ΥΓ.1. Δεν ξέχασα ποτέ ένα αφόρητα χαλεπό απόγευμα της 16ης Δεκεμβρίου 2003 στην κλινική. Οι δείκτες του ρολογιού έδειχναν την πλέον αδυσώπητη ώρα της ημέρας, 18:00 μ.μ. Λέω αδυσώπητη, επειδή ένιωθα ήδη απονεκρωμένη από την αδίστακτη αιωνιότητα των 12 ωρών που είχαν παρέλθει και, παρ' όλα αυτά, ήξερα ότι απομένουν περίπου άλλες τόσες, ώσπου να πέσω στη λήθη του ύπνου. Είχαμε τελειώσει από νωρίς τη συνεδρία μας και καθόμουν στο δωμάτιό μου. Αγαπούσα υποχρεωτικά να ρεμβάζω κοιτάζοντας έξω, διότι με φόβιζε με έναν –αστεία θηλυκό– τρόπο η συγκάτοικός μου. Βλέπετε, δεν είχα κάποιο οργανικό ή άλλο ανυπερκέραστο πρόβλημα. Όπως σωστά είχατε γνωματεύσει, περνούσα ένα ιδιαίτερα έντονο μεταβατικό άγχος από μία προτεραία κατάσταση σε μία άλλη. Έτσι, υπήρχε ένας μηχανισμός που με κρατούσε πίσω στη λογική όπου ένιωθα μόνη και αποκομμένη από όλους και όλα και δεν μου επέτρεπε να παραδοθώ στην τρέλα της ευφορίας ή στην ευφορία της τρέλας. Εκείνο το απόγευμα μου είχατε πει πόσο πιστεύετε σ' εμένα και πόσο εκτιμάτε τη γραφή μου. Μου άρεσε να γράφω μικρές νουβέλες σε μικρά τετράγωνα χαρτάκια. Πριν φύγετε από την κλινική, με επισκεφτήκατε στο δωμάτιο και μου χαρίσατε κάποιες από τις ποιητικές σας συλλογές. Είχα χαρεί τόσο πολύ με αυτό το ιδιαίτερο κοινωνικό συμβάν που μέχρι και η Βερενίκη, η πάντα σιωπηλή και συσκοτισμένη συγκάτοικος, αντελήφθη τη χαρά μου και με έναν μοναδικά πονεμένο τρόπο με πλησίασε και μου χάιδεψε τα μαλλιά. Πάντα με συντροφεύει εκείνο το απόγευμα. Μερικές φορές νομίζω ότι είναι ακόμα 18:00.

ΥΓ.2. Με διασκέδαζε ευχάριστα το ότι, λόγω του μανιώδους καπνίσματός σας, υπήρχε πάντα ένα σχεδόν σαν ζωγραφισμένο σύννεφο καπνού, ένα αδιόρατο υπόλευκο πέπλο που κάλυπτε τη μορφή σας και, παρόλο που είχαμε κάνει τόσες συνεδρίες, δεν είχα ποτέ συγκεκριμένη εικόνα του προσώπου σας. Δεν ήσαστε παρά μια φωνή και με τη βαθύτητα που διέκρινε τη χροιά σας, παίρνατε διαστάσεις καφκικού πλάσματος ή ονόματος από κάποιο ποίημα του Hölderlin. Κάθε φορά που με επισκεπτόταν ο αδερφός μου, ο οποίος διδάσκει φιλοσοφία στο παν/μιο, επιδιδόμασταν σε μακροσκελείς συζητήσεις που είχαν ως πυρήνα την αδυνατότητα θέασης του προσώπου σας. Θυμάμαι να καθόμαστε στο κρεβάτι του δωματίου και να κάνουμε αναφορές στον μύθο του Ακταίωνα και τις θεωρίες των νομιναλιστών του Μεσαίωνα περί μορφής, ομοιώματος και αληθείας ως λήθης του είναι. Άλλες φορές αναφερόμαστε στο νεφέλωμα που κρατούσε μυστική τη μορφή σας και άφηνε γυμνή την αλήθεια της φωνής σαν αυτό να είναι κάποιο είδος hidden agenda σε μυθιστόρημα του Burroughs ή του Pynchon ή του Gombrowicz. Από τα highlight ήταν όταν ο Κωστής σας συνέκρινε με τον φωνολογικό Μωυσή φτάνοντας μέχρι την καταγωγή των γλωσσών του Ρουσό και τον πλατωνικό Φαίδρο για να υποστηρίξει τη φωνή ως το καταγωγικό ίχνος της αληθείας και τη μορφή ως το απολλώνιο παραμορφωτικό διάμεσο... ακόμα θυμάμαι αυτές τις συζητήσεις και πόσο με ευχαριστούσαν. Μου προσέφεραν τέρψη. Ελαφρότητα.

Οι συνεδρίες μας με έκαναν να αρθρώσω διαυγή λόγο, να εκγυμνάσω τη φύση μου ώστε να ζήσω ζωντανή σε αυτόν τον κόσμο που ρέει και όχι νεκρή ή απονεκρωμένη. Θα ήταν τιμή και χαρά να συνομιλήσω πάλι μαζί σας. Αυτή τη φορά μέσα από ένα άλλο πρίσμα.

Twitter