Στην εποχή µας, ο σύγχρονος άνθρωπος για να επικοινωνήσει και να έρθει σε επαφή µε τους συνανθρώπους του σε κάθε γωνιά του πλανήτη Γη χρησιµοποιεί την τεχνολογία. Ειδικότερα, µε τους υπολογιστές και τα ηλεκτρονικά συστήµατα επικοινωνίας µπορούµε πια να ελέγχουµε καλύτερα το χώρο και να επεµβαίνουµε σε στεριά, αέρα και θάλασσα, ενώ τα παλιά µέσα γι’ αυτόν το σκοπό έµειναν µόνο για να µας ξυπνούν τη µνήµη.

Μια τέτοια ανάµνηση απέµειναν και οι φάροι, αυτοί οι σηµατοδότες-φωτοδότες της ναυτικής ιστορίας της χώρας µας. Μπορεί να αντικαταστάθηκαν από σύγχρονα τεχνολογικά µέσα, µα δεν ξεχάστηκαν. Διάφοροι φορείς µα και άτοµα ξεχωριστά κάνουν τα πάντα για να διασώσουν αυτά τα υπέροχα αρχιτεκτονικά µνηµεία, που εξακολουθούν να γοητεύουν και να ακτινοβολούν την οµορφιά και την αρχοντιά του ελληνικού τοπίου. Μέσα στο απέραντο γαλάζιο, φωτίζουν ακόµη τις ψυχές µας και µας δίνουν κουράγιο και δύναµη να ελπίζουµε πως δεν θα χάσουµε την επαφή µε τη µεγάλη ιστορική και πολιτιστική κληρονοµιά µας.

Οι φάροι πλέον αποτελούν αντικείµενο µελέτης και πολλά βιβλία µε αυτό το θέµα έχουν κυκλοφορήσει που διακρίνονται για την πρωτοτυπία τους αλλά και για την αγάπη τους για το περιβάλλον και την ιστορία.

Μια πρωτότυπη δουλειά, που απευθύνεται στους ρομαντικούς οι οποίοι αγαπούν τους φάρους και την ελληνική φύση.

Στην Ήπειρο βρίσκεται ο πέτρινος φάρος της Κόπραινας, που για πολλές δεκαετίες καθοδηγούσε τα πλοία στα αβαθή νερά του κόλπου του Αµβρακικού. Ο φάρος της Κόπραινας είναι κυλινδρικός πύργος ύψους εννέα µέτρων µε οικία φαροφυλάκων. Βρίσκεται στην ανατολική άκρη της παλαιάς εισόδου του Αράχθου, στις ακτές της Ηπείρου, και σε εστιακό ύψος 9 µέτρων. Πρωτολειτούργησε το 1893, µε πηγή ενέργειας το πετρέλαιο, χαρακτηριστικό ερυθρό σταθερό και φωτοβολία πέντε ναυτικά µίλια.

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσµίου Πολέµου καταστράφηκε ο πύργος και το φωτιστικό µηχάνηµα και παρέµεινε σβηστός. Το 1945, στο πλαίσιο ανασυγκρότησης του φαρικού δικτύου, επαναλειτούργησε ως επιτηρούµενος, µε πηγή ενέργειας το πετρέλαιο. Το 1957 αντικαταστάθηκε το µηχάνηµα πετρελαίου µε αυτόµατο πυρσό ασετιλίνης, ο οποίος λειτούργησε µέχρι το 1985, οπότε έγινε και η µετατροπή του σε ηλιακό, µε χαρακτηριστικό δύο λευκές αναλαµπές µε έναν τοµέα ερυθρό ανά 16 δλ. και φωτοβολία πέντε ναυτικά µίλια.

Ο φάρος αυτός µαζί µε το σπίτι του φαροφύλακα, τα κτίρια του παλιού τελωνείου αλλά και το παλιό λιµάνι είναι το σήµα κατατεθέν µιας άλλης εποχής της ευρύτερης περιοχής. Σήµερα ο φάρος δουλεύει µε ηλεκτρισµό, το λιµάνι έχει µεταφερθεί στην Αµφιλοχία και οι παλιές εγκαταστάσεις του λιµανιού φιλοξενούν το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Αράχθου. Το βιβλίο κάνει μια ιστορική αναδρομή στην ιστορία του φάρου σε σχέση με το φαρικό δίκτυο της Ελλάδας. Αναφέρονται φαροφύλακες και έγγραφα που χρησιμοποιούσαν εκείνη την περίοδο. Άγνωστες φωτογραφίες στολίζουν την προσεγμένη έκδοση. Μια πρωτότυπη δουλειά, που απευθύνεται στους ρομαντικούς οι οποίοι αγαπούν τους φάρους και την ελληνική φύση.

Ο φάρος της Κόπραινας
Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης
Ίδρυμα Ακτία Νικόπολις
132 σελ.
ISBN 978-960-7660-23-7

Twitter