Τζιλ Μέρφι: «Αγαπημένο μου σκυλάκι»
Η Αγγλίδα συγγραφέας και εικονογράφος Τζιλ Μέρφι (Jill Murphy), γεννημένη στο Λονδίνο το 1949, είναι εξαιρετικά γνωστή και πολύ αγαπητή όχι μόνο στη χώρα της. Βιβλία της κυκλοφορούν μεταφρασμένα σε πολλές γλώσσες και οι χαριτωμένοι και ευφραντικοί ήρωές της κράτησαν και κρατούν συντροφιά σε αμέτρητα παιδιά, χαρίζοντάς τους ένα συνεχές χαμόγελο μαζί με αισθήματα μεγάλης αξίας, όπως αυτά της φιλαλληλίας, της συντροφικότητας, του σεβασμού στη φύση. Και της απεριόριστης αγάπης στα ζώα. Αδυνατούμε να απαριθμήσουμε τα βραβεία με τα οποία τιμήθηκε κατά καιρούς, ενδεικτικώς μόνον ας αναφερθούμε σε εκείνα της Ένωσης Βρετανικών Βιβλιοθηκών (1980), το βραβείο Smarties (1995), το Χρυσό Βραβείο Γκέισχεντ (1996), το Βραβείο Σέφιλντ (1996).
Αν και καμιά φορά τα βραβεία δεν αντιπροσωπεύουν την ποιότητα ή το ιδιαίτερο και ξεχωριστό πνεύμα, ακόμη και την ελκυστικότητα ή την πρωτοτυπία ενός βιβλίου ή το μόχθο που κατεβλήθη γι’ αυτό από μέρους του δημιουργού, ένα βραβείο με κύρος και αξιοπιστία είναι πάντοτε σεβαστό, επιθυμητό και βοηθά αρκετά στην κυκλοφορία του βιβλίου και στην αναγνώριση του συγγραφέα. Πόσο μάλλον όταν, όπως στην περίπτωση της Μέρφι, έχουμε άνω των δέκα γνωστών βραβείων συν μία τιμητική υποτροφία από το University College Falmouth (2007). Το έργο της Η τελευταία Νοο-Νοο διασκευάστηκε και ανέβηκε στο θέατρο Polka του Λονδίνου, ενώ η Μεγάλη οικογένεια έγινε τηλεοπτική σειρά.
Τη συγγραφέα και εικονογράφο στην Ελλάδα τη γνωρίσαμε ήδη από τη δεκαετία του ’90, από τις Εκδόσεις Ρώσση. Μάλιστα, είχαμε διασκεδάσει με τους τίτλους Επιτέλους ησυχία, Μια ήσυχη βραδιά στο σπίτι, Δίαιτα για ελέφαντες, Μια βόλτα στο φεγγάρι και Οικογενειακή ευτυχία, 1989. Στα έργα αυτά η Τζιλ Μέρφι τοποθετεί τα ωραιότατα και πολύ αστεία ζωάκια της σε κουκλίστικα, καλοβαλμένα σπίτια, που περικλείουν την αγάπη και την τρυφερότητα, μες στα οποία βιώνουν διάφορα απρόοπτα και συχνά ευτράπελα γεγονότα. Η ποιότητά τους, οι πρωτότυπες περιπέτειες, το λεπτό χιούμορ, η εικονογράφηση με τα απαλά σχήματα και χρώματα, ελκύουν τα μικρά παιδιά και έτσι δημιουργούνται καλές πρώτες αναγνωστικές επαφές.
Σήμερα έχουμε ένα καινούργιο βιβλίο της γνωστής συγγραφέως, το Αγαπημένο μου σκυλάκι, που δεν προορίζεται για πολύ μικρά παιδιά. Πρόκειται για μυθιστόρημα με περιπέτεια, αγωνία, ζωντάνια και πολύ τρυφερά, θερμά αισθήματα. Μια ιστορία την οποία κι εμείς παρακολουθήσαμε με ζωηρό ενδιαφέρον.
Πρόκειται για σελίδες από τη ζωή ενός μικρού αγοριού, του Τσάρλι, και του Άλφι, ενός σκοτσέζικου κυνηγόσκυλου. Παιδί και σκύλος ανήκουν ο ένας στον άλλο. Φίλοι, σύντροφοι αγαπημένοι και αχώριστοι, παρακολουθούμε περιστατικά και δείγματα αγάπης πάμπολλα, και άλλα τόσα απόγνωσης κι απελπισίας καθώς ο Σκοτσέζος Άλφι που, σύμφωνα με σχετικά βιβλία και άρθρα, «είναι από τα πιο γλυκά κι ευγενικά κυνηγόσκυλα του κόσμου και κάνουν τα πάντα για να μη στενοχωρήσουν τους ιδιοκτήτες τους, και πάντα χαμογελούν από τη χαρά τους όταν τους βλέπουν», ο Άλφι, λοιπόν, το ζώο το αφοσιωμένο και καλό, χάθηκε. «Στα σκοτσέζικα κυνηγόσκυλα αρέσει να ακουμπούν πάνω στους ανθρώπους, ιδιαίτερα πάνω σ’ εκείνους που αγαπούν και μπορούν να συναγωνιστούν στην ταχύτητα ένα αυτοκίνητο που τρέχει με εξήντα χιλιόμετρα την ώρα». Αυτός είναι ο Άλφι που βύθισε στη θλίψη το φίλο του. Αλλά και αυτός είναι ο Άλφι που ξάφνου βρέθηκε μόνος με την καρδιά να βροντοχτυπά πικραμένη και φοβισμένη. Εκτεθειμένος σε κινδύνους καθώς δεν γνωρίζει τον κόσμο έξω, βαδίζει σε δρόμους με φασαρία, δειλός και τρομοκρατημένος από τη στιγμή που, με ένα υπέροχο και απρόσμενο άλμα, εγκατέλειψε τον ξενώνα σκύλων όπου τον είχαν αφήσει για λίγες μέρες ο Τσάρλι και η μητέρα του, όταν χρειάστηκε να λείψουν από την πόλη.
Είχε πάει στο σπίτι τους η κοπέλα από τον ξενώνα να τον παραλάβει, άτομο υπεύθυνο και με αγάπη στα ζώα, αλλά οι κραυγές του Άλφι όταν έφευγαν με το ξένο φορτηγάκι ήταν εφιαλτικές. «ΑΝΟΙΞΤΕ ΜΟΥ!» γάβγιζε. «ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΑΝΟΙΞΤΕ ΜΟΥ! ΖΗΤΑΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΚΥΝΗΓΗΣΑ ΤΗ ΓΑΤΑ! ΖΗΤΑΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΕΚΛΕΨΑ ΤΑ ΣΑΝΤΟΥΙΤΣ!» Προσπαθούσε να τους μιλήσει και σπάραζε. «Αχ, μαμά», είπε ανήσυχα ο Τσάρλι. «Στ’ αλήθεια δε θέλει να πάει!» «Μη στενοχωριέσαι», απάντησε γλυκά η κοπέλα που είχε τον ξενώνα. «Θα περάσει υπέροχα». «ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΩ!» αγρίεψε ο Άλφι. Και ώσπου απομακρύνθηκαν όλο συγγνώμη ζητούσε. Γοερά. Η καρδούλα του του έλεγε πως τον έδιωχναν.
Τώρα που το έσκασε περιπλανιέται εδώ κι εκεί. Και δεν ξέρει πού να γείρει να πει τον πόνο του. Έχει χάσει ό,τι πιο πολύ αγαπά. Εν τω μεταξύ, στις παρυφές του δάσους, έξω από τη φωλιά τους, ένα ζευγάρι αλεπούδων, ο Ξύπνιος και η Ηλιάνα, συζητούν. «Δεν είναι υπέροχο το φθινόπωρο; Έχουμε το ίδιο χρώμα με τα φύλλα…» Και ακόμη: «Πάμε να ρίξουμε μια ματιά σ’ εκείνα τα μαγαζιά που συνορεύουν με το δάσος… Συχνά ξεχνούν να κλείσουν το καπάκι των σκουπιδοτενεκέδων. Ίσως έμειναν αποφάγια…» Μα ξάφνου κοκαλώνουν και μετά οπισθοχωρούν προσεκτικά. Δυο κοπέλες φωνάζουν «Άλφι… Άλφι…» με φωνή βουτηγμένη στο κλάμα και στην αγωνία. Είναι τα κορίτσια που έχουν τον ξενώνα, τον οποίον ο Άλφι εγκατέλειψε μ’ εκείνο το απίστευτο άλμα του. «Αναρωτιέμαι ποιος είναι αυτός ο Άλφι», απορεί η Ηλιάνα και βλέπει τις κοπέλες να φεύγουν στενοχωρημένες στο σκοτάδι. «Όποιος κι αν είναι, σίγουρα τους έχει στενοχωρήσει», απαντά ο Ξύπνιος και ξεκινούν για την πόλη. Πεινούν. Εκεί ξεσπά καταιγίδα και επιστρέφουν γρήγορα στο λημέρι τους, έρποντας ανάμεσα στα χαμόκλαδα λόγω της δυνατής βροχής. Και τι έκπληξη! Έξω από τη φωλιά τους, κουλουριασμένος σ’ ένα θάμνο, βρίσκεται ο Άλφι. Ήδη τον είχαν μυρίσει πριν τον δουν. Ζώο μεγάλο, πλάσμα τεράστιο που κλαψουρίζει παραπονεμένα. «Είναι άλογο, μήπως;» απορούν. Τελικώς: «Τι ακριβώς είσαι;» θέλησαν να πληροφορηθούν. «Είμαι χαμένος», είναι η απάντηση του Άλφι. «Και είμαι κυνηγόσκυλο». Και: «Δεν κυνηγάς αλεπούδες, έτσι;» θορυβήθηκε το ζεύγος.
Από εκείνη τη συνάντηση ξεκίνησε μια όμορφη και στέρεα φιλία ανάμεσα στα ανόμοια –εξωτερικώς– αυτά πλάσματα, τα οποία εσωτερικώς είχαν τα ίδια γνωρίσματα: αισθήματα θερμά, αισθήματα αλληλεγγύης, σεβασμού, αγάπης στον πλησίον. Ωραία σχέση. Η οποία έδωσε τους καρπούς της. Τώρα ο Άλφι είναι ξανά στο σπίτι του. Με την οικογένειά του. Ξυπνά και νομίζει πως ονειρεύεται. Στην καρδιά του ακόμη τους αναζητά, με τη συμπαράσταση των φίλων του του δάσους. Θα τους θυμάται. Γλυκά και τρυφερά, όπως τους αξίζει.
Ηλικία: 9-12 ετών περίπου
Αγαπημένο μου σκυλάκι
Τζιλ Μέρφι
μετάφραση: Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη
εικονογράφηση: Τζιλ Μέρφι
Ψυχογιός
156 σελ.
Τιμή € 8,80
