«Κυνηγώντας πέρδικες για τη βασίλισσα (Καζούο Ισιγκούρο)» του Πέτρου Γκάτζια
Ο Καζούο Ισιγκούρο, πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε να διηγείται, όχι όμως αυτό που περίμενε να ακούσει το κοινό στο Φεστιβάλ Βιβλίου στο Εδιμβούργο.
Μάρτιος του 2015, η πρωτεύουσα της Σκοτίας ξυπνά μνήμες από μια ξεχωριστή νεανική εμπειρία στον μετέπειτα νομπελίστα συγγραφέα. Νεαρός φοιτητής, για να κερδίσει λίγα χρήματα, εργάζεται για λίγο ως Grouse Βeaτer, δηλαδή βοηθός στο κυνήγι της πέρδικας, στο Μπαλμόραλ, για λογαριασμό μάλιστα της βασιλομήτορος, την οποία και είχε συναντήσει αρκετές φορές. Τι έκανε ακριβώς; Μαζί με άλλους νεαρούς, «όργωνε» τους αγρούς, στα βασιλικά κτήματα, χρησιμοποιώντας ραβδιά και σφυρίχτρες προκειμένου να ξετρυπώσουν τις πέρδικες και να μπορέσουν οι αριστοκράτες να τις κυνηγήσουν.
«Για να είμαι ειλικρινής, ήταν κάπως τρομακτικό όλο αυτό» θα πει στο κοινό που κρεμόταν από τα χείλη του, ο Ισιγκούρο. «Οι αριστοκράτες πυροβολούσαν και υπήρχε πάντοτε η πιθανότητα να σε χτυπήσει κανείς, αλλά ήταν μια καλή ευκαιρία για να δω όλες αυτές τις περιοχές. Αν με ρωτάτε, όμως, δεν θα το έκανα ποτέ ξανά στην ζωή μου». Αμέσως μετά άρχισε να μιλάει γι’ αυτό για το οποίο είχε προσκληθεί : για το βιβλίο του.
Ωστόσο, δεν είναι η μόνη δουλειά που έκανε στα νιάτα του, προτού αφιερωθεί στο γράψιμο. Εάν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι παίζει εξαιρετικό πιάνο και κιθάρα και ονειρευόταν κάποτε να γίνει ροκ σταρ, αλλά και πως στις αρχές της δεκαετίας του 2000 ξεκίνησε μια συνεργασία με τον διάσημο τραγουδιστή της τζαζ, Στέισι Κεντ, γράφοντας τους στίχους για ένα από τα άλμπουμ του, ο Ισιγκούρο είχε εργαστεί και ως κοινωνικός λειτουργός στη Γλασκώβη και στο Λονδίνο. Η δουλειά εκεί όμως τον οδήγησε στη συγγραφή, γιατί για να περάσει την ώρα του στα διαλείμματα, άρχισε να γράφει τις πρώτες του ιστορίες. «Μπορεί να ακούγεται λίγο υποτιμητικό, αλλά τότε δεν είχα καν στο μυαλό μου να γίνω συγγραφέας, απλώς προέκυψε» θα δηλώσει ο ίδιος σε μια συνέντευξη στους Financial Times, το 1995.
Και να σκεφτεί κανείς ότι πάντοτε στα σχέδια της οικογένειάς του ήταν να επιστρέψουν στον τόπο τους, στο Ναγκασάκι, και ο Καζούο, ο οποίος γεννήθηκε εκεί το 1954, να μεγαλώσει στην Ιαπωνία. Μετακόμισαν όμως στο πολύ αγγλικό Σάρει όταν εκείνος ήταν μόλις πέντε ετών. Ο πατέρας του βρήκε δουλειά εκεί, ως ερευνητής στο Ινστιτούτο Ωκεανογραφίας. Η μητέρα του ήταν ένα από τα θύματα του βομβαρδισμού με την ατομική βόμβα που ισοπέδωσε την πόλη. Κατάφερε να επιβιώσει, σε ηλικία μόλις 18 ετών, και τη στοίχειωναν πάντοτε οι μνήμες της φριχτής επίθεσης. Η οικογένεια τελικά παρέμεινε στην Αγγλία αν και, όπως διηγείται ο συγγραφέας : «Πάντοτε με ενθάρρυναν να αντιμετωπίζω την Αγγλία σαν ένα ενδιαφέρον, αλλά μεταβατικό μέρος. Η πατρίδα μου ήταν αλλού».
Στα χρόνια που ακολούθησαν η φήμη του ως συγγραφέα μεγάλωνε διαρκώς. Κάποια στιγμή, μάλιστα, το πορτρέτο του υπήρχε στην πρωθυπουργική κατοικία της Ντάουνινγκ Στριτ. Εκεί, ο Ισιγκούρο θυμάται τη γηραιά πρώην πρωθυπουργό Μάργκαρετ Θάτσερ να περιμένει υπομονετικά πίσω του στην ουρά μόνο και μόνο για να χαιρετήσει τον αυτοκράτορα της Ιαπωνίας, ο οποίος εκείνη την εποχή επισκεπτόταν τη χώρα.
