«Εσείς με ψυχολογείτε τώρα, γιατρέ μου!» είπε εμφατικά και γεμάτη θαυμασμό η συνταξιούχος του ΟΓΑ, και πρόσθεσε με ένα μικρό δισταγμό: «Έτσι δεν είναι;» Η αλήθεια είναι πως την κοιτούσα στα μάτια, αφού ζήτησα διακριτικά από το σύζυγο και το γαμπρό που τη συνόδευαν να μας αφήσουν για λίγο μόνους, μ’ εκείνο το «ψυχιατρικό» βλέμμα που ξεγελάει, αλλά είναι επίσης αλήθεια πως το μυαλό μου ήταν ακόμη στη μετακόμιση.

Μην περιμένετε ποτέ να μάθετε την αλήθεια από έναν ψυχίατρο εκτός κι αν έτυχε να τον βοηθήσετε στη μεταφορά έδρας του ιατρείου του. Εκεί, είναι σαν να ξυπνάς τα πτώματα που κρύβονται στα ντουλάπια του, ξεπηδούν χαρτάκια σημειώσεων, ευχετήριες κάρτες, στρατιωτάκια, διάφορα μικροαντικείμενα, δώρα συνήθως φαρμακευτικών εταιρειών και πελατών, ένας ατέλειωτος αχταρμάς από ανώφελα και άχρηστα αντικείμενα. Είναι γνωστό πως οι περισσότεροι ψυχίατροι αρέσκονται να μαζεύουν τις πιο ετερόκλητες συλλογές αντικειμένων: ο ένας συλλέγει ρολογάκια Swatch, ο άλλος τενεκεδένια αποκλειστικώς παιδικά παιγνίδια, ο τρίτος στρατιωτάκια, άρματα μάχης κι αεροπλανάκια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου…

Απ’ τις ατέλειωτες συλλογές που επιχείρησα κι εγώ ως νεαρός ψυχίατρος, κατά την τελευταία μετακόμιση βγήκαν στην επιφάνεια οι εξής: συλλογή από σουβέρ με μάρκες μπίρας (αποκλειστικά), κουτιά σπίρτων και χαρτάκια από ζάχαρες (τις τελευταίες τις μάζευα κατά παραγγελία μιας αγαπημένης μου ανιψιάς), και νομίσματα από διάφορες χώρες μαζί με παλιές δραχμές κι ασημένια εικοσάρικα. Αυτή τη μετακόμιση την έκανα μόνος μου, δε ζήτησα βοήθεια από κανέναν, στάθηκα ο ίδιος όρθιος πάνω από τα παιδιά της μεταφορικής, δίνοντας οδηγίες.

Αισθάνθηκα πως μπορούσα να κάνω έναρξη ιατρείου στη Λάρισα μόλις τακτοποίησα το ξυλόγλυπτο μπιμπελό του γιατρού στο γραφείο μου (ένας μισοφαλακρός γεροντάκος με καμπούρα, γυαλιά πρεσβυωπίας στην άκρη της μύτης, όρθιος με τα χέρια στην τσέπη, να τρέμει μες στη λευκή ιατρική ποδιά του και την επιγραφή στη βάση: “Get out of here! You are making me nervous”: Psychiatrist.), και μόλις κρέμασα τον ξύλινο Πινόκιο στην άκρη της λάμπας γραφείου με την πράσινη οπαλίνα: ένας μικρός Πινόκιο των 2 ευρώ απ’ το καλάθι με τα αναμνηστικά στο αεροδρόμιο του Φιουμιτσίνο, που γύριζε το κεφάλι, έσπαζε τις αρθρώσεις του, σκέτη γλύκα…

Δεν είχα κρεμάσει ακόμη τις κουρτίνες, ο ΟΤΕ καθυστερούσε τη σύνδεση της νέας γραμμής, αλλά δέχθηκα τη νέα μου ασθενή, ζητώντας κατανόηση για την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Όλο το σόι δεν ήθελε να πάρει φάρμακα η γιαγιά: είπα ψέματα κι εγώ (χαϊδεύοντας με το βλέμμα μου τον Πινόκιο), πως δε χρειάζεται «βαριά» φάρμακα η γιαγιά και της έγραψα κάτι ανώδυνο, λέγοντας με δυνατή φωνή πως ο πρώτος κανόνας της ιατρικής είναι να μη βλάψεις τον ασθενή με το ιατρικό σου μένος, το ιπποκράτειον «ου βλάπτειν».

Καλή Πρωταπριλιά, συμπατριώτες!

Twitter