fbpx
Ηλίας Κεφάλας: «Τρίκαλα 1951-1969»

Ηλίας Κεφάλας: «Τρίκαλα 1951-1969»

«Τι άλλο να πω; Τι το αξιοπερίεργο μπορεί να ξέχασα να σας αφηγηθώ; Σίγουρα θα έχω ξεχάσει πολλά, αλλά δεν νομίζω ανάμεσα σ' αυτά να ήταν κάτι το πολύ σημαντικό. Η ζωή μου ήταν μέτρια, φτωχή, ήσυχη, με αραιές και χαμηλές αναφλέξεις. Καλή ήταν. Κι αν δεν ήταν, δεν χωρούν παράπονα. Και φυσικά δεν μπορούμε να αναφερθούμε σ' αυτά τα αθέατα και εσωτερικά, αυτά που συμβαίνουν μέσα μας και ραγίζουν την κάθε προσωπικότητα με τους υπόγειους κραδασμούς τους. Αυτά δεν μεταφράζονται...»

Όχι, αυτά δεν μεταφράζονται – οι ραγισματιές δεν μεταφράζονται. Καταγράφονται όμως έτσι όπως τις αισθάνεται και τις αποδίδει η ευαισθησία του ποιητή και η αγάπη για τον γενέθλιο τόπο. Αυτά «τα αθέατα και εσωτερικά», όμως, «αυτά που συμβαίνουν μέσα μας» είναι άρρηκτα δεμένα με τα συμβαίνοντα έξω από μας. Και έξω στον κόσμο και στον κάμπο –ειδικά στον κάμπο, το αγαπημένο σκηνικό στην ποίηση και στα πεζά του Ηλία Κεφάλα– συμβαίνουν πολλά.

Κλείνεις το βιβλίο και αισθάνεσαι ότι σε περιέχει κι εσένα ο κάμπος σαν να σε κυκλώνει με τις λεύκες του, με τα νερά του και τα στάχυα του, το οργωμένο χώμα και τα ζωντανά του, τους αέρηδες και τους ανθρώπους του. Και η πόλη, «η κουκκίδα στο χάρτη, στη μέση της πατρίδας πάνω απ' την καρδιά της» όπως λέει στην αρχή του βιβλίου, καταγράφει τους κραδασμούς και τις υπόγειες φωνές του κάμπου και τις μεταφυτεύει κατευθείαν στην καρδιά του συγγραφέα. Έστω και με ραγισματιές.

Σε ένα μικρό σε σχήμα και σε όγκο καλαίσθητο βιβλίο, που χωράει σχεδόν στη χούφτα σου, νομίζεις πως κρατάς μια σφαίρα διάφανη, σαν εκείνες των παιδικών μας παιχνιδιών, γεμάτες με νερό που κάθε κίνηση έκανε τις νιφάδες του χιονιού να στροβιλίζονται γύρω από τοπία έρημα και να τα ζωντανεύουν.

Σε ένα μικρό σε σχήμα και σε όγκο καλαίσθητο βιβλίο, που χωράει σχεδόν στη χούφτα σου, νομίζεις πως κρατάς μια σφαίρα διάφανη, σαν εκείνες των παιδικών μας παιχνιδιών, γεμάτες με νερό που κάθε κίνηση έκανε τις νιφάδες του χιονιού να στροβιλίζονται γύρω από τοπία έρημα και να τα ζωντανεύουν. Το ξεφυλλίζεις διαβάζοντας και ζωντανεύουν εικόνες, μυρωδιές και ήχοι ή τα φυλλώματα των δέντρων, του μέλιγου και της κυδωνιάς στην αυλή του πατρικού σπιτιού του.

Κι εδώ δεν είναι μόνο ο κάμπος που ζωντανεύει με τον «μεγάλο, ασύνορο άνεμο». Είναι και η πόλη εκείνης της δεκαπενταετίας που με τις περιγραφές σαν να ξαναβρίσκει τα χρώματα και τις ανάσες της, γωνιές και πλατείες, φώτα και μουσικές, όλα αυτά που μάγεψαν ένα παιδί μιας δύσκολης εποχής και μιας στερημένης ηλικίας, όταν από το χωριό του έφτασε στην πόλη με ελάχιστα στις αποσκευές του αλλά πάμπολλες ανησυχίες μέσα του.

Μιλάει με τρυφερότητα για φίλους που τον συντρόφεψαν στα δύσκολα χρόνια της εφηβείας του, για ανθρώπους της οικογένειας και δασκάλους που τον βοήθησαν ν' ανακαλύψει τον έσω και τον έξω κόσμο, για τη γνωριμία του με την Τέχνη και τους μεγάλους δημιουργούς, ξένους και Έλληνες, και βεβαίως για τη γνωριμία του με την Ποίηση, από την εποχή που διάβαζε μεγαλοφώνως όλα τα ποιήματα του αναγνωστικού του μέχρι την εποχή που ένιωσε να κυριεύεται κι ο ίδιος από το δέος της ποιητικής έκφρασης.

Δεν ήταν και δεν είναι απλά πράγματα αυτά για ένα παιδί που βλέπει έκθαμβο να του ανοίγονται καινούργιοι, άγνωστοι δρόμοι. Αλλά τα κατάφερε να τους περπατήσει, γιατί δεν ήταν απλώς μια πορεία στο άγνωστο, αλλά μια ανάγκη αυτό το άγνωστο να το φωτίσει, να το εξερευνήσει και να το κατακτήσει – στο μέτρο, βέβαια, που κατακτιέται από τους δημιουργούς αυτό το γοητευτικό αλλά δυσερμήνευτο άγνωστο της ανάγκης για δημιουργία. Μια ανάγκη που την υπηρέτησε –και την υπηρετεί– με την ευσυνειδησία του υπεύθυνου τεχνίτη και τη «δημιουργική μελαγχολία» ενός αναχωρητή.

«Τώρα», λέει στο τέλος του βιβλίου, «ύστερα από μια μεγάλη απουσία στην πρωτεύουσα, επιστρέφοντας και πάλι πίσω στον γενέθλιο τόπο, χωρίς να έχω χορτάσει τη ζωή και τον κόσμο, αισθάνομαι ότι γηράσκω διαρκώς ενθυμούμενος, άλλοτε καθαρά και άλλοτε συγκεχυμένα, όμως πάντα κάτω από το φάσμα μιας δημιουργικότατης μελαγχολίας. Και τα χρόνια, οδοστρωτήρες που μας συνθλίβουν κουβαλώντας συνεχώς καινούργιες εμπειρίες θλίψεων και ανανεούμενες παροτρύνσεις για υπομονή». Τελεία – δεν χωράει τίποτε άλλο ύστερα από τέτοιες προτάσεις!

 

Τρίκαλα 1951-1969
Η πόλη όπου γεννήθηκα
Ηλίας Κεφάλας
Γαβριηλίδης
140 σελ.
Τιμή € 9,00 
1-patakis-link

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
ΚΡΙΤΙΚΕΣ > ΔΙΑΦΟΡΑ
Anne Plantagenet: «Η μοναδική Μαρία Καζαρές»

Υπάρχει η νιότη. Υπάρχει το γήρας. Επέλεξα να γεράσω στο μεσουράνημά μου. Μαρία Καζαρές Βιβλίο-βιογραφία μιας σπουδαίας γυναίκας, που έζησε πλάι αλλά και στη σκιά του Αλμπέρ Καμύ. «Η φωνή της είναι σκοτεινή,...

ΚΡΙΤΙΚΕΣ > ΔΙΑΦΟΡΑ
«Προσωπικό αρχείο αρχηγού ΕΔΕΣ στρατηγού Ναπολέοντος Ζέρβα (περιόδου 1942-1944)»

Ο Ναπολέων Ζέρβας (Άρτα, 1891 – Αθήνα, 1957), στρατιωτικός, κινηματίας, ιδρυτής-αρχηγός του Εθνικού Δημοκρατικού Ελληνικού Συνδέσμου (ΕΔΕΣ) και πολιτικός, υπήρξε ένα από τα πλέον συζητημένα πρόσωπα του 20ού...

ΚΡΙΤΙΚΕΣ > ΔΙΑΦΟΡΑ
Κατερίνα Τσιρίδου – Τάσος Κακλαμάνης: «Μαρίκα Νίνου / Ευαγγελία Αταμιάν: “Σαν άστρο εβασίλεψα”»

Είναι ένα βιβλίο με θέμα τη ζωή της Μαρίκας Νίνου, που συνέγραψαν η Κατερίνα Τσιρίδου και ο Τάσος Κακλαμάνης με τη βοήθεια της Ευαγγελίας Αγαπητού, μεγαλοπρεπές, τέτοιο που να αξίζει στη μεγάλη...

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.