Το μυθιστόρημα Επτά αφηγείται την τελευταία βδομάδα της ζωής ενός μεσήλικα, του Αποστόλη Αντύπα, ο οποίος μαθαίνει απ' τον γιατρό του ότι πάσχει από «οξεία μυελογενή λευχαιμία». Επιλογή δεν έχει ο Αντύπας – τα οικονομικά του δεν του επιτρέπουν να αναζητήσει στο εξωτερικό την ελπίδα μιας εναλλακτικής ερευνητικής θεραπείας. Έτσι, βρίσκεται ξαφνικά πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο. Πώς τον αντιμετωπίζει; Πώς ψυχολογικά αντιδρά; Πώς διαχειρίζεται τον λίγο χρόνο που του απομένει; Θα ζήσει τις λίγες ημέρες του «έτσι όπως Ζούσε» ή «έτσι όπως Δεν ζούσε»; Πώς μπροστά στον θάνατο ανασυγκροτεί το είναι του ο Αντύπας και ανακαλύπτει τo νόημα της πραγματικής ζωής; Πώς ανακαλύπτει και αντιπαραθέτει απέναντι στον θάνατο τον έρωτα; Πώς –περνώντας μέσα από την ηδονή ή το αγοραίο πάθος– φτάνει στον πραγματικό έρωτα: στο υπαρξιακό γεγονός που το διαπερνά ο ερωτικός σπασμός του αιωνίου; Πώς το επερχόμενο τέλος του βρίσκει συνέχεια στην επαφή του με την αέναη γένεση της ζωής, που ξεπερνά τον χρόνο; Πώς, μ' άλλα λόγια, o Αντύπας φτάνει κι ανακαλύπτει τελικά την Ανάσταση: τη συνέχεια και τον δοξασμό της ζωής, που θα τον κάνουν να πει: «Δεν πεθαίνω, ρε κουφάλες!»

Οι τελευταίες μέρες του Αντύπα, του κεντρικού ήρωα του μυθιστορήματος, θα φέρουν τους συγγραφείς αντιμέτωπους με τα παραπάνω ερωτήματα και θα τους οδηγήσουν σε μια απελευθερωτική φιλοσόφηση της ζωής – αφού φιλοσόφηση, όπως έλεγε ο Λιαντίνης, σημαίνει πρώτιστα μελέτη θανάτου.

Στοχαζόμενοι με τον νου και την καρδιά τους, οι δυο συγγραφείς θα υπερβούν τα επιστημολογικά πεδία κατανόησης του πραγματικού και θ' ανοιχτούν στη διαμόρφωση μιας βαθύτερης οντολογικής θεώρησης, η οποία θεμελιώνει την κοσμοαντίληψη και την τέχνη του λόγου τους και έρχεται σε ρήξη με το συμβατικό σκέπτεσθαι, τις ηθικολογικές συμβάσεις και το κοινωνικοπολιτικό κατεστημένο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το Επτά γράφεται από δύο συγγραφείς που εναλλάσσονται στη γραφή παίρνοντας ο ένας από τον άλλον τη σκυτάλη κατά την εξέλιξη του μύθου, με τον Τάσο Κακλαμάνη να αφηγείται τη ζωή του Αντύπα κατά την ημερήσια διαδρομή της (επτά το πρωί ως επτά το βράδυ), και τον Γιάννη Τσιαντή κατά τη νυχτερινή διαδρομή της (επτά το βράδυ ως επτά το πρωί). Αυτό δεν είναι σύνηθες στον λογοτεχνικό χώρο, ο οποίος θεωρείται κατεξοχήν χώρος ατομικής έκφρασης και δημιουργίας. Το ότι οι δυο συγγραφείς εργάζονται μαζί και δημιουργούν το Επτά είναι γεγονός καθεαυτό σημαντικό και ανατρεπτικό. Μπορούμε να πούμε ότι προχωρούν την ιδέα που εκφράστηκε με το Μυθιστόρημα των Τεσσάρων (Στρατή Μυριβήλη, Μ. Καραγάτση, Άγγελου Τερζάκη, Ηλία Βενέζη) και ανοίγουν δρόμο στην υπέρβαση του ατομοκεντρισμού, ο οποίος χαρακτηρίζει τον Δυτικό πολιτισμό και διαιρεί συχνά τον ελληνισμό, γεγονός που θα τους κάνει να πουν: «Σε μια αγκαλιά όλοι μας [...] χαράζουμε τη ρότα και συμφιλιώνουμε το Έθνος μας» (σ.86).

Θεωρώ το έργο των δύο νέων συγγραφέων επίτευγμα, καθώς ανοίγει έναν νέο δρόμο στην ελληνική λογοτεχνία, η οποία εκ παραδόσεως θέτει αξιώσεις υψηλές και απαιτητικές. Οι δύο συγγραφείς κατάφεραν να λάβουν μέρος σ' αυτό το πολύ δύσκολο αγώνισμα και να ανταποκριθούν επάξια, διατηρώντας ο καθένας το ιδιαίτερο προσωπικό του ύφος, καλλιτεχνικό αισθητήριο και στιλ γραφής.

Επτά
Τάσος Κακλαμάνης, Γιάννης Τσιαντής
Μετρονόμος
168 σελ.
Τιμή € 10,65

Twitter