Κούλα Αδαλόγλου: «Βγήκε ένας ήλιος χλωμός»
Με πέντε ποιητικές συλλογές μέχρι σήμερα στη λογοτεχνική πορεία της, η Κούλα Αδαλόγλου, φιλόλογος-διδάκτορας του Αριστοτελείου με σοβαρό ερευνητικό έργο πάνω στη διδασκαλία της γλώσσας και την αξιολόγηση της γλωσσικής ικανότητας, μας έδωσε τη συλλογή διηγημάτων με τίτλο Βγήκε ένας ήλιος χλωμός. Οι αναγνώστες των διηγημάτων της αμείβονται πλουσιοπάροχα: κερδίζουν από τον καθαρό ελληνικό λόγο που μπορεί να αρθρώνεται και να μυθολογείται σε σημεία, απολαμβάνουν την ποίηση που αναδεικνύεται από τις πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις (κάθε πρόσωπο και η εκδοχή του), ονειρεύονται, θυμούνται, αναπλάθουν στιγμές, μαθητεύουν στην κατανόηση και την υπομονή, ανιχνεύουν το παρελθόν, θετικό εν πολλοίς, σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, άκρως δεσμευτικό. Γραφή εκ βαθέων, αποκαλυπτική και συγχρόνως χαρισματική μέσα σε μια διαρκή μεταμόρφωση του χρόνου που φεύγει αλλά δεν χάνεται αφήνοντας ένα φως χλωμό, έναν ήλιο χλωμό που μόνο κάποια προνομιούχα βλέμματα αντικρίζουν.
Διαβάζοντας τα διηγήματα της Κούλας Αδαλόγλου έχεις την αίσθηση ότι σφραγίζεσαι από ένα πανέμορφο τοπίο ψυχής. Ταξιδεύεις, κάποτε χάνεις τον προσανατολισμό σου, χρωματίζεσαι από τις διαθέσεις του ουρανού, της μνήμης, του διαρκώς παραπέρα που μένει πάντα ανοιχτό. Ως εκκρεμότητα ή και πιθανότητα: «Μνησιπήμων σχάση».
Τα διηγήματα της Κούλας Αδαλόγλου (15 μαζί με το εισαγωγικό και το επιλογικό) προσδιορίζουν έναν συγκεκριμένο σκηνικό χώρο επιμένοντας στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ηθοποιών-ηρώων τους. Τον χώρο αποτελεί κυρίως η Θεσσαλονίκη, πόλη του νόστου και του νοσταλγικού παρελθόντος, πόλη που μπερδεύει κομμάτια ζωής δικά της, των φίλων. Ο λόγος επιμένει να είναι μνημονικός. Οι συνθήκες του σκηνικού χώρου, το πλαίσιο της ομιλίας των ηρώων που σηματοδοτεί την αυτονομία τους («Αν η ζωή τελικά είναι εξορία και πρέπει να κερδίσεις την αυτονομία σου, αλλιώς πας χαμένος, τότε θα πρέπει να πάρεις μαζί σου, τουλάχιστον, ό,τι αγάπησες πιο πολύ. Αλλιώς δεν γίνεται, δεν βγαίνει»), η αποφυγή προσδιορισμών και η προσπάθεια της συγγραφέως να μιλήσει με λόγια που αφουγκράστηκε, ή με λόγια μοναξιάς «που τρέχει προς το μέρος της από το μέλλον με ιλιγγιώδη ταχύτητα». Λόγια εμψύχων ή και αψύχων: «Η μνήμη. Οι μνήμες. Το σπίτι ένας πλούσιος μαστός, πάντα γεμάτος και πλουσιοπάροχος και βύζαινε, βύζαινε το παρελθόν και την ευτυχία». Ένας τρόπος χρωματισμού του λόγου ως ροή της συνείδησης που αποκλείει κάθε ψευδαίσθηση: «Ο φόβος. Είναι ύπουλος. Διαβρώνει τους ανθρώπους, διαβρώνει τις σχέσεις τους. Μεγάλωσα κι άρχισα να αναρωτιέμαι. Να φοβάμαι και να αναρωτιέμαι [...]»
Διαβάζοντας τα διηγήματα της Κούλας Αδαλόγλου έχεις την αίσθηση ότι σφραγίζεσαι από ένα πανέμορφο τοπίο ψυχής. Ταξιδεύεις, κάποτε χάνεις τον προσανατολισμό σου, χρωματίζεσαι από τις διαθέσεις του ουρανού, της μνήμης, του διαρκώς παραπέρα που μένει πάντα ανοιχτό. Ως εκκρεμότητα ή και πιθανότητα: «Μνησιπήμων σχάση». Πώς εξηγείται η συμπυκνωμένη αυτή φράση; Ας ακούσουμε τη συγγραφέα: «...χρόνια τώρα κομματιάζομαι, σχώμαι. Κι αυτό το κομμάτιασμα δεν φέρνει τη λήθη. Χειρότερα, μου θυμίζει τα παλιά. Ματώνει η μνήμη. Σα να χωρίζομαι σε δυο, σε τρεις εαυτούς, αλλά αυτοί να θυμούνται κι εκεί κι εδώ και οπουδήποτε. Πολλαπλασιαστική και μνησιπήμων επιστροφή της μνήμης».
Βγήκε ένας ήλιος χλωμός
Κούλα Αδαλόγλου
Ταξιδευτής
167 σελ.
Τιμή € 14,00
