fbpx
Ευγενία Φακίνου: «Πλανόδιοι θεριστές»

Ευγενία Φακίνου: «Πλανόδιοι θεριστές»

«Εδώ το στάρι μεγαλώνει μόνο του και τα πόδια βρίσκουν τον σωστό δρόμο», φρασούλα-κλειδί ενός αλλόκοτου μοναχού που αγιογραφεί με τρεμάμενα χέρια. Προσεύχεται και διαβάζει, επιμένοντας «νομίζω ότι το διάβασμα διορθώνει την τρεμούλα. Την εσωτερική. Αυτήν που περνάει μέσα στα χέρια».

Και οι Πλανόδιοι θεριστές είναι ένα βιβλίο που μπορεί «να διορθώσει την τρεμούλα». Αυτή την τρεμούλα της κρίσης, την εσωτερική που έγινε κι εξωτερική, ή μπορεί και τ' ανάποδο, για όποιον πια την υφίσταται μικρή έχει σημασία.

Σημασία έχει η εξόδιος διαδρομή. Αυτό που επιχειρεί και επιτυγχάνει, τελικά, η Ευγενία Φακίνου με ηρωίδα της μιαν ευάλωτη, λόγω ανεργίας και μοναξιάς, έγκυο Ελένη. Την συγκινούν οι φεύγουσες και δεν είναι η πρώτη φορά. Από την Αστραδενή και το Έβδομο ρούχο ως τη Μεγάλη πράσινη, τη Μερόπη (που) ήταν το πρόσχημα, τα βιβλία Εκατό δρόμοι και μια νύχτα, Οδυσσέας και Μπλουζ, ο δρόμος και η φυγή είναι η λογοτεχνική της διαδρομή. Εμπεριέχοντας όλα εκείνα που ενώνουν χώρο και χρόνο, Ιστορία, παράδοση, μυθολογία, φύση κι ανθρώπινη ψυχή, οι ηρωίδες της ως επί το πλείστον βρίσκουν τον τρόπο, βρίσκουν τον δρόμο. Κι αυτή τη φορά θα είναι δύσκολος. Εν μέσω κρίσης, σε ρημαγμένα και παρηκμασμένα χωριά, με την απόγνωση να την ακολουθεί σαν σκιά από την πρωτεύουσα. Στη διαδρομή της, που ξεκινά κάπως δυσοίωνα από «το πεύκο των μοναχικών» και τη σκοτεινή κρεβατοκάμαρα της μάνας της, καθόλου τυχαία, τότε συνέβαιναν τα χειρότερα, τότε ήταν αλλιώς, η Ελένη θα συναντήσει κι άλλους μοναχικούς, με μια μοναξιά η οποία θ' αποτελέσει για όλους μια αλλόκοτη συγγένεια: τους πλανόδιους θεριστές, μια φωτεινή παρέα άνεργων νέων που περιφέρονται για να δουλέψουν στη συγκομιδή στην περιφέρεια, τον Σάββα, παλαιό αγωνιστή μεταλλωρύχο, χήρο πια και με παιδιά στα ξένα, τον Βάιο, έναν εκκεντρικό ομοφυλόφιλο φυσιολάτρη, μια ρημαγμένη Ρούλα μισοπεθαμένη και έτοιμη να κάνει φόνο, ένα παιδάκι που ακούει σε όλα τα ονόματα και που ξεπηδά από το πουθενά, έναν ζωγράφο μοναχό και κάποιον άλλον που επιθυμεί να πεθάνει. Μέσα σε μια φύση αναστάσιμη, με χρώματα και αρώματα, με βότανα και παραδείσια δάση, με ιστορίες, μύθους και θρύλους που είναι πιο ζωντανοί κι από τους αφημένους στη θλίψη κατοίκους. Οι τυχαίες τους συναντήσεις θ' αποτελέσουν ευλογία και θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι, τελικά, ραντεβού, η σιωπή τους θ' ανθίσει: «Να παγώσεις τα λόγια, σαν να είναι χειμώνας. Και να τα ξεπαγώσεις όταν έρθει η άνοιξη, δηλαδή κάποιος άνθρωπος». Και η ζωή τους, «μαζί». Επειδή μπορεί «η ζωή να μη μας κάνει όλα τα χατίρια», αλλά ωστόσο κάτι γεννιέται στον άλλον και μας εξημερώνει ανά πάσα στιγμή: «Είχε συνηθίσει στην παρουσία του παιδιού και της Ελένης, του άρεσαν οι συζητήσεις που έκανε μαζί της τα βραδάκια, και σκεφτόταν πόσο εύκολα κυλάει κανείς στην "εξημέρωση"», θα σκεφτεί ακόμα και ο μοναχικός και μονόχνοτος Βάιος.

Αλλά κι η ρημαγμένη Ρούλα θα «σκεφτεί με πικρία ότι αυτοί οι άνθρωποι, που δεν τους έδενε συγγένεια ή συμφέρον αλλά μια συντροφικότητα, της είχαν δείξει ότι υπήρχε κι ένας άλλος τρόπος ζωής πέρα απ' αυτόν που είχε ζήσει η ίδια» και θα βοηθήσει, θα συνυπάρξει μαζί τους, όταν θα έρθει η δική της μεγάλη στιγμή.

Ένα πραγματικά αναστάσιμο βιβλίο, παρότι μιλά για δυσκολίες και μοναξιά και γι' ανθρώπινη σταύρωση. Μια ιστορία που θα μπορούσε κάλλιστα και να αποτελεί ένα καινούργιο μοντέλο ζωής, επιτρέποντας στη ζωογόνο φύση και στην αμυντική ανθρώπινη ψυχή να γίνεται τροφός, γενναιόδωρη, μητρική, συντροφική. Η συγγένεια, όπου υπάρχει καλοσύνη και στοιχειώδης ανθρωπιά, δεν χρειάζεται και πολλά, μπορεί να πολλαπλασιαστεί, να καρπίσει.

Εξαιρετικές συγγραφικές στιγμές, τα χρώματα και τα βότανα, η φύση κι οι δρόμοι, τα ψάρια στα βουνά, τα νεκρά πουλιά, η ιερή ασθένεια του παιδιού, η ποιητική ιαματική τελετουργία της καθημερινότητας που μπορεί να σου αλλάζει ψυχή και ζωή. Ο άγνωστος Καρκαβίτσας με την «αειφυγία» που δίνει τη λύση κι αναδεικνύει την πληγή. Εκείνο το σπαρακτικό κι αβάσταχτο «δεν ανήκω πουθενά» που ανοίγει, τελικά, για να υποδεχθεί τη δωρεά του άλλου. Η περιπλάνηση που μπορεί, είναι, και εσωτερική. Μια ιστορία στην περιφέρεια και στις καρδιές των ανθρώπων, μαγική και συνάμα ρεαλιστική, περιπετειώδης, αλλόκοτη και παράδοξη. Μια διαδρομή εσωτερική κι εξωτερική, μέσα από τον εαυτό μας και μέσα στους άλλους.

Η απάντηση, φωτεινή κι ανοιχτή, σαν το υπέροχα υποσχόμενο τέλος που αποτελεί την αρχή. Των Πάντων. Με μια διαπίστωση-ευχή: «Όλοι οι άνθρωποι πρέπει ν' αγαπηθούν με κάποιον τρόπο. Για να σωθούν».

Πλανόδιοι θεριστές
Μυθιστόρημα
Ευγενία Φακίνου
Καστανιώτης
250 σελ.
Τιμή € 14,91

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
ΚΡΙΤΙΚΕΣ > ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ
Ελένη Καραγιάννη: «Το κόκκινο τάπερ»

Όταν έφτασε στα χέρια μου αυτή η πρώτη συλλογή διηγημάτων της Ελένης Καραγιάννη ήμουν βέβαιη, διαβάζοντας τον τίτλο, ότι θα ήταν γεμάτη αγάπη όπως ένα μαμαδίστικο «κόκκινο τάπερ» και δεν γελάστηκα....

ΚΡΙΤΙΚΕΣ > ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ
Γιώργος Αγγελίδης: «Σκοτεινή κληρονομιά»

Η Σκοτεινή κληρονομιά του Γιώργου Αγγελίδη αποτελεί μια ενδιαφέρουσα αφήγηση, που συνδυάζει με δεξιοτεχνία τη φαντασία και το κοινωνικό δράμα. Ο συγγραφέας, μετά την «Τριλογία του φεγγαριού», αποφασίζει να...

ΚΡΙΤΙΚΕΣ > ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ
Χρυσοξένη Προκοπάκη: «Αβαρής»

Το τελευταίο πεζογραφικό βιβλίο της Χρυσοξένης Προκοπάκη έρχεται για να διευρύνει τα όρια του αφηγηματικού λόγου και τον κάνει να εναγκαλισθεί μεθόδους και τεχνικές του θεάτρου και, συγκεκριμένα,...

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.