fbpx
Πάτρικ Νες: «Το τέρας έρχεται» κριτική της Σταυρούλας Γ. Τσούπρου

Πάτρικ Νες: «Το τέρας έρχεται»

Το όνομα του Πάτρικ Νες ήρθε στη δημοσιότητα στις αρχές του περασμένου Σεπτεμβρίου, επ’ ευκαιρία της πρωτοβουλίας του να συγκεντρώσει, με έναν ιδιαίτερο, «συγγραφικό» τρόπο, χρήματα για τους Σύριους πρόσφυγες. Ο δικαίως πολυβραβευμένος και διάσημος συγγραφέας, πάντως, ήταν ήδη γνωστός στη χώρα μας χάρη στην κυκλοφορία του εξαιρετικού –εφηβικού, όπως προσδιορίζεται ειδολογικά– μυθιστορήματός του, με τον τίτλο Το τέρας έρχεται, βιβλίο το οποίο συγκέντρωσε και χάρισε στον δημιουργό του (όπως και στον εικονογράφο του) σημαντικότατες περγαμηνές, αλλά το οποίο θεωρώ πως στην Ελλάδα, δυστυχώς, δεν έτυχε της υποδοχής που του άξιζε. Παίρνοντας, λοιπόν, αφενός αφορμή από τα πρόσφατα γεγονότα και, αφετέρου, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον ίδιο τον Πάτρικ Νες, ο οποίος, σε ένα μικρό εισαγωγικό σημείωμα που προλογίζει το βιβλίο, γράφει: «Και τώρα είναι η ώρα να παραδώσω τη σκυτάλη σε σας. Οι ιστορίες δεν τελειώνουν στους συγγραφείς […] Στα χέρια σας κρατάτε αυτό που σκεφτήκαμε η Σοβόν κι εγώ. Εμπρός, λοιπόν. Πάρτε την ιστορία και δρόμο. Κάντε σαματά», αποφάσισα να «κάνω λίγο σαματά», έστω και καθυστερημένα, για ένα βιβλίο, το οποίο, κατά την προσωπική μου άποψη, είναι ένα από τα καλύτερα σύγχρονα ξενόγλωσσα μυθιστορήματα, εφηβικά ή μη, που έχω διαβάσει. Καθώς, δε, η πορεία της συγγραφής και της έκδοσής του έχουν την δική τους ενδιαφέρουσα ιστορία, θα ξεκινήσω από αυτήν.

Η αρχική ιδέα στην οποία βασίστηκε το βιβλίο (και αυτή η ιδέα περιελάμβανε τους χαρακτήρες, την υπόθεση και την αρχή του έργου) ανήκε στην, τιμημένη επίσης (όπως και ο Patrick Ness) με το Carnegie Medal, Σοβόν Ντάουντ (Siobhan Dowd), η οποία, εξαιτίας του πρόωρου θανάτου της από καρκίνο, στην ηλικία των 47 ετών, δεν κατάφερε ποτέ να τη μετατρέψει σε ολοκληρωμένο μυθιστόρημα. Ο Νες δεν είχε γνωριστεί ποτέ με την Ντάουντ, παρόλο που είχαν τον ίδιο επιμελητή. Μετά τον θάνατό της, το 2007, του ζητήθηκε να πάρει την ιδέα που επεξεργαζόταν η Σοβόν για το πέμπτο της μυθιστόρημα και να τη «γράψει» εκείνος. Το αποτέλεσμα ήταν το Το τέρας έρχεται (A Monster Calls), που εκδόθηκε στα αγγλικά τον Μάιο του 2011,[1] με θέμα την ιστορία του δεκατριάχρονου Κόνορ, ο οποίος προσπαθεί (ουσιαστικά αρνείται) να αποδεχτεί τη μάχη της μητέρας του με τον καρκίνο. «Κανονικά, δε θα δεχόμουν να κάνω βιβλίο την ιδέα κάποιου άλλου», δήλωνε ο Νες σε μία συνέντευξή του στο BBC. «Αλλά αυτή η ιδέα είχε τέτοια δύναμη και ζωντάνια, που σε καμία περίπτωση δεν ένιωσα πως επινοούσα κάτι που δεν θα ήθελε εκείνη [η Σοβόν Ντάουντ]. Το υλικό ήταν όσο ακριβώς χρειαζόταν για να πάρω μπρος, είχα την ελευθερία να αφήσω την ιστορία να ζήσει και να ανασάνει, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα την ιδέα της».

Στην εφηβεία ξεκινάει το ανελέητο παιχνίδι της πραγματικότητας με τον θάνατο, το μοιραίο κρυφτούλι με την αναπότρεπτη κατάληξη· στην εφηβεία ξεκινά η αληθινή ζωή, δηλαδή η συνειδητή πίκρα της, και γι’ αυτό ένα γνήσιο εφηβικό μυθιστόρημα, όπως το ανά χείρας, είναι κατάλληλο ανάγνωσμα για όλους τους ενηλίκους.

Το «τέρας» του τίτλου είναι ένα γέρικο, ήμερο έλατο (η σημασία του είδους του δέντρου γίνεται σαφής κατά τη διάρκεια της ιστορίας), που ζει κοντά στο σπίτι του ήρωα και πάνω στο οποίο η μητέρα του είχε τη συνήθεια να ξεκουράζει με αγάπη τo βλέμμα της. Όταν, όμως, το δέντρο έρχεται να συναντήσει τον Κόνορ, είναι πλέον ένα «τέρας» που περπατά και μιλά και το οποίο του υπόσχεται ότι θα ξανάρθει για να του πει τρεις ιστορίες: «Τρεις ιστορίες απ’ όταν περπάτησα ξανά. […] Κι όταν τελειώσω εγώ τις τρεις ιστορίες […] εσύ θα μου πεις μια τέταρτη […] και θα είναι η αλήθεια». Το τέρας, λοιπόν, ζητά από τον ήρωα το πιο επικίνδυνο, το πιο οδυνηρό πράγμα στον κόσμο, την αλήθεια, ενώ φαίνεται, επιπλέον, να γνωρίζει όλα τα σχετικά με τον εφιάλτη που βλέπει ο Κόνορ τις νύχτες· τον εφιάλτη με τη μητέρα του που πέφτει στον γκρεμό και τη δική του αδυναμία (;) να τη συγκρατήσει.

Οι τρεις ιστορίες, τις οποίες όντως διηγείται το τέρας στον ήρωα, είναι διφορούμενες, έτσι καθώς επικεντρώνονται στην περιπλοκότητα των ανθρώπων, των σκέψεων και των πράξεών τους: στην πρώτη, πρόκειται για έναν καλό πρίγκιπα ο οποίος διαπράττει έγκλημα για να σώσει τη χώρα του, στη δεύτερη, για έναν εφημέριο του οποίου οι κόρες πεθαίνουν, επειδή ο ίδιος σκέφτεται το σωστό αλλά πράττει το λάθος, και στην τρίτη, για έναν αόρατο άνθρωπο που επιθυμούσε διακαώς να τον βλέπουν οι άλλοι, αλλά, παραδόξως, ένιωσε ακόμα μεγαλύτερη μοναξιά όταν οι άνθρωποι άρχισαν να τον προσέχουν. Αναφερόμενος, δε, στις εν λόγω ιστορίες ο Πάτρικ Νες επεσήμανε ότι: «Η Σοβόν είχε κάποιες σημειώσεις που έλεγαν ότι θα υπήρχαν τρεις ιστορίες και πόσο ενθουσιασμένη ήταν που θα τις έγραφε, δεν έλεγε όμως τίποτα για τις ιστορίες αυτές καθαυτές ούτε για το τι θα αφορούσαν. Μου άρεσε όμως πολύ η ιδέα των ιστοριών και μου φάνηκε μεγαλοφυής ως σύλληψη και απόλυτα ταιριαστή με το θέμα του κινδύνου και του οφέλους από τις ιστορίες. Μου αρέσει αυτή η αίσθηση λαϊκού παραμυθιού και πώς γυρνάνε ανάποδα μετά το παραδοσιακό τους τελείωμα. Γενικά, τρελαίνομαι να ανακαλύπτω τι συμβαίνει μετά το “αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”». Στο μυθιστόρημα, οι ιστορίες του τέρατος αρχίζουν, βέβαια, να επηρεάζουν και να διαπλέκονται με την πραγματική ζωή του Κόνορ, ο οποίος, πλέον, εξαιτίας της εισαγωγής της μητέρας του στο νοσοκομείο, και πέραν των δεδομένων, από καιρό, δυσκολιών της σχολικής του ζωής (στην οποία πέφτει συχνά θύμα εκφοβισμού από μία συμμορία τραμπούκων συμμαθητών του), είναι αναγκασμένος να μένει με τη γιαγιά του, την οποία αντιπαθεί.

«Όταν λες την αλήθεια για το σκοτάδι των πραγμάτων (το οποίο οι έφηβοι ήδη γνωρίζουν)», είχε δηλώσει ο Νες σε μία άλλη συνέντευξή του, «και όταν επίσης λες την αλήθεια και για το φως, για την αγάπη και για την ελπίδα, για το δέσιμο με άλλους ανθρώπους, για τη δυνατότητα της λύτρωσης και την επούλωσης των πληγών, τότε όλα αυτά έχουν πιο αληθινή αίσθηση, διότι δεν έχεις πει ψέματα για το σκοτάδι. Το έχω ξαναπεί ήδη, αλλά, όταν δεν γράφεις για το σκοτάδι και για θέματα σοβαρά, είναι, κατά κάποιον τρόπο, σαν να εγκαταλείπεις τον έφηβο αναγνώστη μόνο μπροστά στο σκοτάδι. Κι εγώ τουλάχιστον αυτό δεν θα το κάνω σε καμιά περίπτωση». Πράγματι. Ο ήρωας, ο οποίος έρχεται στο τέλος σκληρά αντιμέτωπος με την αλήθεια του, τη δική του και άρα και της μητέρας του, δεν εγκαταλείπεται από τον συγγραφέα αβοήθητος στο πέλαγος της αυτολύπησης και τον ψυχαναγκασμό της αυτοτιμωρίας, αλλά αποδεικνύεται ικανός, πια, χάρη στην κατάλληλη προετοιμασία του από το «τέρας» (που ήξερε πώς να χειριστεί σωστά τη δύναμη του Λόγου), να σταθεί στα πόδια του.

Πέρα, ωστόσο, και από αυτό το παράδειγμα ζωής, ένα παράδειγμα δοσμένο από τον συγγραφέα (και τολμώ να πω και τον άνθρωπο) Πάτρικ Νες με τιμιότητα, αίσθημα ευθύνης, αλλά και αναμφισβήτητη αφηγηματική τέχνη, θεωρώ πως το συγκεκριμένο μυθιστόρημα έχει κάτι ακόμη σπανιότερο να προσφέρει, χάρη στην ξεχωριστή αλληγορική του δύναμη: έχει να προσφέρει έναν βαθύ όσο και προσιτό φιλοσοφικό στοχασμό. Διότι, αλήθεια, πώς ένα δέντρο μπορεί να είναι ή να παρουσιάζεται ως τέρας; Τι είναι τέρας, τελικά;

«Ενώ το κοιτούσε ο Κόνορ, τα ψηλότερα κλαδιά του δέντρου ενώθηκαν και δημιούργησαν ένα τεράστιο και τρομερό πρόσωπο, όπου το φως και οι σκιές έπλασαν το στόμα και τη μύτη, ακόμα και τα μάτια, που του ανταπέδιδαν το βλέμμα. Άλλα κλαδιά τυλίγονταν μεταξύ τους τρίζοντας και μουγκρίζοντας διαρκώς, ώσπου σχημάτισαν δυο μακριά χέρια κι ένα ακόμα πόδι, που στάθηκε δίπλα στον κεντρικό κορμό. Το υπόλοιπο δέντρο έγινε ραχοκοκαλιά και σώμα, και οι λεπτές βελόνες του φυλλώματος μπλέχτηκαν κι έφτιαξαν ένα πράσινο φουντωτό δέρμα, που σάλευε και ανάσαινε σαν να είχε από κάτω του μυς και πνευμόνια.

»Είχε ξεπεράσει ήδη σε ύψος το παράθυρο του Κόνορ, κι όσο έπαιρνε μορφή, το τέρας ολοένα και φάρδαινε και τώρα φαινόταν δυνατό, ρωμαλέο, πανίσχυρο. Κοιτούσε διαρκώς τον Κόνορ, κι εκείνος άκουγε την ηχηρή ανάσα του να βγαίνει σαν τον άνεμο από το στόμα του. Το τέρας ακούμπησε τα τεράστια χέρια του δεξιά και αριστερά από το παράθυρο κι έσκυψε το κεφάλι, ώσπου τα πελώρια μάτια του γέμισαν όλο το άνοιγμά του, καρφώνοντας τον Κόνορ αγριεμένα. Το σπίτι του Κόνορ βόγκηξε ελαφρά κάτω από το βάρος του.[2]

»Και τότε το τέρας μίλησε».

Σε μια προσπάθεια να συγκεντρώσουμε (προκειμένου να σχηματιστεί μία συνολικότερη, αν και απελπιστικά ενδεικτική, εικόνα) διαφορετικές οπτικές γωνίες μέσω των οποίων έχουν αντιμετωπιστεί οι βασιλιάδες της φυτικής επικράτειας, ανατρέξαμε τόσο: α) στη Θεία Κωμωδία τουΔάντη, όπου εκεί, στον 7ο Κύκλο της Κόλασης, όσοι είναι βίαιοι απέναντι στον εαυτό τους παρουσιάζονται, αναλόγως, ως μεταμορφωμένοι σε δέντρα (ή ως κυνηγημένοι από άγρια σκυλιά), όσο και β) στο απόσπασμα από το Κατά ΜάρκονΕυαγγέλιο (όπως παρατίθεται και από τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη στο διήγημα «Υπό την βασιλικήν δρυν»), όπου οι άνθρωποι παρομοιάζονται, κατά κάποιον τρόπο, με δέντρα που κινούνται, αλλά και γ) στο θεατρικό έργο Ο Γουανάκος του Γιάννη Ψυχάρη (αφιερωμένο στον Κωστή Παλαμά, στο έργο του οποίου, εξάλλου, το μοτίβο των δέντρων που μιλούν υπάρχει αρκετές φορές), όπου τα δέντρα παρουσιάζονται να συνομιλούν επί σκηνής, απηχώντας έτσι ίσως (πέραν της ειδικής στόχευσης του συγγραφέα) και κάποια κατάλοιπα της αρχαίας Δενδρολατρίας (παρόμοια προέλευση πρέπει να έχουν και οι Εντ, οι δεντροβοσκοί, στον Άρχοντα των δαχτυλιδιών του Τόλκιν, όπως, βέβαια, και όλα τα ομιλούντα δέντρα της λαογραφικής παράδοσης), για να καταλήξουμε, από τη μία πλευρά, δ) στο κλασικό ιαπωνικό (θεατρικό) δράμα, το γνωστό ως Νο, όπου ως μόνιμο πλαίσιο-σκηνικό χρησιμοποιείται ένα μεγαλόπρεπο πεύκο, αειθαλές σύμβολο, μεταξύ άλλων, της σταθερότητας και της γαλήνης, και, από την άλλη πλευρά, ε) στην Παλαιά Διαθήκη, με τον αρχετυπικό συμβολισμό εκεί του Δέντρου της Γνώσης, συμβολισμός ο οποίος θα λέγαμε πως στεγάζει όλες τις παραπάνω εκδοχές και ο οποίος, επιπλέον, ανταποκρίνεται πλήρως στην αλληγορία τού ανά χείρας βιβλίου, αν αυτή δεν εννοηθεί αποκλειστικά μέσα στα στενά όρια του Καλού και του Κακού.

«Το δέντρο όπως και κάθε φυτό είναι ένδειξη με την οποία αρχίζει η συζήτηση για τη γονιμότητα, την παραγωγικότητα και τη δύναμη. Είναι επίσης ο τόπος όπου βρίσκεται συμπυκνωμένη η αναπτυσσόμενη ζωή. Το δέντρο σαν τόπος μιας ολικής παραγωγικότητας και δύναμης, πηγή ανανεούμενης ζωής σε κάθε εποχή, είναι σε πρώτη θέση το σύμβολο του σύμπαντος. Το δέντρο λοιπόν αποτελεί τον άξονα του κόσμου (axis mundi) και την εικόνα του κόσμου (imago mundi). Ο μικρόκοσμος αυτός συνιστά το στήριγμα του ανθρώπου, τη σπονδυλική στήλη του, το κέντρο και τον δρόμο της ακμής του», γράφει ο καθηγητής Κωνσταντίνος Π. Χαραλαμπίδης, στο άρθρο του «Δέντρα και Δεντρολατρία στον Ιουδαϊκό κόσμο».[3]

Πράγματι. Το τέρας που έρχεται, το τέρας που επισκέπτεται τον κεντρικό (ανθρώπινο) ήρωα του βιβλίου είναι, σύμφωνα και με τα λόγια του ίδιου του δέντρου, του ίδιου του τέρατος, όταν απευθύνεται στον Κόνορ: «ο αιώνιος Άνθρωπος-Φύλλο».

«“Ποιος είμαι;” επανέλαβε το τέρας, εξακολουθώντας να βρυχιέται. “Είμαι η ραχοκοκαλιά των βουνών! Είμαι τα δάκρυα των ποταμών! Είμαι τα πνευμόνια που ανασαίνουν τον άνεμο! Είμαι ο λύκος που σκοτώνει το ελάφι, το γεράκι που σκοτώνει το ποντίκι, η αράχνη που σκοτώνει τη μύγα! Και είμαι και το ελάφι, το ποντίκι και η μύγα που θα φαγωθεί! Είμαι το φίδι του κόσμου που τρώει την ουρά του! Είμαι καθετί ανήμερο και ανεξημέρωτο!” Το τέρας έφερε τον Κόνορ κοντά στο μάτι του. “Είμαι αυτή η άγρια γη κι έχω έρθει να σε πάρω, Κόνορ Ο’ Μάλλεϋ”.

»“Μοιάζεις με δέντρο πάντως…” μουρμούρισε ο Κόνορ.

»Το τέρας τον έσφιξε, ώσπου εκείνος ούρλιαξε.

»“Δεν έρχομαι συχνά περπατώντας, μικρέ”, μούγκρισε το τέρας, “παρά μόνο για θέματα ζωής και θανάτου. Και τότε απαιτώ να ακουστώ!”»

Η απειλή της γνωστοποίησης και ταυτόχρονα της συνειδητοποίησης της θλιβερής αλήθειας του θανάτου από την πλευρά του Κόνορ, η παραδοχή της οδυνηρής αλήθειας πως η δική σου ζωή συνεχίζεται και ύστερα από τον θάνατο ενός πολυαγαπημένου προσώπου, η ανάληψη της ευθύνης μιας ειλικρινούς στάσης απέναντι στον εαυτό μας και τους άλλους· όλα αυτά μαζί και το καθένα ξεχωριστά συμπυκνώνονται και συγκροτούν το τέρας που επισκέπτεται τον Κόνορ, την άγρια ιστορία / εσωτερική αφήγηση που τον κυνηγά (και με τη μορφή του εφιάλτη), ζητώντας να τον δαγκώσει, να τον εξουθενώσει, να τον σκοτώσει. Στην εφηβεία ξεκινάει το ανελέητο παιχνίδι της πραγματικότητας με τον θάνατο, το μοιραίο κρυφτούλι με την αναπότρεπτη κατάληξη· στην εφηβεία ξεκινά η αληθινή ζωή, δηλαδή η συνειδητή πίκρα της, και γι’ αυτό ένα γνήσιο εφηβικό μυθιστόρημα, όπως το ανά χείρας, είναι κατάλληλο ανάγνωσμα για όλους τους ενηλίκους.

Γιατί, άραγε, επελέγη το Δέντρο για να συμβολίζει τον καρπό της Γνώσης, την κατάκτηση της αλήθειας της ζωής, όπου το Καλό και το Κακό συνυπάρχουν και συνεργάζονται; Μήπως διότι η δημιουργία του καρπού χρειάζεται όλη τη δύναμη, όλον τον διαθέσιμο χρόνο, όλους τους χυμούς του Δέντρου, ολόκληρη την, σε αυτόν τον στόχο, συντονισμένη, έστω και αθέλητα, ύπαρξή του; Μήπως διότι ποτέ δεν ξέρεις, πριν δοκιμάσεις έναν καρπό, τι γεύση έχει;

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] Το μυθιστόρημα Το τέρας έρχεται είναι το πρώτο βιβλίο που βραβεύεται και με τα δύο σπουδαιότερα βρετανικά (ο συγγραφέας ζει από το 1999 στο Λονδίνο) βραβεία για παιδικά-εφηβικά βιβλία στη Μεγάλη Βρετανία (το Carnegie Medal για το κείμενο του Νες και το Kate Greenaway Medal για τις εικόνες του Κέι). Του έχουν, όμως, απονεμηθεί και πολλά άλλα βραβεία, ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζουν το Galaxy Book Award, το Red House Children Book Award και, στη Γερμανία, το Deutscher Jugendliteraturpreis, ενώ στις ΗΠΑ βρίσκεται στη λίστα με τα καλύτερα βιβλία για παιδιά των New York Times και Publishers’  Weekly. Έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 17 χώρες. Μάλιστα, στη χώρα μας τιμήθηκε και με το Βραβείο Μετάφρασης στα ελληνικά ξένου βιβλίου παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας από το Ελληνικό Τμήμα της IBBY.
[2] Τα ασπρόμαυρα εικαστικά, τα οποία κοσμούν την έκδοση, πραγματικά «κόβουν την ανάσα, συνεισφέροντας τα μέγιστα στη γοητεία του βιβλίου». Την εξαιρετική εικονογραφική γλαφυρότητα επεξηγεί, κατά έναν τρόπο, το ακόλουθο απόσπασμα από συνέντευξη του Τζιμ Κέι (Jim Kay) στον ιστότοπο YA Bibliophile: «Όποιος βλέπει ταινίες τρόμου ξέρει πως περισσότερο σε φοβίζει αυτό που δεν βλέπεις, κι έτσι προσπαθήσαμε να μη δείχνουμε και πολλά από το τέρας. Ο σχεδιασμός του τέρατος πέρασε από διάφορα στάδια. Ο Πάτρικ ήξερε τι επιδίωκε, πράγμα που βοήθησε πολύ. Τα πρώτα μου σκίτσα ήταν φρικτά· το είχα κάνει υπερβολικά ξερακιανό, υπερβολικά αγριεμένο, από αυτά τα σκίτσα όμως προήλθε η ιδέα να κάνω το κεφάλι του να μοιάζει με κλαδεμένο δέντρο και τα χέρια του να θυμίζουν ρίζες, κανονικές, με τα χώματα, όπως βγαίνουν από τη γη. Έπρεπε να είναι συμπαγές, έπρεπε να δίνει την αίσθηση της μάζας, αλλά η ιστορία έδινε και τη δυνατότητα για διακριτικές αλλαγές, ανάλογα με τη διάθεσή του· άλλοτε να έχει πιο ανθρώπινη μορφή, για να δείχνει την αγάπη του για τον άνθρωπο, κι άλλοτε να μοιάζει σαν ένα συνονθύλευμα από κλαδιά, όταν δεν ήταν και τόσο καλοπροαίρετο».
[3] Βλ. στο Κωνσταντίνου Π. Χαραλαμπίδη, «Δέντρα και Δεντρολατρία στον Ιουδαϊκό κόσμο», Χρονικά, Έκδοση του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου της Ελλάδος, τόμος Μ′, αρ. φ. 214, Μάρτιος-Απρίλιος 2008, σσ. 3-5 / σ. 3.



Το τέρας έρχεται
Πάτρικ Νες
μετάφραση: Μαργαρίτα Ζαχαριάδου
εικονογράφηση: Τζιμ Κέι
Πατάκης
215 σελ.
Τιμή € 14,70
001 patakis eshop

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
ΚΡΙΤΙΚΕΣ > ΝΕΑΝΙΚΑ - ΕΦΗΒΙΚΑ
Kiran Millwood Hargrave: «H Τζούλια και ο καρχαρίας»

Εμένα με λένε Τζούλια. Και θα σας διηγηθώ την ιστορία από εκείνο το καλοκαίρι που πέρασα σε έναν φάρο. Το καλοκαίρι που σχεδόν έχασα τη μαμά μου και βρήκα έναν καρχαρία πιο παλιό κι από τα αιωνόβια δέντρα... Απλά,...

ΚΡΙΤΙΚΕΣ > ΝΕΑΝΙΚΑ - ΕΦΗΒΙΚΑ
Στέλλα Στεργίου – Γεωργία Ζάχαρη: «Άλκη Ζέη: Κοντά στις ράγιες»

Μία πολύ επιτυχημένη μεταφορά σε graphic novel ενός από τα πιο αγαπημένα μυθιστορήματα της μεγάλης Ελληνίδας συγγραφέα, της Άλκης Ζέη, η οποία απεβίωσε το 2020, υπογράφουν δύο νέες γυναίκες...

ΚΡΙΤΙΚΕΣ > ΝΕΑΝΙΚΑ - ΕΦΗΒΙΚΑ
Θοδωρής Κούκιας: «Τετράγωνα κύματα, ιπτάμενες μέδουσες»

Συναρπάζει νεαρούς αλλά και μεγαλύτερους αναγνώστες το βιβλίο του Θοδωρή Κούκια Τετράγωνα κύματα, ιπτάμενες μέδουσες, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κέδρος, για αναγνώστες από 15 ετών. Η ιστορία του...

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.