«Τολστόι, Φιτζέραλντ, Όστιν, Γουλφ: Τα πάρτι στη λογοτεχνία» του Πέτρου Γκάτζια
Ποιος είπε πως οι ήρωες στα μυθιστορήματα δεν ξέρουν να διασκεδάζουν; Ειδικά όταν οι συγγραφείς των ιστοριών έχουν από μόνοι τους μεγάλα κέφια. Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, η γιορτή ή η προετοιμασία της κλέβει την παράσταση από την υπόλοιπη υπόθεση ή βοηθά κατά πολύ στην πλοκή της. Από τις παλιές βεγγέρες στα μυθιστορήματα του 19ου αιώνα έως τα ξέφρενα πάρτι του μεσοπολέμου. Και βέβαια οι σύγχρονες γιορτές.
Οι συγγραφείς, εξαιρετικοί στην περιγραφή τους, θα μπορούσαν να δώσουν ιδέες σε πολλούς αναγνώστες. Οι συμπεριφορές των ηρώων δεν είναι οι ίδιες με των κανονικών ανθρώπων και πάντοτε ο αναγνώστης έχει την αίσθηση ότι όλα μπορούν να συμβούν. Διαβάζει για κάτι που ο ίδιος θα ήθελε να ζήσει. Τα πάρτι στα μυθιστορήματα σε βάζουν στη θέση ενός καλού και απαιτητικού θεατή, ο οποίος το μόνο που ζητά είναι λίγη απόλαυση.
Τολστόι, Φιτζέραλντ, Όστιν, Γουλφ, είναι μόνο τέσσερις από τους συγγραφείς οι οποίοι κατάφεραν οι γιορτές τους να μείνουν στην ιστορία της λογοτεχνίας.
Αννα Καρένινα, Λέο Τολστόι
Η ηρωίδα εμφανίζεται στον μεγάλο χορό φορώντας μια κομψή μαύρη βελούδινη τουαλέτα, αγνοώντας τη συμβουλή της αντιζήλου της Κίτι να φορέσει ένα έντονο λιλά φόρεμα. Η μουσική κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα και ο κόμης Βρόνσκι δεν έχει μάτια πάρα μόνο για εκείνη. Την ερωτεύεται παράφορα και τα υπόλοιπα είναι πλέον ιστορία. Ακόμη και η Κίτι αναγκάζεται να παραδεχθεί ότι η Αννα Καρένινα αναδεικνύει ό,τι φοράει. Η σκηνή μπορεί να μην είναι τόσο γνωστή όσο εκείνη στο εμβληματικό Πόλεμος και ειρήνη, όπου ο Αντρέι και η Νατάσα χορεύουν βαλς για πρώτη φορά, είναι ωστόσο εξίσου υποβλητική.
Ο υπέροχος Γκάτσμπι, Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ
Εδώ το σκηνικό είναι τελείως διαφορετικό. Ο ορισμός της διασκέδασης, της ακόλαστης συχνά διασκέδασης, υπό τις οδηγίες ενός καταραμένου μαέστρου.
Ο Τζέι Γκάτσμπι παρακολουθεί τους καλεσμένους του να χορεύουν, να πίνουν μέχρι τελικής πτώσης, να διασκεδάζουν στη διάρκεια των πάρτι που διοργανώνει εκείνο το μακρύ καλοκαίρι του 1922. Όλα για να τραβήξει στη «φωλιά» του τη χαμένη αγαπημένη του. Σαμπάνια, χορεύτριες, στην εποχή της ποτοαπαγόρευσης, με τον Φιτζέραλντ να τα περιγράφει όλα με έναν ονειρικό τρόπο.
Περηφάνια και προκατάληψη, Τζέιν Οστιν
Σχεδόν σε όλα τα βιβλία της η Όστιν δίνει μεγάλη βαρύτητα στις γιορτές, στους χορούς και στις συγκεντρώσεις. Ωστόσο, ο χορός στο Μέριτον στο συγκεκριμένο βιβλίο, όπου ο κύριος Ντάρσι αρνείται να χορέψει με την εκθαμβωτική Λίζι Μπένετ, δύσκολα ξεχνιέται. Την απορρίπτει αποκαλώντας τη συμπαθητική, αλλά όχι αρκετά όμορφη ώστε να τον ξελογιάσει. Αργότερα, βέβαια, θα καταλάβει το λάθος του.
Η κυρία Νταλογουέι, Βιρτζίνια Γουλφ
Η Γουλφ καταγράφει με μαεστρία μία ημέρα από τη ζωή της Κλαρίσα Νταλογουέι, καθώς κάνει τις τελευταίες προετοιμασίες για την απογευματινή γιορτή στο σπίτι της, όπου θα καταφθάσουν όλοι οι ήρωες του βιβλίου που έχουμε γνωρίσει μέχρι τώρα.
Η συγγραφέας παντρεύει εξαιρετικά με την περιγραφή της τους θορύβους, τις μυρωδιές, τη μουσική, όλα αυτά που συνθέτουν τον ρυθμό του πάρτι, έχοντας πάντοτε και μια μικρή δόση ειρωνείας.
