fbpx
«Για τους φίλους της ποίησης» του Μ. Γ. Μερακλή

«Για τους φίλους της ποίησης» του Μ. Γ. Μερακλή

Έχω έναν φίλο ακριβό. Ήρθε από ξένο τόπο, αλλά αυτός εδώ ο τόπος τον μάγεψε. Κι έγινε μόνιμος κάτοικος και πολίτης του.

Είναι, τολμώ να πω (με τη μεσογειακή μου υπερβολή), μανιακός με την εργασία. Εκείνος θα έλεγε πως απλώς οφείλει να κάνει το καθήκον του, να φέρει εις πέρας το έργο που αναλαμβάνει. Όλα, πολλές φορές και τα πιο δύσκολα θέματα και, κατά τον εθισμό της ελληνικής δημόσιας γραφειοκρατίας, περίπλοκα και χρονοβόρα, τα διεκπεραιώνει γρήγορα και στην εντέλεια. Και είναι ακόμα, το επιτυγχάνει να είναι, έστω και αν μέσα «τα σπλάχνα του ποτέ δεν ησυχάζουν», εντυπωσιακά φλεγματικός, μπορεί και δείχνεται ψύχραιμος ώς την απάθεια.

Αυτός εντούτοις ο άνθρωπος γράφει ποιήματα, μάλιστα κατά τρόπο πληθωρικό. Πληθωρικό ως προς τον αριθμό, όχι ως προς τα ποιήματα καθαυτά, απεναντίας˙ πολλές φορές είναι ολιγόστιχα! Όπως το εξής δίστιχο:
Τα δύσκολα πιο δύσκολα
ακόμα χωρίς την ομορφιά.

Πράγματι, όπως ομολογεί, είναι «σκλάβος του όμορφου παντοτινός».

Αυτή η εντυπωσιακή ευφορία μπορεί να έχει ως (συμπληρωματική, τουλάχιστον) αιτία την ομορφιά αυτού του τόπου, του τόπου καθ' εαυτόν. Όχι εξάπαντος και των ανθρώπων. Οι άνθρωποι είναι παντού, σε όλους τους τόπους. Στην άμεικτη ομορφιά καταφεύγει, προσφεύγει και εμψυχώνεται.

Κατόρθωσα να μου εκμυστηρευθεί την ποιητική ενασχόλησή του, την οποία σχεδόν το σύνολο των συναδέλφων και γνωστών του αγνοεί. Και θέλω, εν αγνοία του, να δώσω ένα ελάχιστο δείγμα της γραφής του. Αργότερα ίσως επανέλθω μιλώντας σφαιρικότερα για την ποίησή του, γιατί με στενοχωρεί (τον αδικεί) το ακόλουθο τρίστιχό του:
Και ποιος θα τα αντιγράφει και πού;
Και ποιος θα τα διαβάσει και πότε;
Δεν με ενδιαφέρει. Γράφω τώρα.

Λατρεύει, όπως είπα, την ελληνική φύση, από την οποία αντλεί δύναμη και αγάπη ζωής. Η ομορφιά αυτή μεγαλύνεται το καλοκαίρι:
Σε κάθε καλοκαίρι υπάρχει
μια φάση που ροδάνι ρέει
το μελάνι και φτερούγες
βγάζουν ακόμα και τ' αυτιά.
*
Σε κάθε καλοκαίρι μια φάση
περνάει το έξω των πραγμάτων
στα σπλάχνα της ουσίας πάει
και καταλύει τα δεδομένα.
*
Σε κάθε καλοκαίρι ώρες
που το χέρι δεν προλαβαίνει
κι όλα μουσική γίνονται
ό,τι και να αγγίξεις.
*
Αλλά τώρα δεν μπορώ άλλο.
Σκοτείνιασε, η δεξιά πονάει
άσε τους σκύλους να γαβγίζουν
δεν έχεις μόνο συ δικαιώματα.

Και, βέβαια, πρωταθλητής του ελληνικού θέρους είναι ο Ήλιος. Έχω πει την ελληνική λογοτεχνία (πρωτίστως την ποίηση) ηλιοκεντρική. Μένοντας στους νεότερους χρόνους, μνημονεύω ενδεικτικά τα ονόματα: Κάλβος, Παλαμάς, Σαραντάρης, Ρίτσος, Βρεττάκος, Ελύτης, Σεφέρης. Δίπλα στους στίχους και τα ποιήματα αυτών των ποιητών, όπως και αναρίθμητων άλλων, τοποθετώ σαν, ίσως, το στοχαστικότερο μέσα στην υπέροχη διαύγειά του και γλυκυθυμία του, το ακόλουθο ποίημα του φίλου μου:
Νέο το ξανθό παλικάρι ντροπαλό κρύβεται
στα σύννεφα και σουφρώνει τα φρύδια αστραπές
με ματιές και γροθιές χτυπάει τα βουνά και βοούν.
Αλλά είναι Αυτός, ο εκλεκτός του καιρού, η ψυχή
τον βλέπει στον πορφυρό το θρόνο της μεγάλης μέρας
κι ας βάλει πέπλα υγρά γύρω από τον κοιτώνα του
το θείο βρέφος που τόσο το περιμέναμε χρονιά
ολόκληρη γεννήθηκε και το μήνυμα πρώτα τα πουλιά
μεταδώσανε στα σαμιαμίδια και τις γκουστερίτσες
και ψέλνουν ολομερίς τα τζιτζίκια όσο κρατά
η βασιλεία του φωτός. Και τι που μπουμπουνίζει
κι απειλεί πένθος θυμωμένο φοράει ο ουρανός
και τι που ψύχρα ανάρμοστη γλιστράει στα δέντρα
ανάμεσα και μελαγχολεί η θάλασσα σκοτεινή
και τι που στις ακροθαλασσιές τα καβούρια μόνα τους
διαφεντεύουν τον τόπο δίχως τις παιδικές φωνές;
Όνειρο καλοκαιρινής ημέρας θα ρίξει τα ιμάτια
ο νέος και ολόγυμνος θα θαμβώσει το σύμπαν
ξανθέ, παραδινόμαστε στη φωτεινή βασιλεία σου
πόλεις χτίστηκαν για σε σε απόκρημνες κορυφές
και ναοί και βωμοί εκεί που πλέον ο αέρας λείπει
γιορτή και πανηγύρι η ανατολή σου, αιματηρή τραγωδία
η έξοδος με θάνατο επί σκηνής και χορικά τραγουδισμένα
όλο ποίηση από τον πόνο του αποχωρισμού της ξενιτιάς
στον Κάτω Κόσμο επιτάφιος γόος και κοπετός.
Και κάθε μέρα, φωτοστεφανωμένε, ανάσταση και λαμπρή
και κάθε μέρα το πρόσωπό σου φως ανοίγει
τις πύλες της νύχτας και εισέρχεται νικητής
στα μαύρα κενά της απουσίας σου που οι αναμνήσεις
ανθούν νυχτολούλουδα και τα όνειρα κεριά ανάβουν
στη μνήμη του εκλεκτού που θα έρθει και πάλι.
Καλωσόρισες, χρυσοφορεμένε αυθέντη του φωτός
των έργων προστάτης που τον ιδρώτα στεγνώνει στα μέτωπα
φοβίζει τις σκιές και δίνει υπόσταση σ' όλα τα πράγματα.
Χαίρε της ημέρας αυτοκράτορα που τη θέα διαφεντεύεις
ορίζεις τα ορατά κι αποκαλύπτεις της νύχτας τα καμώματα
γελοία φαντάσματα τα διασκορπάς και στο βυθό χάνονται
ίσκιοι που το σκότος τούς γεννά και πάλι τους καταπίνει.
Καλώς μας ήλθες, κατακλυσμέ νοητέ των χθονίων
κατακτητή των κατακομβών των κρυφών της ψυχής
ρίξε τις ρομφαίες τις πύρινες στις φιδοφωλιές
σε ερπετά που μας σέρνουν σε σκουλήκια που μας τρων
άνοιξε το στέρνο να δεις η καρδιά πώς πάλλεται
και πώς παλεύει να ζεστάνει την ψυχρή λογική
να δώσει βάση ζωντανή τα σχέδια να πραγματοποιούνται
μικροί ήλιοι μέσα μας που τρέμουν σαν το κερί
μόλις της μοίρας η αναπνιά απρόσεκτα τα πλησιάζει.
«Χρυσό της Εσπερίας μήλο» (2009)


 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.