«Η Αφρική ως μια άλλη πραγματικότητα»
Ξεφυλλίζω ένα υπέροχο βιβλίο, Αφρικής Μέθεξη, της Ελένης Α. Γκίνου (2009), σε μιαν εκπληκτικής ποιότητας εκτύπωση των εκδόσεων «Μίλητος».
Η συγγραφέας έχει επανειλημμένα ταξιδέψει στην Αφρική, στα χρόνια 1997-2005.
Τα τελευταία χρόνια βρέθηκε, στην περιοχή της πόλης όπου γεννήθηκε (Πτολεμαΐδα), ο σκελετός ενός ελέφαντα. Βρίσκεται τώρα στο μουσείο. Ίσως έτσι της γεννήθηκε η επιθυμία να πάει σε τόπους όπου ζουν ακόμη ζώα, που πριν από αμύθητους χρόνους –ώστε το γεγονός αυτό να μοιάζει και σαν μύθος– έζησαν και στην Ελλάδα. Το ταξίδι αυτό θα το φαντάστηκε και ως μια μυσταγωγία. Γιατί «στην Αφρική υπάρχει αυτή η θαυμάσια πανίδα που, όταν τη ζήσεις, σου εξαγνίζει τον εσωτερικό σου κόσμο».
Και στην πατρίδα της ήταν τα παιδικά της χρόνια ωραία, έστω κι αν είχε φανεί, πρωτοπόρος στη νέα γενιά της τεχνολογίας των μέσων μουσικής ακρόασης, το πικάπ. «Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρή, που οι γειτονιές μας στην Πτολεμαΐδα ήταν όλο χαμηλά σπιτάκια με αυλές γεμάτες λουλούδια, κι εμείς παίζαμε κρυφτό και τα Σαββατοκύριακα γίνονταν γιορτές με χορό και τραγούδι, με το πικάπ να ηχεί μέχρι την πλατεία». Αναπολεί εικόνες, τοπία του παιδικού της παραδείσου: «Σήμερα πηγαίνω στη γενέτειρά μου και ψάχνω για το ποταμάκι που έχει ξεραθεί, περνώ από τη γειτονιά μου, όπου τα μικρά σπίτια με τις αυλές όλο λουλούδια έγιναν τεράστιες πολυκατοικίες, με τους γείτονες στοιβαγμένους στα διαμερίσματα…»
Ένα γαλλικό παραμύθι άρχιζε έτσι: «Πήγαινα σ’ ένα δάσος, όπου δεν υπήρχε ούτε ένα δέντρο, δίπλα σ’ ένα ποταμάκι, που δεν είχε στάλα νερό…» Στη συνέχεια ο αφηγητής ξεκαθάριζε ότι αυτό που έλεγε ήταν ένα παραμύθι, άρα μπορούσε να φαντάζεται ό,τι ήθελε. Πώς όμως μπορούμε να πούμε κι εμείς ότι τα πιο πάνω λόγια της κυρίας Γκίνου είναι από ένα παραμύθι, εφόσον όλοι είμαστε αυτόπτες μάρτυρες όλων όσα συντελούνται στις μέρες μας;…
Γι’ αυτό και η κυρία Γκίνου γράφει: «Φεύγω για την Αφρική, που μου επιτρέπει ακόμη να ξαναζήσω κομμάτια της παιδικής ηλικίας, γιατί όχι μόνο ο ελέφαντας αλλά και πολλές ωραίες συνήθειές μας βρίσκονται εκεί». Και λίγο πιο πέρα, όντας ήδη στο Δέλτα του Οκαβάνγκο, στην Μποτσουάνα: «Είμαι σε ένα χώρο μαγικό. Δεν είμαι εδώ για σαφάρι, κυνηγώντας τα ζώα με ένα τζιπ, όπως συμβαίνει σε άλλα μέρη της Αφρικής. Σε αυτόν το χώρο υπάρχει μια τεράστια διαφορά. Εδώ συγκατοικώ με τα ζώα, που μένουν και κινούνται μέσα στο φυσικό τους περιβάλλον. Απλώς ζω στο χώρο όπου ζει και η φύση, όπως την έπλασε ο Θεός. Πουλιά, ψάρια, ζώα, νερά, δέντρα, χώμα, μέσα σε αυτό τον μαγικό κόσμο, που γεννήθηκε από τη ροή ενός ποταμού».
Αλίμονο, σε ορισμένα σημεία επισημαίνονται και στοιχεία ενός άγριου εκδυτικισμού της Αφρικής. Όπως στη φυλή Καραματζόνγκ (στην Ουγκάντα), όπου παιδάκια φυλάνε τις αγελάδες με ένα καλάσνικοφ. Η Δύση πάει παντού: σε Ανατολή, Βορρά και Νότο.
