα αφήγηση, που συνδυάζει με δεξιοτεχνία τη φαντασία και το κοινωνικό δράμα. Ο συγγραφέας, μετά την «Τριλογία του φεγγαριού», αποφασίζει να...

ΚΡΙΤΙΚΕΣ > ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ
Χρυσοξένη Προκοπάκη: «Αβαρής»

Το τελευταίο πεζογραφικό βιβλίο της Χρυσοξένης Προκοπάκη έρχεται για να διευρύνει τα όρια του αφηγηματικού λόγου και τον κάνει να εναγκαλισθεί μεθόδους και τεχνικές του θεάτρου και, συγκεκριμένα,...

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.