Εξαιρετικά άμεσο και ειλικρινές το καινούργιο έργο της Αργυρώς Πιπίνη. Οι ιερές και ασθματικές ώρες της ενηλικίωσης της Αλίκης, μέσα από τις δυσκολίες των οικογενειακών σχέσεων, και συνάμα της οικονομικής, ηθικής και πολιτικής αναστάτωσης που βιώνει το κορίτσι, μα και η χώρα, μου θύμισε τον εαυτό μου στην ηλικία της. Θαρρώ και πολλών κοριτσιών η ψυχή θα αντιφεγγιστεί στο ευαίσθητο μα και εξαιρετικά δυνατό αυτό κείμενο. Γραπτό που συνεπαίρνει, ταράζει με την αλήθεια, άλλοτε σκληρή, άλλοτε τρυφερή και βελούδινη, που εικονίζει. Βεβαίως, στις μέρες μας τα κέντρα των πόλεων τέτοιου είδους εικόνες προσφέρουν σ' ολόκληρη την οικουμένη. Ποιας πόλης; Πότε, πού, πώς και γιατί; Η κάθε Αλίκη που την περπάτησε ξέρει να χάνεται στον προσωπικό της λαβύρινθο. Μα συχνά ξέρει και να ανορθώνεται και να ξαναβρίσκει τη ζωοποιό δύναμη της ωραίας νιότης. Μόνο το σκηνικό αλλάζει από πόλη σε πόλη.

Οι αναδρομές έχουν δεξιοτεχνία. Μαστοριά είναι να πηγαίνεις στα κρίσιμα κομμάτια του κειμένου μπρος-πίσω και σπαστά μάλιστα. Πιστεύω στη σύντομη αφήγηση, στις μικρές φόρμες. Το μικρό είναι όμορφο. Γιατί άλλωστε να γράφονται λεπτομέρειες, αν μπορούν να γραφτούν μικρής έκτασης κείμενα με ποιητική διάθεση; Ας δίνουμε και στη φαντασία τον χώρο και τον χρόνο της... Ξέρει αυτή. Γιατρεύει δε.

Είναι δε αξιοσημείωτο πόσο τρομακτικά δυνατή και αληθινή είναι η πρωτεύουσά μας τη νύχτα μέσα από τη γραφή της Αργυρώς Πιπίνη: ποίηση μαζί και παραίτηση, η απέραντη μοναξιά και η ευλογημένη συντροφικότητα. Η ανατριχίλα και το δάκρυ της ανακούφισης. Η ανέχεια και ο φόβος. Μια Αθήνα μάνα και μια Αθήνα μητριά.

Η Αλίκη στην πόλη έχει οικονομία, δράση και ενδιαφέρον, ζωντανούς χαρακτήρες, μέσω του ουσιαστικού, χωρίς επίθετα· η Αργυρώ Πιπίνη εστιάζει στα επεισόδια. Προκαλεί τις δυνάμεις της και τις δικές μας. Είμαι σίγουρη ότι οι νεαροί, και όχι μόνο, αναγνώστες θα το λατρέψουν. Λόγος πυκνός, σκηνές θεάτρου, πνοή και ρυθμός, αμεσότητα, που άλλοτε κάνει το κείμενο υπαινικτικό και καμιά φορά κρυπτό: «...και μετά άρχισε να βλέπει τον άλλο γιατρό, τον ψ. Για να του μιλάει». Είναι εργαλείο επιβίωσης η ψυχοθεραπεία. Καλοδεχούμενο κι απαραίτητο.

Η μείξη των γεγονότων του corpus, όπου το ένστικτο επιβίωσης της ηρωίδας κάνει focus στη μουσική, είναι θαυμάσιο εύρημα. Η μουσική θεραπεύει. Ο μύθος του Ορφέα και της Ευρυδίκης προκαλεί επίσης τον αναγνώστη να τον ακολουθήσει σε δράση ταινίας δρόμου και μύησης στην Αθήνα, στο κέντρο, στο Μοναστηράκι, στους άστεγους, στους γκραφιτάδες: «Φόραγαν φούτερ με κουκούλες – γυρισμένοι πλάτη περπατούσαν σ' έναν άδειο δρόμο. Γκρεμίδια. Βομβαρδισμένα;» Η Αλίκη ανάμεσά τους δημιουργεί σπουδαία τοιχογραφία. Είναι δε αξιοσημείωτο πόσο τρομακτικά δυνατή και αληθινή είναι η πρωτεύουσά μας τη νύχτα μέσα από τη γραφή της Αργυρώς Πιπίνη: ποίηση μαζί και παραίτηση, η απέραντη μοναξιά και η ευλογημένη συντροφικότητα. Η ανατριχίλα και το δάκρυ της ανακούφισης. Η ανέχεια και ο φόβος. Μια Αθήνα μάνα και μια Αθήνα μητριά.

Όμως η ηρωίδα είναι γενναία. Θέλει να σωθεί. Και θα σωθεί. Θα σταθεί όρθια σε ό,τι την πλήγωσε, σε αυτά που την ταπείνωσαν, σ' εκείνα που την πόνεσαν. Στις απώλειες. Στο πένθος του νεογέννητου έρωτα. Έπειτα, θα ανοίξει την ψυχή της σαν τριαντάφυλλο και σαν πανσέ. Θα μοσκοβολήσουν μικρές ριπές αγάπης αληθινής· έστω και αθέατης. Μέσα σε μια νύχτα. Όλα αυτά θα γεννηθούν και θα σβηστούν μέσα σε λίγες ώρες. «Σε μια νύχτα η ζωή μου» λέει ένα παλιό δημοτικό τραγούδι του Πόντου.

Οι πληγωμένες μάνες, τα αδιέξοδα των πατέρων, το καθρέφτισμα στα μάτια των παιδιών, η πίκρα που τα δηλητηριάζει, αχ, Αλίκη τι τραβάς. Τι; Η πόλη κλαίει. Αχ, Αλίκη, όνειρο και μνήμη. Θέλει με τη στάση της να ταρακουνήσει τη μαμά που πολεμάει τον μπαμπά, τη μοναχοκόρη, τη ζωή, τον εαυτό της, το οικογενειακό σύστημα. Μετακινείται μυστικά η κοπελίτσα. Φεύγει από το σπίτι, διανυκτερεύει σε λεωφορεία, σε πεζοδρόμια, συνομιλεί με άστεγους. Μέχρι που σπάει τα μούτρα της, κομματιάζει την ψυχή της στην τελευταία ενότητα. Κι όλα αυτά για να σώσει το σπιτικό της. Τους ούτως ή άλλως ζορισμένους γονείς. Τους απογοητευμένους από μια ζωή που δεν την ονειρεύτηκαν έτσι. Τα καταφέρνει! Νικά! Να αφυπνιστούν οι γονείς, ν' αλλάξουν τρόπο συμπεριφοράς, να σβήσουν φόβους και λανθασμένες πεποιθήσεις.

Μικρές οι φράσεις, κοφτές, σπαράγματα καθημερινών κινήσεων, αποσιωπητικά: «...έπεφτε βαθιά στην κουνελότρυπα. Με τα δάχτυλα γαντζωμένα στο μενταγιόν του λαιμού της ταξίδευε στη δική της χώρα των θαυμάτων». Και έρχεται η κορύφωση των συναισθημάτων: «Όταν το είδε τελειωμένο, ένα κύμα έσκασε μέσα της». Τα κύματα της Μεσογείου, όταν σκάνε, βγάζουν όλη την καταστρεπτική μανία τους στο αέρα. Αλλιώς... αλίμονο, καταπίνουν όποιο πλεούμενο βρεθεί μπροστά τους.

Μου άρεσε πολύ το βιβλίο. Αναγνωρίζω την ευαίσθητη, ταλαντούχο συγγραφέα, ηθοποιό διακεκριμένη και ξεχωριστή μεταφράστρια. Μας έδωσε ένα νεανικό ανάγνωσμα ρεαλιστικό και συνάμα ποιητικό, μοντέρνο και εσαεί διαχρονικό. Διότι η Αλίκη είναι μια ηρωίδα που ξεπερνάει τον χρόνο.
Ηλικία: έφηβοι και νέοι.

Η Αλίκη στην πόλη
Αφήγημα
Αργυρώ Πιπίνη
Πατάκης
60 σελ.
Τιμή € 6,50

Twitter