fbpx
Κώστας Λογαράς Γαβριηλίδης: «Ιστορίες του δρόμου»

Κώστας Λογαράς Γαβριηλίδης: «Ιστορίες του δρόμου»

Το βασικό χαρακτηριστικό των διηγημάτων του πολύ καλού συγγραφέα Κώστα Λογαρά είναι ο βαθύς ανθρώπινος πόνος, η οδύνη της ύπαρξης, το πάθος μιας δραματικής βίωσης, εντέλει ο ρεαλισμός μιας καθημερινότητας, που όντως υπαρκτή, χρωματίζει εικόνες, βίτσια και πάθη, λάθη και ανείπωτες πράξεις. Αν, δηλαδή, οι αντιήρωες των συγκεκριμένων ιστοριών προσδοκούν κάτι περισσότερο απ' αυτό που η μοίρα τούς πρόσφερε, αν οι αναχωρήσαντες, οι άρρωστοι, οι μετανάστες, οι εξαθλιωμένοι, τα νόθα, οι ψυχασθενείς, οι απλοί εργάτες, τα παροπλισμένα καμάκια, οι ναρκομανείς, οι πόρνες και οι εραστές του γυναικείου φύλου μπορούσαν να χαθούν στη λήθη, θα ερχόταν πάντα ο συγγραφέας να τους ανασύρει στην επιφάνεια, θα ερχόταν να τους δώσει λόγο και να τους εμφυσήσει ζωή. Η απόπειρα στέφεται από πλήρη επιτυχία, τα μάτια μας βουρκώνουν απ' την τραγικότητα των καταστάσεων, το συναίσθημα ρέει απίστευτα υγρό, το μελό πάει περίπατο, ενώ η αληθοφάνεια όλων όσα λαμβάνουν μέρος σε αυτή την τελετουργία και την ιεροτελεστία είναι τόσο μεγάλη, ώστε σχεδόν γινόμαστε συμμέτοχοι, ταυτιζόμαστε πλήρως και συμπάσχουμε, ακόμη και αν, όπως στο διήγημα «Η γυναίκα του Βλάση», μια νότα χιουμοριστική μάς βγάζει από το αδιέξοδο. Έτσι, στην όποια ενδιαφέρουσα κίνηση από πλευράς συγγραφέα στο να γράψει αφηγήματα που η ζέση τους να μας παρασέρνει σε άγνωστους κόσμους, σε πεδία που οι περισσότεροι από εμάς μόνο θεωρητικά γνωρίζουν, σε τόπους αγωνίας, απιστίας, ζήλιας, ασθένειας, θανάτου, τελικώς πάσης φύσης απώλειας, το αποτέλεσμα καραδοκεί να καταπιεί οποιαδήποτε αντίδραση, έστω και αναγνωστική. Καθώς, είναι διαφορετικό το να γνωρίζεις αορίστως πικρές και ηττημένες προσωπικότητες και τη δράση τους, που μπορεί να μας ελκύει αλλά όχι να μας συναρπάζει, και ασφαλώς είναι διαφορετικό να διαβάζεις τον βίο και την πολιτεία ανθρώπων του περιθωρίου, που εμπλέκονται, πολλές φορές, με πιο ενταγμένους κοινωνικά αλλά παρ' όλα αυτά δεν παύουν να είναι ακραίοι και οριακοί.

Ερχόμενος σε επαφή με τα πεζά του Λογαρά, ο δέκτης έχει την εντύπωση πως, χωρίς γλωσσικούς ακροβατισμούς αλλά με απλό τρόπο αφήγησης, όπως το επίπεδο το μορφωτικό των ηρώων του, με τη δημιουργία ενός κλίματος εντελώς ελληνικού, με προφίλ ανάλογο με το ύψος ή το βάθος της ιστορίας, με ύφος που παίρνει τη μορφή του σύμφωνα με τους νόμους και τους κώδικες της παράστασης, που κάποιοι θεατρικά στήνουν, με ατμόσφαιρα που ξεπερνά κάθε είδους λογοτεχνικό ψεύδος, όσο και αν αυτό ως απαραίτητο συνυπάρχει, τότε ακριβώς συμβαδίζει με τον «φίλο» του συγγραφέα τον Γκάμπελ, τον «αδελφό» του τον Μιχάλη, το «ίνδαλμά» του τον Μίλτο, τον «συνάδελφό» του τον Βλάση, τους «συμπαίκτες» του Κανονιέρη, Μάγο και Πρίγκιπα, έτσι ώστε να επιτυγχάνεται ένας κύκλος διηγηματογραφικός, ένα προπέτασμα χρονικό που δεν καταρρέει.

Όλα τα πεζά του τόμου είναι υψηλής αισθητικής, όλα πλησιάζουν την τελειότητα, όλα είναι «ιστορίες του δρόμου». Ας αφεθούμε όμως πιο πολύ στα: «Η τελευταία επιθυμία», «Μάτια γαλάζια σαν της μάνας του», «Μαχάλ Γιουνανία», «Η γυναίκα του Βλάση» και «Ρομίνα, η τελευταία γυναίκα της ζωής του». Κι αυτό γιατί τα θέματα των εν λόγω ιστοριών ωθούν το αστικό αφήγημα, που στις περασμένες δεκαετίες γνώρισε τεράστια άνθηση, πριν από την εξάπλωση των «μεταμοντέρνων» και των «αποδομητικών», που η νέα γενιά επεξεργάζεται. Πράγμα που δείχνει ότι ο Λογαράς όχι μόνο συντηρεί μια τεχνική γραφής, όχι μόνο διαλέγει μύθους που προάγουν την ελληνικότητα, όχι μόνο δουλεύει με συγγραφική ειλικρίνεια και τιμιότητα, αλλά παράλληλα αποκαθιστά τα πράγματα, τα βάζει στη θέση τους και υπενθυμίζει ότι τίποτα δεν είναι παρωχημένο ή νεκρό.

Κλείνοντας, μια μικρή ακόμα θετική επισήμανση: ο Λογαράς με τα ειδικά θέματα, τους περιθωριακούς μύθους και την καθαρή ματιά πάνω στα γεγονότα, επιχειρεί να αποδείξει ότι πράγματι είναι δυνατόν να υπάρχουν διαμάντια ακόμη και στη λάσπη, ότι το γκρίζο είναι πάντα επικάλυμμα ευαισθησίας, ότι το μαύρο είναι επίτευγμα και των δικών μας πεζογράφων, ότι η λογοτεχνία θα έχει πάντα το προνόμιο να εξάπτει τη φαντασία, να ορίζει το όνειρο, να επιβλέπει και να αντιγράφει τα πράγματα. Και όλα αυτά, όπως και τα δικά του προσόντα, αποτελούν την προσωπική του υστεροφημία, την ατομική του σφραγίδα, την αυτοαναφορική του ισορροπία.

Ιστορίες του δρόμου
Κώστας Λογαράς
Γαβριηλίδης
168 σελ.
Τιμή € 10,65


 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.