Μόλις έμπαινε ο Οκτώβριος, οι κάτοικοι του θερινού συγκροτήματος στο Πόρτο Ράφτη το γιορτάζαμε με ιδιαίτερη επισημότητα. Οι βάρβαροι του Θέρους είχαν εξαφανισθεί ως διά μαγείας, οι ώρες κοινής ησυχίας τηρούνταν από όλους χωρίς ιδιαίτερο κόπο, τα νεογέννητα γατάκια απολάμβαναν τη συνδρομή όλων μας. Μαζευόμασταν Παρασκευή βράδυ στο φιλόξενο σπίτι της Ειρήνης στον δεύτερο όροφο με θέα το νησάκι μπροστά μας και το Αιγαίο Πέλαγος. Είχε παντρευτεί τον Γιάννη, έναν αχαΐρευτο χαρτοπαίκτη κι αλογομούρη και αδελφό εν υπνώσει, μόνο και μόνο επειδή την έκανε να γελάει με το αστείρευτο χιούμορ του και τις διακυμάνσεις του βίου του. Ο Γιάννης έκανε συν τοις άλλοις και καταπληκτική σκορδαλιά με πατάτες! Είχε θείο έναν ξακουστό μουσικοσυνθέτη, τον Απόστολο Καρδάρα, από τον οποίο έμαθε την τέχνη να προσκαλείς πνεύματα στο τραπέζι σου ακόμη και μέρα μεσημέρι: ο θείος του είχε χάσει την πολυαγαπημένη του κόρη στα δεκάξι της κι έκτοτε απαρηγόρητος ήθελε να συνομιλεί μαζί της μέσα από πνευματιστικές συνεδρίες. Μικρό παιδάκι ο Γιάννης έβλεπε την παρέα του μπάρμπα του να κάθεται στο τραπέζι κι αντί για τραπεζομάντιλο να χρησιμοποιούν ένα μεγάλο χαρτόνι ζωγραφικής, όπου ήταν σχεδιασμένα τα 24 γράμματα της αλφαβήτου εξωτερικά, και σ' έναν μικρότερο κύκλο πιο μέσα οι αριθμοί από το μηδέν μέχρι το εννιά, κι έξω από τους αριθμούς συμμετρικά στα αριστερά το ΟΧΙ και δεξιά το ΝΑΙ, για τις μονολεκτικές απαντήσεις του πνεύματος. Στο κέντρο του τραπεζιού, μέσα στον μικρό κύκλο με τους αριθμούς, βάζανε αναποδογυρισμένο ένα μικρό πιατάκι του καφέ. Καλούνταν οι συμμετέχοντες να ακουμπήσουν όλοι μαζί το ακροδάχτυλο από τον δείκτη χωρίς να ασκούν καμία πίεση και να σκέφτονται σιωπηλώς κάποιον δικό τους πεθαμένο, να διατυπώνουν έναν διακαή πόθο ή να θέτουν πάντα σιωπηλώς κάποιο μεταφυσικό ερώτημα.

Το πιατάκι παραμένει στη θέση του: όλο λέω να το αναποδογυρίσω, αλλά δεν βρίσκω την κατάλληλη παρέα. Ποιος ξέρει ποιο πνεύμα θα μας επισκεφθεί την επόμενη φορά…

Ο Γιάννης έμαθε πως το «πνεύμα» αν ήταν να έρθει θα ερχόταν οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Απλώς, στη συνέχεια αρεσκόταν να υποβάλλει τους μη μυημένους σε όλη την παραφιλολογία του πνευματισμού: να είναι μεσάνυκτα ακριβώς (όταν είχε κέφια), να υπάρχει μόνο φως από κεριά κ.λπ. Για να υποβάλλει στη διαδικασία ακόμη και τους πιο δύσπιστους. Έτσι είχαμε ξεκινήσει κι εμείς τη διαδικασία μια Παρασκευή βράδυ στο συγκρότημα εξοχικών κατοικιών στο Πόρτο Ράφτη, νύχτα Οκτώβρη με βοριαδάκι κι ασέληνο, ύστερα από μπόλικες βότκες. Ω του θαύματος, το πιατάκι άρχισε να κινείται! Όποιος αισθανθεί τον ηλεκτρισμό που παράγει το πιατάκι στο ακροδάχτυλό του έστω και μια φορά, εθίζεται για όλη του τη ζωή. Εκείνο το βράδυ είχαμε καλεσμένους λογοτέχνες. Ο Γιάννης έπαιζε σε διάφορους κύκλους κι η γυναίκα του είχε παντρέψει την αδελφή της με κάποιον βουλευτή πολύ νεότερό της, και υπουργό τής τότε κυβέρνησης, που απασχόλησε αργότερα τη δικαιοσύνη ως πρόεδρος του ΟΣΕ. Οι λογοτέχνες εκείνο το βράδυ της Παρασκευής ζητούσαν φυσικά τα δικά τους. Ένας ανάμεσά τους σηκώθηκε όρθιος και ζητούσε από το πιατάκι να μας πει ποιος ανάμεσά τους θα έπαιρνε το βραβείο Νόμπελ. Έναν άλλον τον έβρισε το πιατάκι, γιατί δεν είχε ακόμη εκδώσει τα άπαντα του Χρήστου Μπράβου, όπως ακριβώς είχε δεσμευθεί πριν από τον επιθανάτιο ρόγχο του νεαρού ποιητή, που πέθανε στα τριάντα οκτώ του. Έναν άλλο τον επισκέφθηκε ο αποθαμένος θείος του με αποτέλεσμα να βάλει τα κλάματα και να γράψει αμέσως μετά μια ολόκληρη συλλογή με ποιήματα, Το ένδοξο πένθος, την οποία φυσικά και του την αφιέρωσε.

Ο Γιάννης έχει φύγει από τη ζωή. Πληροφορήθηκα την αναχώρησή του πολλά χρόνια μετά που εγκατέλειψα το συγκρότημα. Τα άπαντα του Χρήστου Μπράβου παραμένουν ανέκδοτα. Το πιατάκι παραμένει στη θέση του: όλο λέω να το αναποδογυρίσω, αλλά δεν βρίσκω την κατάλληλη παρέα. Ποιος ξέρει ποιο πνεύμα θα μας επισκεφθεί την επόμενη φορά... Θα ήθελα πολύ να εμφανιζόσουν εσύ, Γιάννη, που μου το έμαθες...

Twitter