Ήμασταν σε φιλική συντροφιά η Πάττυ, ο Πουλίκας και κάνα δυο φίλοι, κι ο «γιατρός» άρχισε να μας μιλάει για τον πατέρα του, καρδιολόγο στον Ευαγγελισμό. Πως εγκατέλειψε τη θέση του διευθυντή για να σταθεί δίπλα στη γυναίκα του που είχε πέσει σε κώμα για ένα χρόνο περίπου. Πως δεν έφυγε από κοντά της ούτε στιγμή: της βαστούσε τρυφερά το χέρι και της χάιδευε τα μαλλάκια, μέχρι που συνήλθε και πήρε εξιτήριο από την εντατική.

Ξαφνικά, έφυγα από την παρέα, παραμένοντας ανάμεσά τους. Θυμήθηκα τον Κώστα, φίλο ποιητή, που παντρεύτηκε ξένη γυναίκα μόνο και μόνο γιατί σε ένα ταξίδι του με το ΚΤΕΛ απ’ την Κέρκυρα στην Αθήνα τον είχε σημαδέψει, στα φοιτητικά του χρόνια, μια απλή χειρονομία. Στο μπροστινό κάθισμα είχε ένα ζευγάρι μεσήλικων Σουηδών, και έβλεπε κάθε τόσο το χέρι της κυρίας να χαϊδεύει τα μαλλιά του συζύγου της. Να κάνει έναν πλήρη κύκλο γύρω από το κεφάλι του. Ο Κώστας, στο τελευταίο έτος της Νομικής και με διάφορες αποτυχημένες σχέσεις έως τότε, πίστεψε πως μόνο μια ξένη γυναίκα θα επέμενε να του χαϊδεύει τα μαλλιά και στα πενήντα του. Το έφερε έτσι η τύχη και παντρεύτηκε μια ξένη. Όχι Σουηδέζα, αλλά Νορβηγίδα.

Όταν επανήλθα, άκουγα τον Πουλίκα να λέει κάτι για τον πατέρα ή τον παππού του τωρινού μας πρωθυπουργού, του Αντώνη Σαμαρά, που ήταν καρδιολόγος στα Ανάκτορα. Πως ζητούσε βοήθεια όταν έβρισκε τα σκούρα από τον Πουλικάκο πατήρ. Πως ο Πουλικάκος πατήρ αγαπούσε τη γυναίκα του μέχρι τα 99 του χρόνια που τον αξίωσε να ζήσει ο Θεός. Τους θυμάται, τη μάνα του κι αυτόν, να τρώνε σιωπηλά το μεσημεριανό τους και στο τέλος του γεύματος ο πατέρας του να της χαϊδεύει το χέρι και να της λέει τρυφερά: «Σ’ ευχαριστώ για το σημερινό μας φαγητό, πουλάκι μου!»

Με τέσσερις λέξεις έχει να κάνει ένας ψυχίατρος κατά την καθημερινή άσκηση του ιατρείου του: μητέρα, πατέρας, σύζυγος, παιδιά. Αν δεν τα έχει λύσει μέσα του αυτά τα τέσσερα αγκάθια, δεν μπορεί να σταθεί απέναντι στον πελάτη. Θα φεύγει πάντα. Με τα χρόνια το φευγιό του θα εξασκηθεί να το κρύβει πίσω από την επιστημονικοφάνειά του και το σοβαροφανές του ύφος. Έχω επισκεφθεί γραφεία συναδέλφων που είναι σαν απόρθητα οχυρά: λες κι έχουν τάφρο γύρω γύρω. Ηλεκτροφόρα καλώδια. Συρματοπλέγματα. Κρύβονται πίσω από ογκώδη τραπέζια, και βάζουν τους πελάτες τους να κάθονται σε απόσταση τουλάχιστον τριών μέτρων και πάντα σε πιο χαμηλές καρέκλες από το θρόνο όπου κάθονται αυτοί.

Στο τέλος της βραδιάς μάθαμε πως ο Πουλίκας τον Μάρτιο του 2013 κλείνει τα 70 του χρόνια, και ταυτόχρονα τα 35 συναπτά έτη επί σκηνής. Ήδη αναζητεί κάποιο χώρο να γιορτάσει μαζί και τις δύο επετείους.

Twitter