Δημήτρης Δασκαλόπουλος: «Παρεμβάσεις. ΣΕΒ 2006-2014»
Η πολύχρονη ενασχόλησή μου με το επιχειρηματικό ρεπορτάζ με έφερε σε δημοσιογραφική επαφή με αρκετούς προέδρους του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ), και η γενική εντύπωσή μου, παρακολουθώντας τους σε δημόσιες εκδηλώσεις αλλά και σε συνεντεύξεις Τύπου με δημοσιογράφους, ήταν ότι οι άνθρωποι αυτοί ακτινογραφούν την ελληνική οικονομία αλλά, συχνά, και την ελληνική κοινωνία με πολύ μεγαλύτερη οξυδέρκεια απ’ ό,τι οι πολιτικοί, οι συνδικαλιστές ή οι συνάδελφοί μου δημοσιογράφοι.
Ασφαλώς σε μια ταξική κοινωνία όπως η ελληνική και στο πλαίσιο ενός κεφαλαιοκρατικού τρόπου οργάνωσης της παραγωγής και της οικονομίας, οι θεσμικοί αυτοί παράγοντες μπορεί να κατέληγαν σε γενικώς αποδεκτά συμπεράσματα για τη φύση της οικονομίας και τις αδυναμίες του ελληνικού κράτους, αντιπροσώπευαν όμως τον ένα από τους δύο πόλους της κοινωνικής συνθήκης χωρίς να διανοηθούν ποτέ να «προδώσουν» την τάξη τους, χωρίς να τολμήσουν ποτέ να πάνε κόντρα στα ζωτικά συμφέροντά τους· αυτό δεν μπορώ να το ισχυριστώ και για τους εκπροσώπους της δικής μας τάξης.
Ο «διαφορετικός» πρόεδρος
Ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος ήταν χωρίς αμφιβολία ο τελευταίος των προέδρων του ΣΕΒ που κάθε εμφάνισή του εγκυμονούσε εξελίξεις, που κάθε δημόσια παρέμβασή του προκαλούσε απανωτά «εγκεφαλικά» σε κυβερνώντες και δημοσιολογούντες. Δεν έφτανε το γεγονός ότι ο ίδιος ήταν ο, κατά γενική ομολογία, πιο «διαφορετικός» πρόεδρος του ΣΕΒ τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, του έτυχε να διανύσει ως πρόεδρος των εργοδοτών την πλέον κρίσιμη ιστορική καμπή του ελληνικού κράτους και της εγχώριας οικονομίας, την περίοδο του ξεσπάσματος της οικονομικής κρίσης και της εφαρμογής των μνημονίων.
Στον παρόντα τόμο οι δημοσιογράφοι Αλέξανδρος Βέλιος και Αντώνης Κεφαλάς, γνωστός από το πολιτικό ρεπορτάζ ο πρώτος, κορυφαίος οικονομικός συντάκτης ο δεύτερος, αμφότεροι συνεργάτες του Δ. Δασκαλόπουλου κατά τη διάρκεια της τετραπλής θητείας του στον ΣΕΒ, ανθολογούν και παρουσιάζουν σε έναν ογκώδη καλαίσθητο τόμο κείμενα και ομιλίες του Έλληνα βιομήχανου που καλύπτουν την περίοδο της θητείας του, από το 2006 μέχρι το 2014.
Οι εγγραφές καταχωρούνται χρονολογικά και η ανάγνωσή τους δίνει την αίσθηση μιας ιστορικής συνέχειας. Κατά κάποιο τρόπο εξιστορείται η κρίση στην Ελλάδα, ενώ αποτυπώνεται και η ποιότητα του δημόσιου λόγου που εκφράστηκε από την πλευρά των εργοδοτών εκείνη την περίοδο.
Ταυτόχρονα, το ανθολόγιο αυτό παίζει και το ρόλο ενός άτυπου οικονομικού εγχειριδίου, καθώς είναι πολλές οι εγγραφές στις οποίες ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος καταθέτει διαπιστώσεις, παρουσιάζει αναλύσεις και προσφέρει προς την πολιτική ηγεσία αλλά και τους κοινωνικούς εταίρους, με τους οποίους επί μια δεκαετία διαπραγματευόταν ή συνομιλούσε, επεξεργασμένες προτάσεις για την έξοδο από το οικονομικό τέλμα και τη μέγγενη της ύφεσης, της αποβιομηχάνισης και της εθνικής απομόνωσης. Απέναντι σε όλα τα παραπάνω, ο Δ. Δασκαλόπουλος αντιτάσσει έναν, πρωτότυπο είναι η αλήθεια, «ριζοσπαστικό εθνικό εκσυγχρονισμό» ο οποίος, όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης, διαφέρει αισθητά από τις πάγιες θέσεις του Συνδέσμου αλλά και από τις κλασικές, σκληροπυρηνικές θέσεις του νεοφιλελευθερισμού.
Εκφραστής του αστισμού
Γνωρίζουμε καλά ότι κατά την πύρινη περίοδο της εισόδου της χώρας μας στην επιτήρηση των ξένων οικονομικών και κρατικών δυνάμεων, το οδυνηρό 2010, ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος διατήρησε έναν διακριτό λόγο από όλους εκείνους που άκριτα, θριαμβευτικά σχεδόν σε κάποιες περιπτώσεις, επικροτούσαν την προσφυγή της χώρας σε μηχανισμούς διάσωσης έναντι οποιουδήποτε τιμήματος (Παπανδρέου, Παπαδήμος, Βενιζέλος, Στουρνάρας, Παπακωνσταντίνου κ.ά). Θυμίζουμε μάλιστα ότι τον Ιούνιο του 2010, μόλις μερικές εβδομάδες μετά την οριστικοποίηση των κατευθύνσεων και δράσεων που προσδιόριζε για τη χώρα μας η δανειακή σύμβαση με τους εταίρους μας και το ΔΝΤ, ο ΣΕΒ εξέδωσε ανακοίνωση όπου τόνιζε, μεταξύ άλλων, ότι το μνημόνιο «έθετε λαθεμένες προτεραιότητες». Συμφωνούσε με τη διάγνωση (ο ίδιος την είχε κάνει πολλά χρόνια πριν...), διαφωνούσε με το φάρμακο ή, για την ακρίβεια, με τη δοσολογία του.
Την ίδια στιγμή, αντιπροσωπεύοντας τις πλέον υγιείς δυνάμεις του ελληνικού αστισμού και όντας κομμάτι του πιο δημιουργικού κομματιού της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας, ο Δ. Δασκαλόπουλος επαναλαμβάνει συχνά στα κείμενά του τις «σταθερές» που όλοι γνωρίζουμε κι έχουμε κατ’ επανάληψη ακούσει από τα χείλη μιας ευρείας ομάδας φιλελεύθερων: καταγγέλλει την κομματοκρατία που έχει παραλύσει τη δημοκρατία κι έχει απαξιώσει τους κορυφαίους πολιτειακούς θεσμούς· μέμφεται το σύστημα των πελατειακών σχέσεων που δεν αφήνει δημιουργικούς πολίτες να προκόψουν· στηλιτεύει το γεγονός ότι «η κοινωνία εθίστηκε σε μια κρατικοδίαιτη αντίληψη, αναντίστοιχη με τις ανταγωνιστικές προδιαγραφές του σύγχρονου κόσμου».
Ο Δ. Δασκαλόπουλος δεν έμεινε στον ΣΕΒ για να υποδεχτεί εκεί τον Αλέξη Τσίπρα ως πρωθυπουργό της Ελλάδας, πρόλαβε όμως να ταράξει κάπως τα ήσυχα νερά του υπερ-αιωνόβιου Συνδέσμου (1907), όταν τον υποδέχτηκε στα τέλη Μαΐου του 2012, ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του Μαΐου και του Ιουνίου, με ένα πρωτόκολλο και με μια φιλικότητα που «ανατρίχιασε» πολλούς στο Σύνδεσμο αλλά και την αριστερά· ο τετραπέρατος επιχειρηματίας είχε ήδη καταλάβει τι θα συνέβαινε τρία χρόνια αργότερα.
Είπαμε: οι βιομήχανοι κι οι επιχειρηματίες, έχουν την πετριά της πρόβλεψης. Αλίμονο από μας...
Παρεμβάσεις
ΣΕΒ 2006-2014
Δημήτρης Δασκαλόπουλος
Peak Publishing
317 σελ.
ISBN 978-618-80427-1-1
Το βιβλίο είναι εκτός εμπορίου, μπορείτε όμως να το προμηθευτείτε από τον Σύνδεσμο Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών.
