ΜΕΛΕΤΕΣ - ΔΟΚΙΜΙΑ

Αρετή Βασιλείου:
«Τρυγών η φιλέρημος»
της Ανθούλας Δανιήλ

Ξαφνικά, ένας συγγραφέας που σχεδόν πάντες οι παλαιότεροι έχουν ξεχάσει και οι νεότεροι δεν έμαθαν ποτέ, έρχεται στην επιφάνεια και μάλιστα με έναν ογκώδη τόμο, το βιβλίο της Αρετής Βασιλείου με τίτλο Τρυγών η φιλέρημος. Ο λησμονημένος συγγραφέας είναι ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, του οποίου αναζητά και την καλλιτεχνική και εθνικοθρησκευτική ταυτότητα στο τελευταίο τέταρτο του 19ου και το πρώτο του 20ού αιώνα. Το βιβλίο περιλαμβάνει το δράμα Πόλεως Άλωσις, σε πέντε πράξεις, και εκτείνεται σε πέντε μεγάλα κεφάλαια.
Εκείνο...

Περισσότερα »

ΠΑΙΔΙΚΑ

Ελένη Γκίκα:
«Οι μουσικές της Αρασέλης»
της Ελένης Χωρεάνθη

«Μουσικήν ποίει και εργάζου», άκουσε στον ύπνο του ο Σωκράτης, όπως μας πληροφορεί ο Πλάτωνας*, που σημαίνει πως με τη μουσική, με την Τέχνη μπορείς να κάνεις θαύματα, η μουσική είναι θαυματουργό εργαλείο στη μάθηση και τη γνώση. Η μουσική είναι η γλώσσα του σώματος. Είναι η συνισταμένη του συνόλου των Τεχνών, είναι η ποίηση.
Η Ελένη Γκίκα, έγκριτη δημοσιογράφος, καταξιωμένη συγγραφέας: ποιήτρια, πεζογράφος, δοκιμιογράφος, κριτικός λογοτεχνίας, την έχει στο μυαλό, στην καρδιά και στην ψυχή, την έχει στο...

Περισσότερα »

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ

Φίλιππος Φιλίππου:
«Η γυναίκα ως έργο τέχνης»

του Ελπιδοφόρου Ιντζέμπελη

Ο Φίλιππος Φιλίππου έχει εκδώσει είκοσι βιβλία. Από το 1968 ως το 1982, με μικρά ή μεγάλα διαλείμματα, ταξίδεψε ως μηχανικός σε φορτηγά καράβια. Το πρώτο του βιβλίο εκδόθηκε το 1983. Από τότε, έχει δημοσιεύσει μυθιστορήματα, βιογραφίες, αστυνομικά, άρθρα, δοκίμια και κριτικές για βιβλία.
Το νέο του μυθιστόρημα, Η γυναίκα ως έργο τέχνης, είναι μια σπουδή γραφής με ηρωίδα μια γυναίκα. Από την πλευρά της γυναίκας, ο συγγραφέας βλέπει τη ζωή και πλάθει το κοινωνικό και ιδεολογικό υπόβαθρό της....

Περισσότερα »

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΙΚΑ

«Άνευ»
της Ιωάννας Καρατζαφέρη

Η πρώτη φορά που διάβασα, στην Α’ τάξη Δημοτικού, τη λέξη άνευ ήταν πάνω στο καφετί χοντρό εξώφυλλο ενός μεγάλου βιβλίου, με μεγάλα γράμματα, στον τίτλο: ΜΕΘΟΔΟΣ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΑΝΕΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ. Το βιβλίο ήταν της αδελφής μου Ρουμπίνης κι έτρεξα να τη ρωτήσω τι θα πει άνευ.
«Μέθοδος τι θα πει ξέρεις;» με ρώτησε.
Ούτε αυτή τη λέξη ήξερα, αλλά η άνευ, προφανώς, μου είχε κάνει μεγαλύτερη εντύπωση ή ήταν πιο εύκολη να τη διαβάσω και να την πω, αν και δεν θυμάμαι αν τη διάβασα άνεφ.
Μεσολάβησε ο μπαμπάς μας και μου έλυσε την απορία – ούτε θυμάμαι αν μάλωσε τη Ρουμπίνη, που δεν μου απάντησε ευθέως εκείνη. Συνήθως οι γονείς μας δεν μας μάλωναν...

Περισσότερα »

ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ

«Ο εορταστικός αναγνώστης»
του Δημήτρη Μακρίδη

Ήταν η περασμένη ώρα που οι καφέδες εναλλάσσονται δειλά δειλά με τα ποτά. Τότε που τα φωτάκια ξεκινούν να δικαιολογούν την ύπαρξή τους και η μουσική δυναμώνει, λες και περιμένει πως κάτι μεγάλο θα συμβεί μέσα στην εορταστική νύχτα. Εκείνη την ώρα τον θυμάμαι να μπαίνει μέσα στην ήδη γεμάτη καφετέρια. Έσερνε μία βαριά βαλίτσα που τη σήκωσε με τα χέρια για να περάσει μαζί με τον ίδιο το ψηλό σκαλοπάτι της πόρτας. Ο αέρας που κυριολεκτικά και μεταφορικά έφερε στο μαγαζί, έκανε τους πάντες να γυρίσουν τα βλέμματά τους προς την είσοδο. Ήταν ντυμένος προχώ, με εμφάνιση που θα καθιερωνόταν ως μόδα ύστερα από κάποιο διάστημα στη μικρομέγαλη πόλη. Με μουστάκι και κίτρινο παλτό, σαν ηθοποιός πειραματικού θεάτρου...

Περισσότερα »

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

«Θαυμάσιος Βοκάκιος»
της Τούλας Ρεπαπή

Οι Ιταλοί σκηνοθέτες Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι μέσα στα χρόνια της σκηνοθετικής τους δραστηριότητας μας έδωσαν κινηματογραφικά αριστουργήματα, όπως τα: ΑΛΟΝΖΑΝΦΑΝ, Η ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΣΑΝ ΛΟΡΕΝΤΖΟ, ΧΑΟΣ. Τιμήθηκαν, δε, με τον Χρυσό Φοίνικα για το ΠΑΤΕΡΑΣ ΑΦΕΝΤΗΣ και με τη Χρυσή Άρκτο για το Ο ΚΑΙΣΑΡΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ. Όταν πριν από δύο χρόνια προβλήθηκε η ταινία Ο ΚΑΙΣΑΡΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ, οι αδελφοί Ταβιάνι μάς άφησαν άφωνους λόγω της ευφυούς σύλληψης και υλοποίησης της ταινίας. Από μια υψηλής ασφαλείας φυλακή στην Ιταλία, επέλεξαν θανατοποινίτες κρατούμενους για να ενσαρκώσουν όλους τους ρόλους. Ιδιαίτερα του Βρούτου. Οι αδελφοί Ταβιάνι ήθελαν...

Περισσότερα »