fbpx
«Ο Παύλος»

«Ο Παύλος»

«Σημασία δεν έχει τι κάνεις, αρκεί να το κάνεις με στυλ».

Ένα από τα αγαπημένα ρητά του Πρίγκιπα, παρμένο από τον μέγα δανδή Όσκαρ Ουάιλντ, σύνθημα κρυφό μιας ολόκληρης γενιάς με υψηλή αισθητική, άπειρα διαβάσματα, αφομοιωμένη στην πράξη υψηλή λογοτεχνία (καμιά αγάπη για τους Μπιτ). Ήταν μια γενιά που δε μαϊμούδιζε τον Μπουκόφσκι, δεν αναλωνόταν σε εφηβικά διαβάσματα, που αγαπούσε την ποίηση και τον κινηματογράφο. Αγαπούσε τον ηλεκτρικό ήχο που έβγαζε η κιθάρα του Τζίμι Χέντριξ, τα τύμπανα των Σαντάνα, τον ύπουλο και υποδερμικό ρυθμό των Ρόλινγκ Στόουνς.
Μιλώντας για τον Πρίγκιπα, επειδή όλα τα έκανε με στυλ, θέλησα πρώτα να τινάξω από πάνω του την άσπρη σκόνη, τη ζάχαρη άχνη που του πρόσθεσαν με τα χρόνια ατάλαντοι και άτομα «δίχως στυλ» στην προσωπική τους ζωή. Το έργο δεν επικάθεται ως επιφοίτηση, είναι απλή προέκταση του βίου, και κανένα άλλοθι δεν επιβραβεύει ψεύτικες προθέσεις βίου, καμία εμπειρία δε σε κάνει έμπειρο, αν δεν εγγράφεται στο βιβλίο της αισθητικής.

Ο Πρίγκιπας κέρδισε το προσωνύμιό του στην καθημερινή επαφή με τους ανθρώπους: όχι μόνο από τους φίλους του, αλλά κι από εκείνους που έτυχε να τον συναντήσουν έστω και για μια φορά στη ζωή τους. Έτυχε να συγκατοικήσω με τον Πρίγκιπα για περίπου εξήντα μέρες, τις προτελευταίες της σύντομης ζωής του, σε ένα φιλόξενο χώρο για τα βάσανα της ψυχής και του σώματος. Εκείνη την περίοδο κι εγώ έδινα τον καλύτερο εαυτό μου βορά στα θηρία, κι ο Παύλος ήταν ήδη κατασπαραγμένος από το περιβάλλον του. Από εκείνη την περίοδο, λοιπόν, βλέποντας την αρχοντιά του Παύλου στην καθημερινή του ζωή, την απεριόριστη αγάπη του για όλα τα παιδιά και τη συγκατάβασή του στα ανθρώπινα, την απόλυτη συγχώρηση στα πάθη και τα λάθη των ανθρώπων, την κατανόηση και των πιο άσχημων και αψυχολόγητων συμπεριφορών, την έμπρακτη συμπαράστασή του στις ανάγκες του άλλου, είτε ήταν αυτό το προσωπικό του σακάκι το δερμάτινο που το έβγαζε και το περνούσε στις πλάτες του άλλου να ζεσταθεί, και την ίδια στιγμή τού το χάριζε, είτε να μοιράζεται τον καφέ και τα τσιγάρα του, ο Πρίγκιπας συγχωρούσε όλους μας και μας δινόταν ανιδιοτελώς. Αν δεν τον είχα γνωρίσει, δε θα μπορούσα να γνωρίζω το απόλυτο μεγαλείο του Πρίγκιπα. Ευφυΐα απ’ όπου αναδεικνύεται η ουσιαστική ευγένεια. Αδελφός στον άνθρωπο, ιππότης στη γυναίκα. Ελεύθερος να κυκλοφορεί με τις «σερβολέττες» του (όπως αποκαλούσε τα Σουρβεκτόρ, κάποια φθηνά αντικαταθλιπτικά χάπια της εποχής, που ευτυχώς αποσύρθηκαν από το εμπόριο…). Άτι καθαρόαιμο. Η δύναμη που σε κάνει «πρίγκιπα», αυτό το διαφορετικό «πριγκιπικό αίμα» που κυλάει στις φλέβες σου, δεν επηρεάζεται από τις εποχές, και σήμερα αν ζούσε ο Σιδηρόπουλος, μέσα στην εποχή της κακογουστιάς και της ασχήμιας, και της γκλαμουριάς, πάλι θα ξεχώριζε σαν τέτοιος. Οι Πρίγκιπες ξεχωρίζουν ανεξαρτήτως εποχών, καλών ή κακών, και αντίθετα, είναι στους κακούς καιρούς που πρέπει να δείχνουν τη διαφορετικότητά τους και με το στυλ τους και την αρχοντιά τους, που δεν αφήνει το λεκέ να κολλήσει πάνω τους, αλλά γλιστρά και πέφτει, να γίνονται φάροι για τους χαμένους ναυαγούς αυτού του κόσμου…
Όσο πιο πολύ βουτάς στη βρόμα και την κακογουστιά, τόσο καθαρίζεσαι και βγαίνεις καλύτερος και σοφότερος. (Αυτή ήταν και η αρχή ολόκληρης της φιλοσοφίας της ζωής του Όσκαρ Ουάιλντ.) Πρέπει να τα δοκιμάζεις όλα για να μπορείς να έχεις κατανόηση και συμπόνια για την αδυναμία των φτωχών του πνεύματος και της ζωής.
Ο Σιδηρόπουλος μπορεί να ήταν τυχερός που έφυγε, γιατί έδωσε έτσι τέλος στο προσωπικό του μαρτύριο. Το οποίο όμως ποτέ δεν αντιμετώπισε έτσι… Οι Πρίγκιπες δε νιώθουν ότι προσφέρουν κάτι. Γι' αυτούς είναι το απόλυτα φυσικό της ζωής αυτή η προσφορά. Δεν το νιώθουν σαν προσπάθεια, βγαίνει από μόνο του. Αυτό το «στυλ» είναι αυθόρμητο, είναι αυθεντικό.
Μόνο που οι «πρίγκιπες της εποχής μας», γιατί υπάρχουν τέτοιοι πάντα, ζουν μαζί μας, δίπλα μας, νιώθουν την ίδια μοναξιά της μοναδικότητας που έζησε και ο Παύλος και υπομένουν, μόνο αυτοί μπορεί να είχαν κάτι για να διαφωνήσουν ίσως… Αλλά η θέση τους, το στυλ τους, το «πριγκηπικό αίμα» τους, δε θα αφήσει ποτέ να το πουν. Θα σέρνονται απλώς σε κλαμπ της συμφοράς στα Δυτικά Προάστια, στην επιχρυσωμένη πορνεία των Βουπού, σε καταγώγια των Εξαρχείων.
Ήταν τυχερός που πέθανε στις απαρχές μιας εποχής που είχε αρχίσει ήδη να χάνει και αυτή την ελάχιστη έστω αισθητική, για να ενδώσει τελικά στην κακογουστιά, την γκλαμουριά, τον ηθικό μηδενισμό, την απροκάλυπτη και δίχως αιδώ δημόσια πορνεία, τα φτηνά αισθήματα, παραδομένη «δίχως στυλ» στο παιγνίδι των ενστίκτων. Ένας Πρίγκιπας στις μέρες μας θα ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Μνημονεύοντας τον Παύλο, μνημονεύουμε μια ολόκληρη γενιά που θυσιάστηκε στην αισθητική του τόπου, και την πήρε μαζί της παραμάσχαλα, αφήνοντάς μας στην απόλυτη ασχήμια τού σήμερα.

 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.