«Τατουάζ»
Ολοένα περισσότεροι νέοι και νέες αρέσκονται στο να κάνουν, σε διάφορα μέρη του σώματός τους, σε ορισμένες περιπτώσεις και σε όλο το σώμα τους, τατουάζ.
Ασφαλώς το κάνουν ως μοντερνίζοντες. Το τατουάζ ωστόσο έχει τη δική του ιστορία, που είναι αρχαιότατη. Υπάρχει, γενικευμένο μάλιστα, σε ολόκληρες αρχαϊκές ομάδες. Δεν έχει χαθεί ολότελα, ούτε και σήμερα, σε ιθαγενείς π.χ. της Αφρικής.
Ο Στράβων στα Γεωγραφικά του (Ζ,V,4) αναφέρει πως οι Ιλλύριοι, οι Θράκες και άλλοι ήσαν «κατάστικτοι» (στα αρχαία ελληνικά το ρήμα «καταστίζω» σήμαινε κάνω τατουάζ). Και οι φιλόλογοι που σχολιάζουν την πληροφορία, παρατηρούν ότι η συνήθεια ήταν διαδεδομένη ευρύτατα σε λαούς της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης (και όχι μόνο). Της αποδιδόταν μάλιστα θρησκευτική σημασία.
Δεν είναι η πρώτη φορά, όπου ο μοντερνισμός αναζητεί την έκφρασή του πηγαίνοντας ανάποδα, προς τα πίσω. Είναι γνωστή η στροφή κατά τον προηγούμενο αιώνα των εικαστικών τεχνών, με διάφορους τρόπους, προς τον «πριμιτιβισμό». Ήθελαν και μ’ αυτό τον τρόπο να εκφράσουν οι καλλιτέχνες την αποστροφή τους στην ολοένα πιο πολύ στερούμενη από ανθρωπιά «πρόοδο» του καιρού τους.
Το τατουάζ σήμερα δεν έχει κάτι τέτοιο υπέρ αυτού. Άλλοτε οι εστιγμένοι χάραζαν στη σάρκα τους θρησκευτικά σύμβολα, τρόπον τινά τον ίδιο το θεό τους, ώστε να τον έχουν μαζί τους και να τους προστατεύει. Οι σημερινοί στιγματίες εκδηλώνουν με το τατουάζ την καύχησή τους για ένα μοντερνισμό δίχως νόημα και σκοπό.
