Το βιβλίο αυτό φτάνει μέχρι τον Όσκαρ Ουάιλντ. Όχι, δεν μετέχει στο μυθιστόρημα ο διάσημος Ιρλανδός συγγραφέας. Ωστόσο, η Βούλα Αργυροπούλου, χωρίς να το επιδιώκει, αποκρίθηκε στην έμμεση προτροπή του για καλογραμμένα βιβλία. Ο Ουάιλντ είχε αναφέρει ότι: «Τα βιβλία δεν είναι ηθικά ή ανήθικα. Είναι καλογραμμένα ή κακογραμμένα». Προφανώς η διαπίστωση απευθύνεται στους αναγνώστες, εντούτοις ο κάθε συγγραφέας έχει αυτή την απλή, αλλά δύσκολη συνάμα, αποστολή. Να προσφέρει καλογραμμένα βιβλία. Η Βούλα Αργυροπούλου το κατάφερε και αξίζει τον έπαινό μας.

Φυσικά, τα καλά λόγια κερδίζονται και το βασικότερο προτέρημα του μυθιστορήματος είναι η αλήθεια του. Ακούγεται οξύμωρο, όμως δεν είναι. Η συγγραφέας μάς δείχνει ότι για να ισχυροποιηθεί ο μύθος, έχει ανάγκη από την αλήθεια του δημιουργού. Αυτή ανακαλύπτει κανείς όταν ολοκληρώσει την ανάγνωση του βιβλίου. Η Αργυροπούλου γράφει χωρίς επιτήδευση και η φανταστική ιστορία δεν απέχει από την πραγματικότητα. Σου δίνει την εντύπωση ότι όσα έχουν αποτυπωθεί δεν έχουν υποστεί εξαντλητική επεξεργασία. Από το μυαλό και την καρδιά στο λευκό χαρτί.

Στην αφήγηση της ηρωίδας δεν υπάρχει ένταση. Εκπέμπει ζεστασιά και ευγένεια ο λόγος της. Στοιχεία που σε καθηλώνουν και σε κάνουν να συμπάσχεις μαζί της. Η επιλογή της Αργυροπούλου να ξεδιπλώσει την ιστορία μέσα από ένα πρόσωπο αποδίδει, αφού από την πρώτη κιόλας σελίδα σε «υποχρεώνει» να την ακούσεις. Είναι τέτοια η δύναμη των όσων διαβάζουμε, που είναι αναπόφευκτο να μας συνεπάρει η μυθιστορηματική ζωή της ηρωίδας.

Το μυθιστόρημα ξεκινάει με ένα όνειρο και τελειώνει με την πραγμάτωσή του. Το φινάλε δεν είναι αυτό που περίμενε η ηρωίδα. Δεν είναι όμως και τόσο μελοδραματικό, μια και η συγγραφέας ξέρεις να κρατά τις ισορροπίες. Εδώ εντοπίζεται μία ακόμη αρετή της Αργυροπούλου. Η σωστή και συνετή χρήση των προσώπων και των γεγονότων. Δεν παρασύρεται από τα πολλά θέματα που βάζει και όλοι μετέχουν στον αφηγηματικό ιστό.

Φυσικά, η μητέρα του μικρού πρωταγωνιστεί. Αυτή είναι που «γεννά» κάθε επιμέρους ιστορία και ταυτόχρονα προχωρά προς το φινάλε του ονείρου. Σε αυτή την πορεία αναδεικνύεται το ζήτημα της ανύπαντρης μητέρας που μεγαλώνει ανήλικο παιδί. Ο έρωτας ενός παιδιού για τη μητέρα του φίλου του. Η αγάπη της μάνας για το παιδί. Όλα αυτά βρίσκουν θέση στο μυθιστόρημα. Με σεμνό και κομψό τρόπο.

Η Αργυροπούλου έχει την ικανότητα να φωτίζει τις μικρές λεπτομέρειες των καταστάσεων. Μια απλή κίνηση, ένα δάκρυ και αρκεί για να διεισδύσει στον ψυχικό κόσμο των ηρώων της. Να προχωρήσει την ιστορία και να αυξήσει την αγωνία για το επερχόμενο τέλος.

Ξεχωριστό στοιχείο η θάλασσα. Δεν συνδέεται μόνο με τον τίτλο του βιβλίου, αλλά ορίζει και τη φυσιογνωμία του. Κατά κάποιον τρόπο έχουμε μια προβολή αυτού που έγραψε ο Καζαντζάκης στην Ασκητική: «Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μία σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή». Έτσι και δω. Από μια άβυσσο ξεκινά η ηρωίδα και καταλήγει σε μία άλλη. Το μεταξύ διάστημα μοιάζει με την πορεία βάρκας. Της βάρκας της ζωής, η οποία φέρνει στην επιφάνεια σαν απόνερα τις εσωτερικές διαδρομές του μυαλού και της καρδιάς.

Ο βαρκάρης και τ' απόνερα
Βούλα Αργυροπούλου
Ιωλκός
252 σελ.
Τιμή € 12,00

Twitter