«Η κόλαση είναι και εδώ» του Μ. Γ. Μερακλή
Υπάρχουν καλοί και κακοί γιατροί. Εννοώ από την πλευρά της ηθικής του επαγγέλματος. Υπάρχουν εκείνοι που συμμερίζονται τη δοκιμασία των ασθενών. Και κάνουν ό,τι μπορούν για να τους γιατρέψουν ή για να τους ανακουφίσουν.
Οι άλλοι, «ήσσονες χρημάτων», ηττημένοι από τη δίψα του χρήματος, υποδουλώνονται ασμένως σ’ αυτό, του στήνουν βωμό και το λατρεύουν. Είναι ο μοναδικός τους θεός.
Αυτά συλλογιζόμουν άλλη μια φορά, καθώς ήρθε ένα εγκύκλιο γράμμα στα χέρια μου, από τον γιατρό Ανδρέα Κουπέτα, που συνεργάζεται δεκαεφτά χρόνια με τους Γιατρούς χωρίς σύνορα και είναι αναπληρωτής του επικεφαλής της Αποστολής. Έξι μήνες βρίσκεται τώρα στη Νιγηρία, όπου 25 ομάδες των Γιατρών χωρίς σύνορα αντιμετωπίζουν μιαν επιδημία μηνιγγίτιδας, η οποία ξέσπασε δύο μήνες πριν. Έχουν εμβολιάσει 140.000 παιδιά, έχουν στήσει στην πόλη Σοκότο, αποκλειστικά για την ασθένεια αυτή, νοσοκομείο με 220 κλίνες.
Επιπλέον εφαρμόζουν δύο προγράμματα. Το ένα για δηλητηρίαση από μόλυβδο. Υπάρχουν χωριά, όπου τα μισά παιδιά πέθαναν εξαιτίας της πολυχρόνιας έκθεσης στον μόλυβδο, με «τη χρυσοθηρία των χωρικών», που αποτελεί και «τη μοναδική ελπίδα για τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής τους». Η φλέβα του χρυσού είναι ανακατεμένη με μια φλέβα μολύβδου. Κατεργαζόμενοι τα πετρώματα για να πάρουν τον χρυσό, προσβάλλονται από τη θανάσιμη μόλυνση του μολύβδου. Η θεραπεία της μόλυνσης είναι σπάνια, αλλά και εξαιρετικά ακριβή. Παρά ταύτα έχουν οι γιατροί περιθάλψει περίπου 5.500 παιδιά.
Σε λειτουργία είναι και ένα «μοναδικό στον πλανήτη» Νοσοκομείο Παίδων, που ειδικεύεται σε μιαν άλλη ασθένεια, τη Νόμα, «φρικτή μόλυνση που χτυπάει κυρίως παιδιά, συνήθως υποσιτισμένα», η οποία κατατρώγει το πρόσωπο. Η θνησιμότητα της Νόμα είναι 90%. Κι αν επιβιώσει το υπόλοιπο μικρό ποσοστό, είναι για να αλλάξει προς το χειρότερο η φρίκη: «όσα επιβιώνουν καταλήγουν με μια τεράστια τρύπα στο πρόσωπό τους (…) παρουσιάζουν ένα θέαμα πραγματικά αποκρουστικό». Οι Γιατροί χωρίς σύνορα φέρνουν πλαστικούς χειρουργούς, που προσπαθούν να κάνουν «επανορθωτική πλαστική χειρουργική».
Φυσικό είναι σε μια τέτοια χώρα να υπάρχει υψηλότατο επίπεδο διαφοράς της κρατικής εξουσίας, παράλληλα προς συμμορίες που λυμαίνονται ολόκληρες περιοχές. Εκεί δρα και η ριζοσπαστική ισλαμιστική οργάνωση Μπόκο Χαράμ, που οι επιθέσεις τους έχουν θανατώσει πάνω από δεκαέξι ψυχές.
Στις προηγμένες χώρες της Ευρώπης (για να περιοριστώ στη δική μας, ίσως πιο «πεφωτισμένη» από τις άλλες) οι διαφωτισμένοι ορθολογιστές διανοούμενοι είναι υπεραισιόδοξοι για τη συνεχή πρόοδο και ανάπτυξη (λέξεις ιερά ταμπού γι’ αυτούς) που τις φέρνει η τεχνολογική επανάσταση. Συναφώς επιδίδονται και σε «καινοτόμα» σχέδια και προγράμματα διαφώτισης του λαού. Επιδιώκουν να μεταβάλουν τη συνείδηση και το υποσυνείδητο των ανθρώπων σε tabula rasa, αποξέοντας όλα τα παράλογα εγγεγραμμένα στις ψυχές ζητήματα. Όπως ότι υπάρχει μετά θάνατον η κόλαση ή ο παράδεισος, για τους κακούς και τους καλούς αντίστοιχα. Καλή είναι η λογική, αλλά έχει τη συνήθεια να αποστασιοποιείται από την ανθρωπιά, η οποία για πολλούς τουλάχιστον είναι το «μέγιστον μάθημα».
Και αν η μεταφυσική κόλαση αμφισβητείται από τους ορθολογιστές, δεν λένε μια λέξη, δεν κάνουν ούτε μια χειρονομία για τη ρεαλιστική κόλαση της στυγνής πραγματικότητας, όπως τη βρίσκουμε στη Νιγηρία και στις άλλες κολάσεις της γης. Έτσι όμως ο ορθολογισμός καταντά να γίνεται κούφια λέξη και ανάνθρωπος ή πιο καλά απάνθρωπος.
